Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Γυναικείος οργασμός vs Ανδρικής άγνοιας

Θεώρημα πρώτον. Καμία γυναίκα δε πρόκειται ποτέ να φτάσει σε οργασμό, αν δεν το έχει αποφασίσει πρώτα. Τώρα, δε ξέρω, αν αυτό έχει σχέση με τα δυο κεφάλια των ανδρών και το ένα των γυναικών, πάντως αν δεις να γέρνει τη κουβέντα στο βάθος της σχέσης σας, τράβα το ξερό σου από τη κυλότα, γιατί σε βλέπω με μπουφάν στο αγιάζι.
Θεώρημα δεύτερον. Υπάρχουν πολλά είδη γυναικείου οργασμού. Κι αυτό συμβαίνει γιατί, ο καλός θεούλης, είχε την έμπνευση να τοποθετήσει το κέντρο της γυναικείας ηδονής, δυο τρεις πόντους πάνω από κει που θα έπρεπε να είναι. Τώρα αυτό το λες και μισογυνισμό. Κι επειδή μισογύνης κανείς δε θέλει να λέγεται -άλλο τι είναι- ξεστραβώσου να βρεις που ανήκει.
Θεώρημα τρίτον. Καμιά γυναίκα που περνάει καλά στο κρεβάτι, δε θα προφασιστεί ποτέ πονοκέφαλο ή κούραση. Αυτά είναι για τους χαζούς. Αν έχεις καλό σεξ, θέλεις να το κάνεις. Αν δεν έχεις, προσπαθείς να το αποφύγεις. Η λύση στο πρόβλημα είναι μια. Προκαταρτικά. Και πάλι προκαταρτικά. Και σόρρυ αν σε κουράζω, αλλά, ξανά προκαταρτικά. Κι όταν λέμε προκαταρτικά δεν εννοούμε «πάω να φέρω τη βαζελίνη». Εννοούμε ώρες επί ωρών έρευνας πάνω στο σώμα αυτής, που όλα τα γυναικεία περιοδικά αναφέρουν ως ερωτική σύντροφο κι όλοι οι άντρες σαν γκόμενα.
Θεώρημα τέταρτον(συνέχεια του τρίτου). Το σκύβω και γλύφω δε σε κάνει σε καμιά περίπτωση μεγάλο ή έμπειρο εραστή. Βία βία σε κάνει φιλότιμο κι όχι ότι είναι λίγο, αλλά μη περιμένεις και τεμενάδες. Άσε που οι περισσότεροι είναι εντελώς άσχετοι με το θέμα. Γενικά πάντα είχα την πεποίθηση πως το καλύτερο στοματικό, γίνεται ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου. Έχεις μια ιδέα τι νιώθει ο άλλος, βρε αδελφέ. Δε πας πελαγοδρομώντας μπρος πίσω και πάνω χέρι κάτω χέρι τίνος ειν το πάνω πάνω. Για να μη πιάσουμε το μέγα θέμα! Όχι μάνα μου όσες δε καταπίνουν δεν είναι κρυόκωλες. Κι αν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου θα παραδεχτείς πως στη τελική δεν έχει και σημασία. Το γιατί κάτι τόσο λίγο, έφτασε να είναι ακρογωνιαίος λίθος της σεξουαλικής δεινότητας, είναι απορίας άξιον. Όχι πως είναι ιδιαίτερα γοητευτικό να φτύνει μια γυναίκα δεξιά αριστερά λες και την ακούμπησε τοξικό αλλά από την άλλη σκέψου τι παράδειγμα δίνετε εσείς, όταν, οι εννέα στους δέκα, δε φιλάτε μετά.
Θεώρημα πέμπτον. Οι γυναίκες βλέπουν τσόντες. Μη κοιτάς που άμα πέσεις ξαφνικά στο μεταμεσονύκτιο στραβομουτσουνιάζει. Βλέπουν και παραβλέπουν. Γιατί αν δε βλέπουν είναι περίεργο που σχεδόν όλες, δείχνουν την ευχαρίστηση τους με ουρλιαχτά. Άσε που σε όλο το νυχτερινό κυβερνοχώρο δυσκολεύομαι να φανταστώ γυναίκα να γράφει «έρχομαι σε οργασμοοοοοοοο θησαυρέ μουυυυυ» παρεκτός κι αν όλα αυτά τα λάγνα λέγονται και γράφονται αποκλειστικά μεταξύ ανδρών. Τόσα αρλεκιν έχω διαβάσει πουθενά δεν ουρλιάζει σαν υστερική η ηρωίδα. Άρα από κάπου αλλού τα ξεπατικώνουν και μετά λένε εκείνο το φοβερό «μου βγάζεις κάτι πρωτόγονο. Πρώτη φορά μου (ξανα)συμβαίνει..»
Θεώρημα έκτον. Ναι στις γυναίκες αρέσουν τα βοηθήματα. Τους αρέσουν όταν είναι ακριβώς αυτό. Βοηθήματα. Όχι αντικαταστατές. Γιατί, άμα είναι μάνα μου, να παιδεύομαι μόνη, στα γυρίσματα της «Ξαβιέρα νο17» για να χαζεύεις εσύ και να μαζεύεις δουλειά για το σπίτι, το κάνω και στην άνεση της μοναξιάς μου και δε έχω και το νου μου, στη πόζα που κόβει τη κυτταρίτιδα.
Θεώρημα έβδομο. Πολλές γυναίκες μετά το σεξ είναι ντροπαλές γιατί ενδόμυχα περιμένουν βαθμολογία. Κι όσο είσαι καψωμένος μπορεί να μη σε πολύ νοιάζουν οι λεπτομέρειες, αλλά το πρωί όλα δείχνουν αλλιώς. Γι αυτό και ζώνονται το σεντόνι, το πάπλωμα και τη μαξιλαροθήκη και γυρνάνε σαν το καραγκιόζ-σεράι με τραγικές συνέπειες στη λίμπιντο σου.
Επομένως πριν βιαστείς να σκεφτείς σε τι μουρλή έπεσες δοκίμασε ένα καλό λόγο.

Μια αγκαλιά και λίγος (γυναικείος) θαυμασμός που να μη συνοδεύεται από καταλήξεις σε
–άρα, –σμένη, θα ήταν ευπρόσδεκτος, άσε που θα σε φέρει ταχύτατα, στο δεύτερο γύρο...

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Ονειρεύτηκα ένα όνειρο.

I dreamed a dream in time gone by
When hope was high
And life worth living
I dreamed that love would never die
I dreamed that God would be forgiving
Then I was young and unafraid
And dreams were made and used and wasted
There was no ransom to be paid
No song unsung, no wine untasted
But the tigers come at night
With their voices soft as thunder
As they tear your hope apart
And they turn your dream to shame
He slept a summer by my side
He filled my days with endless wonder
He took my childhood in his stride
But he was gone when autumn came
And still I dream he'll come to me
That we will live the years together
But there are dreams that cannot be
And there are storms we cannot weather
I had a dream my life would be
So different from this hell I'm living
So different now from what it seemed
Now life has killed the dream I dreamed.

I Dreamed A Dream
Les Misérables

Πέστο παράνοια, πέστο παραξενιά, τέτοιοι στίχοι πάντα μου ανεβάζουν το ηθικό.
Ίσως γιατί το έζησε και κατάφερε να επιβιώσει για να το μοιραστεί.

Καλό μας Χειμώνα κι ας είναι ακόμη Φθινόπωρο

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

Ψέματα, ψεματάκια και κατά συνθήκη ψεύδη

Σιχαίνομαι το ψέμα.
Σιχαίνομαι την υποκρισία.
Σιχαίνομαι τους ψεύτες..
Τρεις συνεντεύξεις διάβασα στη σειρά και στις τρεις οι ίδιες απαντήσεις. Δε λες ψέματα? Τα σιχαίνεσαι? Σοβαρά? Κι όλο αυτό δλδ που έλεγες πριν, για την υπέροχη ζωή που ζεις, ήταν αλήθεια? Ξέρεις εσύ πολλούς να ζουν αυτή την υπέροχη ζωή και έχουν ανάγκη να βγουν, σα το τελάλη, να τη διατυμπανίζουν? Άκου, δε λέω ποτέ ψέματα! Λες και παραλές και λες και πολλά.

Η αλήθεια είναι υπερεκτιμημένη νομίζω. Άσε που είναι και υποκειμενική. Αλλιώς εννοώ εγώ την αλήθεια, αλλιώς ο άλλος. Είναι αυτά τα… πως τα λένε… τα… διαπλεκόμενα, στη μέση. Γενικά έχω πολύ καλές σχέσεις με το ψέμα. Έως και άριστες μπορώ να σου πω. Έχω πει πολλά ψέματα στη ζωή μου. Ίσως γι αυτό και τα καταλαβαίνω 9 στις 10 φορές. Απλά τώρα…μεγάλωσα. Και δεν έχω ότι χρειάζεται πια. Και γι αυτό τα σταμάτησα (…περίπου).
Γιατί το ψέμα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Το ψέμα θέλει τέχνη, φαντασία και καλό μνημονικό. Αν δε μπορείς, χίλιες φόρες καλύτερα, να μείνεις στην αλήθεια σου.

Υπάρχει μια παροιμία που λέει
Εάν θέλεις έναν καινούργιο φίλο, πρέπει να του κλείσεις το μάτι. Εάν θέλεις να τον κρατήσεις, πρέπει να κλείσεις και τα δυο.
Κάπως έτσι. Δε με νοιάζει να μου λες ψέματα ή αλήθεια. Έτσι κι αλλιώς το καταλαβαίνω. Κι επειδή το καταλαβαίνω και χαζή δε με λες εύκολα, μπορώ να καταλάβω και πότε είναι κακοπροαίρετο και πότε όχι. Κι αν είναι κακοπροαίρετο, έτσι κι αλλιώς το θέμα έχει λήξει για μένα –όπως έχω πει κι άλλη φορά, η συγχώρεση αν με πονέσεις, δεν είναι από τα δυνατά μου σημεία-. Αν όμως είναι καλοπροαίρετο, με σκοπό να κάνει εσένα ή εμένα, να νιώσω καλύτερα, δεν έχω πρόβλημα. Καταλαβαίνω τα όρια της αλήθειας σου και ξέρω μέχρι που μπορώ να φτάσω μαζί σου.

Εκείνο όμως που με στέλνει για τακούνια είναι τα άτεχνα ψέματα. Αυτά που τα λες, χωρίς να μπορείς να τα υποστηρίξεις. Αν ένα ψέμα είναι σημαντικό για σένα να το πεις, θα το δεχτώ. Μη με προσβάλεις όμως με κακοτεχνίες. Θίγεις τη νοημοσύνη μου κι αυτό με εκνευρίζει.

Άσε που όλα τα ψέματα δεν είναι ίδια. Ναι υπάρχουν ψέματα που λέγονται με σκοπό να βλάψουν τον άλλο ή να τον χειραγωγήσουν. Υπάρχουν όμως και ψέματα που λέγονται σα ψυχοθεραπεία και υπάρχουν κι αυτά που λέγονται από αγάπη Δε θα πεις ποτέ, ας πούμε, στο παιδί σου ότι είναι άσχημο, ακόμη κι αν το βλέπεις. Δε θα πεις ποτέ στον συνάδελφο με τα ειδικά προβλήματα, πως είναι φύρα για τη δουλειά.

Και φυσικά υπάρχουν και τα κατά συνθήκη ψεύδη (να ναι καλά!!). Γιατί δλδ αν σε ρωτήσει τσαχπίνικα «πάχυνα?» πρέπει να πεις «ναι, σα βόδι έγινες!»? Δεν είναι πιο γλυκό το «εσύ? Για όνομα του θεού!»? Η αν ρωτήσει στα ξεκούδουνα «τι σκέφτεσαι?» γιατί να βιαστείς να απαντήσεις «πως με έχεις πρήξει με τις ερωτήσεις σου», όταν με ένα «τίποτα μωρό μου» - ή για τους πολύ προχωρημένους «πόσο πολύ σ αγαπάω»- και δε θα σου γυρίσει σε θρίλερ η βραδιά και το τοστάκι σου θα χεις το πρωί, αντί να σου πετάξει τη φρυγανιά ΜΕ το βούτυρο στα μούτρα.

Και βέβαια υπάρχει πάντα και η παγίδα. Γιατί, ενώ όλοι και λέμε και ακούμε ψέματα, αν-ποτέ-και-όταν μαθευτεί, το θεωρούμε ηθικό καθήκον να αντιδράσουμε, μη και μας περάσουν οι άλλοι για χάπατα.
Κι άμα πιάσεις τον άλλο, πράξε κατά βούληση, αν όμως πιαστείς –χωρίς να το θέλεις- μια είναι η απάντηση.

«Δε σου έχω πει ποτέ ψέματα! Να! Μα την αλήθεια!»

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

Ανακουφιστική άγνοια

Κυριακή.
Με έχουν πιάσει οι μαύρες μου –με μια εσάνς από μωβάκι- και λέω,μάζευτα φιλενάδα και βγες καμιά βόλτα, γιατί σε βλέπω να φλερτάρεις με το σχοινί και το σαπούνι κι όχι τίποτα άλλο, δε θα δεις και το εκλογικόν αποτέλεσμα, που το ‘χεις και τάμα.

Περιφέρω το σαρκίο μου ασκόπως, σε μισοάδειους δρόμους και κλασικά, αναθεματίζω το μυαλό μου που δε σταματά να σκέφτεται και να δημιουργεί κλειστοφοβικούς συνειρμούς, ώσπου, ξαφνικά, πέφτω πάνω σε παππού σέρνοντα καροτσάκι, εσωτερικώς του οποίου κάθεται μπέμπα και άθελα μου ακούω το διάλογο:

- Παππού πότε θα γυλίσεις από το χωλιό?
- Τη Δευτέρα
κενό…
-Παππού πότε είναι Δευτέλα?

Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009

Πίστη η ελπιδοφόρος

Έχεις σκεφτεί ποτέ πως, τελικά, όλο αυτό το θέμα με την ελπίδα, είναι μια μεγάλη σαπουνόφουσκα? Πως μπορεί να είναι μια τροχοπέδη, που μας κρατά αιωνίους σκλάβους της μαλθακότητας?

Ακούς συνέχεια γύρω :
«Έχε ελπίδα»
«Μην αφήνεις την ελπίδα να σβήσει»
«Μη χάνεις την ελπίδα σου!»
Γιατί να μη τη χάσω? Τι θα μου κάνει η ελπίδα?
Θα με κρατήσει εδώ, δέσμιο λάθος αποφάσεων, κακών χειρισμών και ατέρμονης μιζέριας, αυτό θα μου κάνει.
Άλλο να προσπαθείς να βελτιώσεις τη θέση σου κι άλλο να ελπίζεις πως θα βελτιωθεί.
Άλλο να παλεύεις την αρρώστια σου κι άλλο να ελπίζεις πως όλα θα πάνε καλά
Άλλο να βγεις στη γύρα για δουλειά κι άλλο να ελπίζεις να βρεθεί κάτι.

Η λέξη ελπίδα μου θυμίζει λίγο τη λέξη θεός.
«Για όλους έχει ο θεός»
«Δε σε ξέχνα ο θεός»

Ε, δεν έχει για όλους ο θεός.
Και ναι, σε ξεχνάει ο θεός.
Η ίδια η θρησκεία μας, είναι στηριγμένη σ’ αυτό το αλλόκοτο μείγμα, ελπίδας και πίστης

Είσαι άρρωστος? Έχει ο θεός. Μη βαρυγκωμάς στους πόνους κι έχε ελπίδα πως θα ανταμειφτείς στην άλλη ζωή. Κάποιος, με τη διάγνωση της αρρώστιας του, έφυγε στο εξωτερικό, πλήρωσε ένα σκασμό λεφτά σε ειδικούς και επεμβάσεις κι όταν γύρισε υγιής κάποιοι είπαν «τον έσωσε ο θεός!»

Έχεις έναν αποτυχημένο γάμο? Έχει ο θεός. Μείνε εκεί και υπέμεινε κι έχε ελπίδα πως, όλα κάποια στιγμή θα στρώσουν. Κάποια, μάζεψε 10 χρόνια γάμου και τρία παιδιά σε μια βαλίτσα, έπεσε σηκώθηκε και τα κατάφερε και κάποιοι είπαν «ο θεός τη βοήθησε!»

Έχεις μια δουλειά που σε πνίγει? Ο θεός είναι μεγάλος. Κάτσε εκεί, με το κεφάλι σκυμμένο κι έχε ελπίδα πως δε θα μείνεις άνεργος
Κάποιος άφησε σίγουρη δουλειά, κυνήγησε το όνειρο στο Λονδίνο τρώγοντας σκέτο ψωμί, πήρε το πτυχίο που πάντα ονειρευόταν και κάποιοι είπαν «φώτιση θεού είχε!»

Κολοκύθια. Αυτό που είχαν και οι τρεις κι όλοι οι άλλοι 1003 εκεί έξω, ήταν πως έπαψαν να στηρίζονται στην ελπίδα και πήραν τη ζωή στα χέρια τους.

Αλλά αν δεν έχεις χέρια μη φοβάσαι. Έχει ο θεός. Θα σε πάρει και θα σε σηκώσει.

Ψηλά...

....Στον ουρανό

...Κυριολεκτικά...

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

To serve and protect

Έχεις τώρα εσύ μια μονοκατοικία στα προάστια. Κι έχεις κι ένα παιδί. Και σου τηλεφωνεί το παιδί πανικόβλητο, να σου πει πως στην αυλή τριγυρνάνε τρεις κουκουλοφόροι με όπλα. Λες στο παιδί με -δήθεν ψυχραιμία- να μη κάνει θόρυβο και να κρυφτεί κάτω από το κρεβάτι. Καλείς την άμεσο δράση και διασχίζεις όλη τη πόλη μέσα σε τριάντα λεπτά. Φτάνεις στο σπίτι, αντικρίζεις σπασμένη πόρτα, το παιδί σώο μεν αλλά όχι αβλαβές και τη μισή οικοσκευή να λείπει.
Το περιπολικό φτάνει δυο ώρες μετά το τηλεφώνημα. Τους λούζεις πατόκορφα κι αυτοί σε συλλαμβάνουν, σε περνάνε αυτόφωρο και σε ένα μήνα περιμένεις δικάσιμο.
Και φυσικά, αν βρεις να πληρώσεις κάνα δυο καλόπαιδα να μπουν στα δικά τους σπίτια και να τους κάνουν σόνικους στο ξύλο, θα φταις εσύ που δεν υπακούς στους νόμους κι όχι αυτοί που …. υπακούν..

Η ιστορία είναι πραγματική.
Για την ελληνική δικαιοσύνη πάλι, κρατώ τις επιφυλάξεις μου.

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Λογοτεχνήματα ?

Το βιβλίο έφτασε στο σπίτι σε συσκευασία δώρου. Με εξώφυλλο ροζ της τσιχλόφουσκας και τίτλο κάτι με έρωτα και βροχή, γράφτηκε από συγγραφέα καταξιωμένη σε αυτό που λέμε, γυναικεία λογοτεχνία.
Γυναικεία λογοτεχνία. Στα βιβλιοπωλεία υπάρχει και ειδικός διάδρομος. Δίπλα στη παιδική λογοτεχνία. Κι άντε η παιδική καθορίζεται, για να μη βρεθεί το βρέφος να διαβάζει για τη ρωμαϊκή εποχή, μέσα από τα μάτια του Καλιγούλα. Η γυναικεία γιατί καθορίζεται? Μη και ξεφύγουμε από το τετράπτυχο μάνα-σύντροφος-εργαζόμενη –αλλά-πάνω-απ-όλα-γυναίκα?

Θα έμενε για πάντα σε κάποιο ράφι, αν η φίλη δεν επέμενε κάθε φορά να με ρωτάει, πως μου φάνηκε.
Αρχή του παραμυθιού λοιπόν.
Η ηρωίδα είναι ένα καημένο που έμεινε ορφανό στη γέννα και με ένα πατέρα που από τότε δεν ήθελε να τη δει στα μάτια του, αλλά με ένα ζευγάρι οικονόμων (ναι μιλάμε για πολύ πλούσιο σπίτι) που τη λάτρευαν και βολικότατα δεν είχαν δικά τους παιδιά (που υποθέτω πως βλέποντας τη δικιά μας να μεγαλώνει, μάλλον έκαναν και το σταυρό τους).

Η ηρωίδα στα 17 ερωτεύεται ένα παντρεμένο! Κοίτα να δεις φίλε μου πρωτοτυπία!
Οι μισές γυναίκες της γης έχουν σχέση με τις σχέσεις της άλλης μισής και στα μυθιστορήματα αυτό ακόμη θεωρείται πρωτότυπο!

Παρένθεση. Αν η ηρωίδα είναι η «άλλη», η σύζυγος είναι πάντα αδιάφορη, κακιασμένη και βολεμένη. Αν η ηρωίδα είναι η σύζυγος, η «άλλη» είναι πάντα το τσόλι, η αναίσχυντη, η τελευταία, που μπήκε στο ζευγάρι. Γενικώς το βάρος ακόμη και στα γυναικεία λογοτεχνήματα, πέφτει στις γυναίκες. Το ότι ο άλλος είχε ανοίξει τη πόρτα διάπλατα και τα χει κάνει σα τα μούτρα του, δε μας αφορά. Από δω να καταλάβεις πόσο αγαπάμε και στηρίζουμε το φύλο μας

Το πόσο μέσα από τη ζωή είναι το θέμα, φαίνεται και από το ότι η ηρωίδα περνά συνεχόμενες ώρες απείρου πάθους, επί χρόνια, με τον εν λόγω παντρεμένο, εκεί που οι περισσότερες ψάχνουν τον οργασμό με το κιάλι.(πάρε και την απογοήτευση σου. τι όλες ίδιες είμαστε νομίζεις? αυτή είμαι ηρωίδα!)

Η φτωχή πλην τίμια μένει έγκυος. Ο παντρεμένος κόβει ρόδα μυρωμένα κι αυτή φεύγει μακριά να σκεφτεί. Στο πίσω μέρος υπάρχει φίλος που την αγαπάει τρελά και κρυφά και της προτείνει να κρατήσει το παιδί και να παντρευτούν. Αυτή όμως αρνείται. Κι αντί να δώσει δυο μούντζες σ όλους και να κρατήσει το παιδί -λεφτά έχει, βοήθεια έχει- το γεννάει και το δίνει για υιοθεσία.
Γυρίζει πίσω, ξαναπέφτει στην αγκαλιά του παντρεμένου, ξανάμανα άπειρες ώρες πάθους και μια μέρα εμφανίζεται η σύζυγος, με τη κοιλιά λίγο πριν τη γέννα και της λέει ότι καλά τα παιχνιδάκια, αλλά αρκετά τράβηξε το βιολί καθότι έχουν και τρία, προσεχώς τέσσερα, στόματα να ταΐσουν. Όπου όταν μαθαίνει ποσά χρόνια τραβιέται η πιτσιρίκα- που είχε καβατζάρει εντωμεταξύ τα 25- την αποτελειώνει λέγοντας « Αν ήξερα πως έχετε σχέση τόσα χρόνια δε θα ερχόμουν. Αποκλείεται να με χωρίσει για σένα » και φεύγει.
Αυτή πάει στο φίλο να κλαφτεί και πηδιέται –σορρυ- ζει στιγμές πάθους μαζί του, όπου ο άλλος μόλις καταλαβαίνει πως χρησιμοποιήθηκε, παίρνει τη μάνα του –ασχολίαστο- και φεύγει στο Παρίσι.
Η άλλη παίρνει τα μάτια της και κλείνεται σε ένα εξοχικό για 20 χρόνια! 20 χρόνια δε, κάνει βόλτες με τη βάρκα για να βρει τον εαυτό της και αφήνει την έρμη την οικονόμο με το ένα πόδι στο τάφο να της μαζεύει μέχρι και το βρακί από κάτω.
Και στα είκοσι χρόνια καταλαβαίνει πως τελικά αγαπάει το φίλο, αλλά δε παίρνει να του το πει γιατί που να ρίξει τα μούτρα της και κάνει καριέρα φωτογράφου και εκεί που φωτογραφίζει τα κατσάβραχα, γνωρίζει κοριτσάκι, που το κοριτσάκι είναι κόρη της κόρης που είχε γεννήσει, η οποία -δες πως τα φέρνει η ζωή- είναι ανύπαντρη μάνα και έρχεται, όλως τυχαίως, να μείνει στο ίδιο νησί.

Ταυτοχρόνως γυρίζει στο νησί και ο φίλος να θάψει τη μάνα του -αμήν- και κοιτιούνται και ξανακοιτιούνται κι αυτή ξαναφεύγει να ξαναβρεί τον εαυτό της και δυο μήνες μετά που γυρνάει, αυτός είναι ακόμα εκεί να την περιμένει κι αυτό εν ολίγοις, λέγεται μεγάλη αγάπη κι όχι εμμονή και εμπάθεια.

Το συμπέρασμα? Κάθε ανόητη κακομαθημένη χαζοβιόλα, μπορεί να το παίξει τραγική ηρωίδα γυναικείας λογοτεχνίας, με αναγνώστες που φτάνουν τη 83η χιλιάδα παρακαλώ!

Το τμήμα της ανδρικής λογοτεχνίας σε ποιο διάδρομο είναι??

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Τι θα πει δε θέλεις να γίνεις πολιτικός? Φυσικά και θέλεις! Θέλεις και δε το ξέρεις! Άμα δεν ήθελες, τί έβγαλα εγώ τα ματάκια μου, τόσες μέρες από ζαπ σε ζαπ να κραταω σημειώσεις? Λοιπόν! Άνοιξε τα αυτιά σου και τα μάτια σου και ξεστραβώσου, γιατί εδώ σου έχω όλα τα σιγουράκια του εγχειρήματος.

Α.
Ηλικία. Αν είσαι νέος στο λέω από την αρχή δεν έχεις καμία ελπίδα. Το τελευταίο νεανικό πολιτικό κίνημα στην Ελλάδα ήταν το Πολυτεχνείο, όποτε προϋπόθεση είναι να έχεις καβατζάρει τα 55. Βέβαια από την άλλη σίγουρα πληροίς τη βασική προϋπόθεση, που είναι πως για να θεωρηθεί ένας πολιτικός νέος, θα πρέπει να έχει υπάρξει νέος κάποτε. Το παράδοξο αυτό έχει μια απλή εξήγηση. Πως όταν ήσουν 8 σε φώναζε η μαμά Μπουμπού στα 20 συνέχιζε να σε φωνάζει Μπουμπού και τώρα στα 40 συνεχίζεις να απαντάς στο ίδιο ονοματάκι? Ε, έτσι και στη πολιτική. Μια φορά Γιωργάκης, πάντα Γιωργάκης.

Βου.
Και ο πολιτικός έχει ψυχή! Τι νόμιζες δλδ από άλλο κόσμο είναι? (ότι το σκέφτηκα το σκέφτηκα αλλά μη σου το πω και σε ταράξω)
Δε μπορεί… θα χορεύεις! Έλα τώρα! Ένα «ζεμπέκικο της ευδοκίας» όλο και θα το χεις ρίξει! Κι άμα δε χορεύεις θα τραγουδάς! Έστω και ως λα-λα-λα σε συναυλία του Λουδοβίκου. Κι άμα δε τραγουδάς σίγουρα έχεις έφεση στις αθλοπαιδιές! Μια μπάλα ένα ποδήλατο ένα μακροβούτι έναν αετό τη Καθαρά Δευτέρα διάολε!

Γου.
Λατρεύεις την επαρχία. (ναι ξέρω, πως μέχρι τα 20 νόμιζες πως το βαμβάκι το μαζεύουμε από τα δέντρα αλλά δεν είναι ώρα τώρα να το θυμόμαστε). Τώρα πας στη πλατεία φιλάς μυστακιοφόρες γιαγιούλες, πίνεις ρακή κι ακούς προβλήματα κουνώντας το κεφάλι με κατανόηση. ΣΟΣ! Στο καφενείο πίνουμε ούζο τσίπουρο και βία βία κρασί, αν είναι εντόπιο. Μη σε δω με μπύρα στο χέρι, πολύ θα με απογοητεύσεις να το ξέρεις.

Δου.
Είσαι οικογενειάρχης! Κάνεις ντουπ ντουπ τα ξένα παιδάκια στο κεφάλι αγκαλιάζεις με καμάρι τα δικά σου (που κακό χρόνο να χουν σε έσκασαν για να βγάλουν το σκουλαρίκι από τη γλώσσα και να ντυθούν ανθρώπινα ) και είσαι διαχυτικός με τη σύζυγο γεγονός που αντιμετωπίζεται σαν νιόπαντρο ζευγάρι σε συγκέντρωση σογιών στο χωριό.

Ε.
Τα πας καλά με τη τεχνολογία. Έχεις ιστοσελίδα και δίνεις ζωντανή συνέντευξη στο διαδίκτυο, αλλά επειδή σε κόβω το πληκτρολόγιο να σου μοιάζει με σαντούρι, πάρε και μια γραμματέα να γράφει, μη ξεφτιλιστούμε εντελώς.

Ζου.
Αποστηθίζεις τις κάτωθι εκφράσεις και τις ξεστομίζεις ανερυθρίαστος και κατά βούληση.
«Με το χέρι στη καρδιά» ( Μπορείς και να δείχνεις. Η καρδιά είναι αριστερά )
«Με το θάρρος της ευθύνης που με διακρίνει»
«Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα»
«Ο λαός διαθέτει και κρίση και ένστικτο» ( Εδώ δε γελάμε! )
«Όλοι κρινόμαστε» ( Κι ο πρώτος το λίθο….)
«Έχουμε χρέος να ανταποκριθούμε στην εμπιστοσύνη του λαού» ( Οι δημοσκοπήσεις είναι με το κόμμα σου )
«Το κόμμα συσπειρώνεται στις κρίσιμες στιγμές» ( Οι δημοσκοπήσεις είναι εναντίον μας )

Και για το τέλος το καλύτερο.

«Πιστεύετε ότι ο ελληνικός λαός που μας παρακολουθεί, δεν έχει αίσθηση ότι υπάρχουν υγιείς δυνάμεις στη κοινωνία μας, που μπορούν να αναλάβουν πρωτοβουλίες? Δε βγαίνουμε με κραυγές προς τα έξω, αλλά αναζητώντας συναινέσεις, με κίνδυνο να κατηγορηθούμε ότι δεν κάνουμε σοβαρή αντιπολίτευση.»

Αν το πεις μια κι έξω χωρίς κομπιάσματα και εγκεφαλικά…

Έχετε τα σέβη μου υπουργέ μου!

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

Κάτι ΣΑΝ πολιτικό σχόλιο

Βλέπω τον Κώστα Καραμανλή και λυπάμαι. Μου θυμίζει παιδάκι που ήθελε πάντα να ντύνεται κάου μπόι και του επέβαλλαν πάντα να ντύνεται τσολιαδάκι, γιατί είχε θείο μεγάλο και τρανό.
Βλέπω τον Γιώργο Παπανδρέου και λυπάμαι. Γιατί προσπαθεί να ηγηθεί ενός λαού, του όποιου το d.n.a μπορεί μόνο να φανταστεί, μέσα από τις ζεμπεκιές του πατέρα του.
Βλέπω την Αλέκα Παπαρήγα κι αναρωτιέμαι, αν είναι η πτωμαΐνη που δίνει τέτοιο φανατισμό, για ένα κοινωνικό σύστημα που έχει πεθάνει άμα τη γενέσει του
Βλέπω τον Αλέξη Τσίπρα και λυπάμαι.Γιατί στα τριάντα του έχει γλώσσα πιο ξύλινη κι από δοκάρι σε πέτρινο σπίτι.

Ακούω σκόρπιες κουβέντες παρέας με θέμα «κοιτά μη διασπαστούμε σε μικρά. Το θέμα είναι να φύγει ο Κώστας»
Ακούω φίλο αγαπημένο να αναρωτιέται «ρε γαμώτο, μεγάλωσα ή απελπίστηκα και μου φαίνονται σωστά όσα λέει ο Καρατζαφέρης?»

Θυμάμαι τον παππού μου να λέει, πως το μεγαλύτερο λάθος του κομμουνισμού ήταν η δίωξη του χριστιανισμού, μιας και στη βάση τους και οι δυο πλευρές ήθελαν το ίδιο πράγμα. Ισότητα ανά τάξη και υποταγή στο σύστημα.
Θυμάμαι τη γιαγιά μου να τραβάει κοντά στη τηλεόραση τη καρέκλα της για να δει και να ακούσει –όσο μπορούσε- τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Θυμάμαι τα τραπεζώματα του πατέρα μου στα μεγαλοστελέχη του Π.Α.Σ.Ο.Κ
Θυμάμαι τη μητέρα μου με μαλλί κομμωτηρίου και το καλό ταγιέρ, να παίρνει από τα χέρια του πατέρα μου κλειστό το φάκελο και να τον ρίχνει.
Θυμάμαι πως, από τότε που πρωτοπρόσεξα, όλα αυτά τα ταγιέρ να φτάνουν στο σχολείο μετά την εκκλησία και λίγο πριν το ψητό της Κυριακής, με τα ψηφοδέλτια έτοιμα και σταυρωμένα, σκεφτόμουν πως το δικαίωμα ψήφου όπως και το δικαίωμα στη μητρότητα, έπρεπε να δίνονται κατόπιν εξετάσεων κι όχι έτσι αβίαστα.
Θυμάμαι -φαίνεται άσχετο αλλά δεν είναι- που τέλειωσα το οκτάτομο του Μεγάλου Ανατολικού κι αντί να το πετάξω στα σκουπίδια όπως του έπρεπε, το κράτησα για χρόνια στη βιβλιοθήκη επειδή, οι άλλοι, το θεωρούσαν σημαντικό έργο.
Θυμάμαι τα γραφεία της β΄ Πανελλαδικής, πάνω από το Διατηρητέο.
Θυμάμαι τα κουπόνια του Οδηγητή, γωνία Αριστοτέλους με Εγνατία, Κυριακή πρωί που δεν είχαμε σχολείο.
Θυμάμαι φίλη από τότε, στις προηγούμενες εκλογές να τρέχει όλη μέρα με το βανάκι, για να κουβαλήσει γέροντες να ψηφίσουν. Πάντα με το ψηφοδέλτιο έτοιμο εννοείται.


Κρατάω τα λόγια της Ασημίνας από το βιβλίο « η μητέρα του σκυλού» του Παύλου Μάτεσι να λέει: «Ποιό είναι αυτό, που λέτε, έθνος? Εγώ δε το ξέρω. Δε μου έδωσε το έθνος φαί για τα παιδιά μου όταν πεινούσαν.»

Θυμάμαι και λυπάμαι.
Λυπάμαι που θυμάμαι.

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009

Προ-βλήματα τρίτης ηλικίας !

Και είσαι τώρα εσύ καλεσμένη, σε ημιεπίσημη εκδήλωση.
Άκου ημιεπίσημη. Τι θα πει δλδ ημιεπίσημη? Βάζεις τα καλά, αλλά όχι τα εντελώς καλά ? Χτενίζεσαι-βάφεσαι σπίτι ή σε ειδικό? Βάζεις το δωδεκάποντο ή το απογευματινό?
Βάλε τώρα όοοολα αυτά τα ερωτήματα δίπλα μου, που για να κοιταχτώ σε καθρέφτη πρέπει να κάνει τάμα η οικογένεια σύσσωμη και βγάλε συμπέρασμα.
Τώρα βέβαια, επειδή ναι μεν υπέρ άνω - υπέρ άνω αλλά μη ξεφτιλιστούμε και εντελώς, κλείνεις ραντεβού σε κομμωτήριο. Το πρώτο ψάρωμα έρχεται στο τηλεφώνημα.
–Τι θα κάνετε?
–Θα σουλουπωθούμε κομματάκι
-Μάλιστα… (ο τόνος ειρωνικοφερνει ελαφρώς) ..με ποια κοπέλα?
– Με οποία σας βρίσκεται
–Ωραία… θα σας βάλω με τη Γιώτα.
Τώρα εσένα σε ψιλοζώνουν τα φίδια και το βλέπεις το δράμα, η Γιώτα να περνάει το οκτάωρο σκουπίζοντας και φτιάχνοντας καφέδες, αλλά είναι αργά για να το πάρεις από την αρχή και να σε σεβαστούν, όποτε σέβεσαι εσύ την ώρα που σου δίνουν -3.30 το μεσημέρι παρακαλώ- λες ευχαριστώ και κλείνεις.

Τρεις μέρες μετά, με το ηθικόν τα γόνατα, λίγο λόγο τρόμου, λίγο λόγο ραστώνης, φτάνεις στο εν λόγω κομμωτήριο. Η Γιώτα αποδεικνύεται μια καπάτσα από τις λίγες (μια χαρά τη ξέρει τη δουλειά το κομμωτήριο) η οποία σε διαβάζει σαν ανοιχτό βιβλίο, βλέπει το χαλί σου και αναλαμβάνει δράση.
-Τι θα κάνουμε?
-Χτένισμα λέμε.
-Ωραία! Θα δείξουν πολύ όμορφα! Βεβαία… έχετε αρκετά λευκά ξέρετε…
-Ναι το ξέρω και μου αρέσουν!
–Μα ναι σας πάνε πολύ, αλλά είναι λίγα.. ίσως αν τα βοηθούσατε λίγο

Λίγα! Λέξη κλειδί. Τσιμπάς και μασώντας το αγκίστρι σα τσίχλα, ζητάς διευκρινήσεις.

Μες! Αυτό που μου χρειάζεται είναι μες! Λευκές! Θα είναι σα να έχουν ασπρίσει τα μισά μου μαλλιά! Ακριβώς αυτό που ζητάω! Γιατί να περιμένω μέχρι να ασπρίσουν μονά? Ε?
Σωστό! Γιατί να περιμένεις…

Με συνοπτικές διαδικασίες και με μότο το μια ψυχή που είναι να βγει κλπ κλπ, βρίσκομαι με το μαλλί όρθιο σε αλουμινόχαρτα, από κείνα που τυλίγουμε το ψαρί που περίσσεψε και περιμένω το θαύμα.
Και το θαύμα έρχεται…
Και δεν είναι μόνο θαύμα! Είναι και τρομακτικό! Γιατί μπορεί εσένα να σου αρέσουν τα λευκά σου και να περιμένεις πως και τι να γκριζάρεις, γιατί είχες μια θεία που τα είχε έτσι και πολύ σου άρεσαν, αλλά το να δεις ξαφνικά μέσα σε μια ώρα τον εαυτό σου ίσα και με 20 χρόνια μεγαλύτερο, είναι σοκαριστηκό!
Μπήκα μεσήλικας και βγαίνω ηλικιωμένη! Πάνε τα χρόνια μου πάνε!! Σε συνδυασμό δε με το μπουκλάκι και τη λακ της Γιώτας θα μπορούσα κάλλιστα να ακυρώσω το ημιεπίσημο και να κλείσω στο Κ.Α.Π.Η της περιφέρειας μου για λουτρά στην Αιδηψό!

Έκανα την ανάγκη φιλοτιμία (μη φανώ και εντελώς άσχετη), κραύγασα ενθουσιασμένη και πλησίασα με παρρησία το ταμείο.

-Μες κούρεμα θεραπεία χτένισμα?

-Έτσι νομίζω

-160 ευρώ παρακαλώ!

160 ευρώ.
Από μια γριούλα!
Μα είναι τρόπος αυτός να φέρονται στη τρίτη ηλικία???

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

Έκθεση ιδεών.

Θέμα: «Πως πέρασα το καλοκαίρι μου»

Εγώ δε ξέρω πως πέρασα το καλοκαίρι μου, αλλά μάλλον καλό θα ήταν, γιατί κράτησε τρεις μήνες, βοήθεια μας. Ε, και τρεις μήνες είναι πολύ να σε δέρνουν συνέχεια, αλλά βέβαια αυτό είναι προσωπικό γούστο και δε μου πέφτει λόγος.

Το καλοκαίρι είναι η εποχή που από πάντοτε πλουτίζουν τα μποστάνια! Κι επειδή εγώ είμαι και ψυχοπονιάρα, φρόντισα να μην αφήσω κανένα μποστάνι ορφανό. Τα υιοθέτησα όλα. Το τι καρπούζι φαγώθηκε φέτος δε λέγεται-φαίνεται! Άμα στα μισά του καλοκαιριού αλλάζεις νούμερο μαγιό, στο υπογραφώ πως η δίαιτα με φρούτα δε θα σου βγει σε καλό.
Επίσης αυτό το καλοκαίρι φάγαμε και πολλές πατάτες. Και στη κοιλίτσα μας και στα μούτρα μας αλλά κι αυτό, αν θέλεις, μπορείς να το δεις θετικά, γιατί όσο ξεβολευτικό κι αν είναι το ξεσκαρτάρισμα, πάντα κάνει καλό τελικά. Και στον ξεσκαρτάροντα και στον ξεσκαρτιζόμενο.
Παρά πέρα τι άλλο να πω…
Δεν είδα καθόλου τηλεόραση, με αποτέλεσμα να μάθω για τις φωτιές κατόπιν εορτής η μουλάρα, αλλά, όπως λέει και η besta μ, ο μισός κόσμος γύρω μας, μεταμφιεσμένα μουλάρια είναι, όποτε και κοινωνικώς να το δεις … διεύρυνα τους ορίζοντες μου.

Γενικά ξεκινούμε την καινούργια σχολική χρονιά με ηθικόν ακμαίο και φιλοπαίγμον και το αυτό επιθυμώ και δια υμάς.

Από το καλοκαίρι που κατέβασε αυλαία, κρατάω μια εικόνα σπάνια γι αυτό και πολύτιμη. Ένα ζευγάρι γύρω στα τριάντα με δυο μικρά παιδάκια στη παραλία, που έπαιζαν και γελούσαν και συνέχιζαν να χαμογελούν ακόμη κι όταν γυρνούσαν πλάτη.

Καλό φθινόπωρο.
The bar is now open!

Κυριακή 28 Ιουνίου 2009

Το Μαγαζάκι των Αυτοκτονιών.

Φανταστείτε μια μικρή επιχείρηση που εδώ και δέκα γενιές πουλάει ό,τι χρειάζεστε για να … αυτοκτονήσετε. Καλώς ήρθατε στο Μαγαζάκι των Αυτοκτονιών με σλόγκαν «Αποτύχατε στη ζωή σας? Με εμάς θα έχετε έναν επιτυχημένο θάνατο!»
Ο πατέρας, Μισίμα Τιβάς, με ειδικότητα στους βίαιους θανάτους, διευθύνει την επιχείρηση με πυγμή. Η μητέρα, ειδήμων στα δηλητήρια, παρασκευάζει θανατηφόρα μείγματα. Ο πρωτότοκος γιος ονειρεύεται να δημιουργήσει ένα ξεχωριστό λούνα παρκ με θέμα την αυτοκτονία. Η αδερφή του, που περνά δύσκολη εφηβεία, θα ήθελε πολύ να δώσει τέλος στην άχαρη ζωή της, αλλά οι γονείς της τη συγκρατούν υπενθυμίζοντας της διαρκώς ότι κάποιος πρέπει να κρατάει το μαγαζί. Η μοίρα όμως επιφυλάσσει ένα βαρύ πλήγμα σε τούτη τη δυστυχισμένη οικογένεια. Τη γέννηση του γιου τους Άλαν. Ο βενιαμίν της οικογένειας Τιβάς είναι καταδικασμένος με ένα φρικτό ελάττωμα : πάσχει από… χαρά της ζωής! Ο Άλαν σκορπίζει παντού το γέλιο και την αισιοδοξία και παρηγορεί τους υποψηφίους αυτόχειρες, θέτοντας σε κίνδυνο το μέλλον της οικογενειακής επιχείρησης και οδηγώντας το δύσμοιρο πατέρα στην απόγνωση…

Jean Teule.

166 σελίδες όλες κι όλες.
Λίγες, γεμάτες και αποστομωτικές!

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

Αμηχανία

"Σπουδαίο είναι το σεξ που σε κάνει πιστό"

Νόρμαν Μέιλερ

εχμ...

Τρίτη 23 Ιουνίου 2009

Χαϊλίκια

Ευχαριστώ πολύ γι αυτό



και γι αυτό



Είναι όμορφο να σκέφτομαι, πως μπορώ να επηρεάσω ευχάριστα, τη ζωή κάποιων ανθρώπων, έστω και για λίγα λεπτά.
Δε θα τα κρεμάσω. Εχω την αστήριχτη πεποίθηση πως, οτι κρεμάς στο τοίχο, χάνεται.
Θα τα περάσω όμως με τη σειρά μου
στη flonsavardu για τη φρέσκια ματιά της
στη tsaousa για τις απίστευτες θείες της
στη koptoraptou για το ιδιότυπο χιούμορ της
και last but not least στη tsouxtra γιατί μου ταιριάζει


Σάββατο 20 Ιουνίου 2009

Διότι οι άνθρωποι δε συγχωρούν αυτούς που από έρωτα εκπέσαν

Respect.
Μόνο αυτό.
Λατρεμένο απόσπασμα απο την ταινία
"Ας περιμένουν οι γυναίκες".
Όποιος δε βαρεθεί... εδώ.

http://www.youtube.com/watch?v=locmzva0wwI&feature=related

Κυριακή 14 Ιουνίου 2009

Ένα -σαν- χαστούκι.

Χρόνια τώρα το μάντρα μου ήταν «και πεινάω και βαριέμαι και διψώ και κατουριέμαι».
Κλεμμένο από μια ταινία του Θανάση Βέγγου, λεγόταν πάντα με το ανάλογο ειρωνικουποτιμητικό υφάκι της κουρασμένης, που τα έχει δει όλα στη ζωή της και τίποτα δε της κάνει πια εντύπωση.

Και πριν τρεις βδομάδες ένα –σαν- χαστούκι με ξύπνησε, την ώρα που αποκοιμισμένη στη μεσημεριανή ραστώνη, μουρμούριζα την ίδια φράση. Ανασηκώθηκα και στάθηκα αμήχανη στη μέση του δωματίου. Έδιωχνα τη σκέψη κι εκείνη ξαναρχόταν. Έκανα ζάπινγκ και της γύριζα τη πλάτη κι εκείνη πάλι μπροστά μου, ζωγραφισμένη στη φάτσα του Χατζηνικολάου, να με κοιτάζει ειρωνικά. Τα παράτησα, έφτιαξα καφέ, βγήκα στο μπαλκόνι, την έβαλα απέναντι και την άφησα να μιλάει.

Το συμπέρασμα? Χρόνια τώρα η ψυχή μου, μου μιλούσε μέσα από αυτή τη χαζή ατάκα κι εγώ έκανα πως δεν άκουγα. Μου φώναζε «γύρνα στη βάση! Αν δε γυρίσεις στη βάση δεν έχεις πουθενά να πας!» κι εγώ σφύριζα αφρικάνικους ρυθμούς.
Κι έτσι φέτος γυρίζω στη βάση της ύπαρξης μου. Πέρασα τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής μου, προσμένοντας ράθυμα το επόμενο καλύτερο.

Φέτος όμως…
Φέτος θα αφήσω τη διακριτική ησυχία του Ιανού και θα βρω τα καλοκαιρινά μου βιβλία στην έκθεση, παρέα με παιδάκια που ουρλιάζουν, πιτσιρίκες που κάνουν καμάκι και άπλυτους με μπιχλιμπίδια.
Φέτος θα πετάξω το mp3 και θα ξαπλώσω στη παραλία, να νανουριστώ με τον ήχο της ρακέτας.
Φέτος θα βρω συμπαίκτη στο τάβλι από το καφενείο κι όχι από την Ιαπωνία.
Φέτος θα ψάξω στις καρότσες για το πιο πρόστυχα κόκκινο καρπούζι ΜΕ κουκούτσια.
Φέτος θα φυτέψω νυχτολούλουδα στο κήπο.
Φέτος θα μάθω να φτιάχνω παγωτό κεράσι.

Φέτος θα ζήσω το καλοκαίρι σαν το τελευταίο μου.
Θα ξεχάσω και θα ξαναθυμηθώ.
Και θα νικήσω.

Καλό καλοκαίρι.
Φιλί μεγάλο.

Σάββατο 23 Μαΐου 2009

Κορίτσια-Αγόρια, Άντρες-Γυναίκες

“….Με την Πέννυ, το κορίτσι μου, πηγαίναμε σινεμά, σε πάρτυ, σε ντίσκο και κυρίως παλεύαμε. Παλεύαμε στο δωμάτιο μου, στο δωμάτιο της, στο καθιστικό του σπιτιού μου και του σπιτιού της και στα καθιστικά των πάρτυ. Παλεύαμε για το ίδιο πάντα θέμα. Μερικές φορές, μετά από πολλές προσπάθειες να της αγγίξω το στήθος, είχα τόσο μπουχτίσει που προσπαθούσα να την αγγίξω ανάμεσα στα πόδια.
Αυτή η χειρονομία περιείχε ένα είδος αυτοπαρωδίας. Ήταν σαν να προσπαθούσα να δανειστώ ένα euro κι αφού μου το αρνούνταν να ζητούσα πενήντα.

Στο σχολείο μου, τα αγόρια έκαναν μεταξύ τους ερωτήσεις όπως «Κάνεις τίποτα?»
«Σ’ αφήνει να της κάνεις τίποτα?» Και η αναμενόμενη απάντηση ήταν «Όχι». Στο μεταξύ τα κορίτσια έπρεπε να αρκούνται στη παθητική φωνή. Η Πέννυ χρησιμοποιούσε την έκφραση «με βάζεις στη διαδικασία»: «Δε θέλω να με βάλεις ακόμη σ’ αυτή τη διαδικασία» εξηγούσε καρτερικά και ίσως λίγο θλιμμένα, καθώς απομάκρυνε για χιλιοστή φορά το χέρι μου από το στήθος της.
Επίθεση και άμυνα, εισβολή και απώθηση… λες και το στήθος ήταν μια μικρή μας ιδιοκτησία, που είχε προσαρτηθεί παράνομα στο άλλο φύλο και τη θέλαμε πίσω.

Αν με ρωτούσε κάποιος γιατί είχα τέτοια έμμονη ιδέα με το χούφτωμα του στήθους της Πέννυ, δε θα ‘ξερα τι να πω. Κι αν κάποιος ρωτούσε τη Πέννυ γιατί με εμπόδιζε με τέτοια μανία, βάζω στοίχημα πως θα δυσκολευόταν να απαντήσει. Τι σήμαινε για μένα το χούφτωμα? Στο κάτω κάτω δε περίμενα κανένα είδος ανταπόδοσης. Γιατί δεν ήθελε η Πέννυ να ερεθιστούν οι ερωτογονές ζώνες της? Δεν έχω ιδέα.

Σε οποιοδήποτε γυναικείο περιοδικό θα διαβάσετε το ίδιο πάντα παράπονο: Οι άντρες -αυτά τα μικρά αγοράκια, είκοσι, τριάντα, σαράντα ετών- είναι αδιόρθωτοι στο κρεβάτι. Δεν ενδιαφέρονται για τα προκαταρτικά, δεν έχουν διάθεση να διεγείρουν το άλλο φύλο, είναι εγωιστές, άπληστοι, ατζαμήδες, χοντροκομμένοι. Αυτά τα αναπόφευκτα παράπονα περιέχουν κάποια ειρωνεία. Παλιά, όταν ήμασταν μικροί, το μόνο που θέλαμε ήταν τα προκαταρτικά, αλλά τα κορίτσια δεν ενδιαφέρονταν. Δεν ήθελαν να τις αγγίζεις, να τις χαϊδεύεις, να τις διεγείρεις. Για να πούμε την αλήθεια, μας απόπαιρναν όταν προσπαθούσαμε. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που δεν είμαστε πολύ καλοί σ’ αυτό. Όταν διαμορφωνόταν ο χαρακτήρας μας, περάσαμε δυο τρία ολόκληρα χρόνια όπου μας έλεγαν αυταρχικότατα ότι δε πρέπει ούτε καν να σκεφτόμαστε το θέμα. Κάπου ανάμεσα στην ηλικία των δεκατεσσάρων και των είκοσι τεσσάρων, τα προκαταρτικά παιχνίδια, ενώ ήταν κάτι που ήθελαν τα αγόρια κι όχι τα κορίτσια, γινόταν κάτι που το θέλουν οι γυναίκες, αλλά οι άντρες δε σκοτίζονται πια γι αυτό.

Αν θέλετε τη γνώμη μου,για μένα το τέλειο ζευγάρι αποτελεί η γυναίκα του Cosmopolitan μαζί με το δεκατετράχρονο αγόρι….”

Απόσπασμα από το High fidelity του Nick Hornby

Δευτέρα 18 Μαΐου 2009

Τρεις λέξεις κι άλλες δεκατρείς...

Πιάστηκα -από τα μαλλιά- του korinoskilou και συνεχίζω το θέμα εδώ.
Τρεις λέξεις λοιπόν. Έχουμε και λέμε.

Σ' αγαπώ. Τι λες καλό μου που λέγεται δύσκολα αυτή η λέξη!
Μ’ αγαπάς? Σ’αγαπώ. Μια ώρα μετά. Μ’ αγαπάς? Σ’ αγαπώ.
Δλδ τι μπορεί να έχει αλλάξει μέσα σε μια ώρα?
Μια εβδομάδα γνωριμία. Σ’ αγαπώ!
Δυο μήνες παρέα. Σ’ αγαπώ!
Κάτσε ρε. Ποτέ πρόλαβες να τους αγαπήσεις? Να πεις στη νέα γνωριμία «σε ερωτεύτηκα», άντε να το καταλάβω. Να πεις στη νέα παρέα «πολύ σε συμπαθώ» επίσης να το καταλάβω. Αλλά έτσι στα ξεκούδουνα σ’ αγαπώ?
Το σ’ αγαπώ είναι σα το κυριακάτικο φαγητό. Θέλει εξαιρετικά υλικά, προσπάθεια, χρόνο και απόσταση. Δε το λες κάθε μέρα, γιατί θα το βαρεθείς κι άμα το βαρεθείς, θα το πετάξεις. κι άμα το πετάξεις, πάει το σ’ αγαπώ στα σκουπίδια και να μη σου πω που πας κι εσύ που το ξεφτίλισες. Προσωπική άποψη, το σ’ αγαπώ -έλα και δε τα μπορώ τα συνηρημένα-.το «σ’ αγαπάω», το λες μια φορά. Όταν το νιώσεις. Από κει και πέρα τέλος τα λόγια. Δείξτο! Το μόνο ενδιαφέρον που έχεις να πεις μετά, είναι το «δε σ’ αγαπάω πια», για να ξέρει κι ο άλλος που βρίσκεται.

Συγγνώμη. Αρχίζει και βαραίνει το θέμα. Συγγνώμη για μένα, σημαίνει, το ξέρω το λάθος μου, κατάλαβα πως σε πλήγωσα και που να μου κοπεί το χέρι δε θα το ξανακάνω. Γι αυτό και δε λέγεται εύκολα. Γιατί ασχέτως των ενοχών μας προς τον άλλο, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να το ξανακάνουμε. Και τότε θα ‘χουμε ξεμείνει από λόγια.
Άσε αυτό με τη συγχώρεση. Γιατί μωρέ να σε συγχωρήσω αν μου κάνεις κακό? Δε λέω να με πατήσεις στο δρόμο και να σου πάρω το σκαλπ. Αλλά γιατί θα πρέπει πάντα να τη δεχόμαστε τη συγγνώμη του άλλου? Αν με έχεις πονέσει πολύ γιατί να σε συγχωρήσω? Πως θα με κάνει αυτό να νιώσω καλά? Επειδή θα νιώσω ανώτερη? Χέστο το ανώτερη. Εγώ θέλω να σε διαγράψω από τη ζωή μου. Δεν υπάρχεις πια. Με πούλησες, σε ξέχασα. Και στο λέω να το ξέρεις και δε σε κρυφοκοιτάζω ποτέ ξανά.

Βοήθησε με. Αχαχαχαχαχαχαχαχα εδώ πέσαμε στα σκληρά. Για να πεις βοήθησε με ξέρεις τι πρέπει να πεις πρώτα? « Έχω πρόβλημα!» Άντε να σε δω. Πόσους ξέρεις να το λένε? Κοίτα γύρω. Οι περισσότεροι ζουν το απόλυτο όνειρο. Φιλίες αδελφικές, γάμοι παραμυθένιοι, σχέσεις τέλειες και μετά, ξαφνικά, ακούς πως δε μιλιούνται και απορείς.
Κουκουλώνουμε τα προβλήματα, τους βάζουμε κι ένα βάζο με λουλούδια και λέμε όλα καλά. Κι άμα κοιτάξεις καλύτερα, αν διαβάσεις πίσω από τις λέξεις…
Αλλά μην απελπίζεσαι. Αν το πεις και το ξαναπείς, μπορεί να τους πείσεις -λες κι έχει καμία σημασία- και μέσα από κεινους να πειστείς κι εσύ στο τέλος.
Γιατί το ξεκουκούλωμα κρύβει πολλή σκόνη και το παρκέ της ζωής μας γυαλίζει δύσκολα

Παρασκευή 15 Μαΐου 2009

Εγώ πότε θα γίνω μάνα??

Γνωστόν μάντρα εκεί κοντά στα 30 μίση.
Δυο περιπτώσεις αυτής της συνομοταξίας τις παρακολούθησα από κοντά. Τις έπιασα από το «έχω μια καριέρα αλλά χωρίς παιδί δεν είμαι τίποτα» και τις έχω φτάσει αισίως στο «είμαι μάνα τρίχρονων». Δείγμα πρώτο. Ξεκινάμε για εκδρομή και στα πρώτα 60 χιλιόμετρα ακούς «αχ πολύ μου λείπει!». Κάνεις τη λογική ερώτηση «καλά άμα δε περνάς καλά, τι έρχεσαι και δε κάθεσαι σπίτι με το παιδί?» Και απαντάει «τι να κάνω…ο Μάκης ήθελε!...» Τώρα τον ξαναθυμήθηκε τον Μάκη. Τώρα που θέλει και εκδρομή και άλλοθι. Αν ο Μάκης της ζητούσε να πάνε μαζί στο τουρνουά τάβλι υποθέτω πως το μητρικό φίλτρο θα λειτουργούσε πιο έντονα. Δείγμα δεύτερο. Ακούς κουβέντες αγανακτισμένης με τα παιδιά της, για το πόσο πολύ κουράζεται! Που αν κάτσεις και παρακολουθήσεις τη μέρα της, βγαίνει πως περνά με τα παιδιά της βία βία τρεις ώρες την ημέρα κι απ αυτές οι δυο είναι μπάνιο και τάισμα. Να χαρώ εγώ μανούλες.
Όλες αυτές κοιμόταν και ξυπνούσαν με την ιδία ερώτηση. Πότε θα γίνω μάνα??
Και ρωτάω εγώ τώρα
Εσύ πρέπει ντε και καλά να γίνεις μάνα? Άντε το πήραμε σχοινί κορδόνι? Από πού κι ως που, όλες οι γυναίκες μπορούν να είναι μάνες? Το ότι μια γυναίκα έχει αναπαραγωγικό σύστημα, σημαίνει πως είναι και ικανή να μεγαλώσει παιδιά? Η μήπως άλλο το γίνομαι μάνα κι άλλο το μεγαλώνω παιδιά? Μήπως εκεί είναι η διαφορά?
Όλες αυτές βάζουν, λένε, πρώτα τα παιδιά τους και μετά όλους τους άλλους. Πως μπορεί μια τυχαία συνύπαρξη να ακυρώνει όλες τις επιλογές μας? Γιατί στη τελική τα παιδιά μας δε τα διαλέγουμε. Όπως δε διαλέγουν κι αυτά εμάς. Το γεγονός της συμβίωσης μας είναι στη βάση του, καθαρά τυχαίο. Ποιούς ανθρώπους πραγματικά διαλέγουμε στη ζωή μας? Ένα δυο φίλους και το σύντροφο μας, ναι? Και μ αυτό το σύντροφο αποφασίζουμε να κάνουμε οικογένεια, ναι? Χμ ναι και όχι. Δεν έχω ακούσει και πολλές να λένε, θέλω να κάνω παιδί με τον τάδε. Λένε, θέλω να κάνω παιδί. Γενικώς και αορίστως. Γενικώς και αορίστως τους βγαίνει μετά κι ο σύντροφος μπαρούφα και περνάνε το υπόλοιπον του βίου, ξορκίζοντας τα παιδιά τους να μη κάνουν τα ιδία λάθη. Τι ωραία! Τα κάναμε σκατά με τις επιλογές μας αλλά καλά που υπάρχουν και τα παιδιά για να δείξουμε ποιές είμαστε πραγματικά.
Μαράζι το ‘χω να ακούσω μια φορά «το αγαπάω πολύ, αλλά ώρες ώρες δε το χωνεύω καθόλου!» Μη μου πεις πως δε το έχεις σκεφτεί ποτέ. Μη μου πεις πως δεν έρχονται φορές που το μόνο που τα γλυτώνει από την επίκληση στον Ηρώδη είναι το ότι είναι παιδί σου, ενώ αν κάνει το ίδιο το διπλανό ξένο παιδάκι θα πεις «κακομαθημένο!» Τα αλλά είναι κακομαθημένα. Τα δικά μας, απλά είναι παιδάκια μωρέ, θα μάθουν σιγά σιγά. Είναι υπερκινητικά ή δυσλεκτικά, αλλά κακομαθημένα και κωλόπαιδα ποτέ. Δε μας συμφέρει.
Ή δεν έχουν έρθει φορές που σκέφτεσαι πως, κάποιο άλλο παιδάκι είναι πιο όμορφο ή πιο έξυπνο? Και τότε πιάνεις και το δικό σου και το τρέχεις περά δώθε, μη μείνει πίσω και δε ξέρει 15 γλώσσες στα 11. Και να πάει και μουσική και να πάει και σε κάποιο άθλημα και να είναι και κοινωνικό και να έχει και παρέες και φυσικά να είναι και καλός μαθητής. Κι όλα αυτά φυσικά τα κάνεις για το παιδί! Το ότι το παιδί από μόνο του, το μόνο που θέλει είναι να παίξει μπάλα, λίγο σε νοιάζει. Γιατί εσύ είσαι μάνα και ξέρεις! Και μετά το παιδί γίνεται 20, ρίχνει μαύρη πέτρα πίσω του κι εσύ αναρωτιέσαι ποιος δαίμονας σε καταράστηκε να μη βρίσκεις αναγνώριση πουθενά..

Κι υπάρχουν απ' την άλλη, γυναίκες που παρακαλάνε για ένα παιδί. Που περνούν ατέλειωτους μήνες με θεραπείες, για να τα καταφέρουν και μετά ατέλειωτους μήνες αναμονής, σε υπηρεσίες και ελέγχους, για να πάρουν ένα παιδί στην αγκαλιά τους. Όλους αυτούς τους ανθρώπους που υπογράφουν μέχρι και τη διαθήκη τους για να αποκτήσουν ένα παιδί, τους ελέγχει ένα κράτος ολόκληρο. Που είναι αυτό το κράτος, να ελέγξει όλες αυτές τις ανεγκέφαλες, που νομίζουν πως το παιδί είναι αξεσουάρ?
Και να τους πει κατάμουτρα
«Όχι κυρία μου. Εσείς δε δικαιούστε να γίνεται μάνα!»

Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

Βρωμιά

Αύτη που ζούμε είναι άλλη βρωμιά. Νέα.
Ξέραμε από σκόνες. Έκανες μια έτσι κι έφευγε. Ξέραμε από λάσπες. Πλενόσουν κι έφευγε. Δε ξέρω αν φταίει η αλλαγή στη σύσταση της ατμόσφαιρας, της επιδερμίδας, ή του μυαλού μας αλλά αυτή δε φεύγει.
Ρίχνεις νερό, τρίβεις, σκουπίζεις, κοιτάς και είναι πάλι εκεί. Γδέρνεις με τα νύχια σου, ματώνεσαι κι είναι ακόμη εκεί. Κολλημένη πάνω σου. Μέσα σου. Γεμίζει τα σπλάχνα σου. Πας να πάρεις ανάσα και κόβεται στη μέση. Πνίγεσαι.
Πόσο καιρό τώρα βουλιάζουμε χωρίς να καταλαβαίνουμε, ακριβώς τι γίνεται? Θα μου πεις, έλα ρε τι έγινε. Επειδή έκλεισε η βουλή δλδ? Ε, οκ, συμβαίνουν. Όχι. Για μένα δεν –απλά- συμβαίνουν.
Μπορεί να είναι που μεγαλώνω και χρειάζομαι πια ένα κράτος-βοηθό, μπορεί και να είναι που μικραίνω και νιώθω το δίκιο σαν κάτι καθολικό .
Δε ξέρω τι από τα δυό. Ξέρω μόνο, πως αυτή τη καινούργια βρωμιά δε τη ξέρω .
Δε μπορώ να τη διαχειριστώ.

Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

Οι αλήθειες του γάμου (που πάντα μαθαίνουμε αργά)

Κάθε δεσποσύνη σε ηλικία γάμου έχει μια μάνα, μια θεία, μια νονά, που νιώθει ηθικό χρέος να τη νουθετήσει, σχετικά με τις αλήθειες του γάμου.
Να της πει, ας πούμε, πως η καρδιά του άντρα περνά από το στομάχι και το μυαλό από το πέος του. ( Τώρα το γιατί να το παντρευτεί αυτό το θαύμα της αξονικής τομογραφίας, αντί να γυρνάνε στα πανηγύρια και να τρελαθούν στο τάλιρο, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο). Θα της πει πως το στεφάνι της μπορεί, να ξενοκοιτάξει και τότε αυτή πρέπει να κάνει το σωστό, να κοιτάξει δλδ αλλού και να σφυρίξει κλέφτικα. Επίσης θα της πει πως μπορεί, ο καλός της να κοιτάζει τα παιδιά τους σα κινέζους τουρίστες και τότε αυτή θα πρέπει να γεμίσει το σπίτι με μικρές, οικογενειακές χαρές.

Μαζευτείτε και σας έχω νέα. Οι μεγάλες αλήθειες του γάμου δεν είναι αυτές. Είναι οι άλλες. Αυτές που βλέπαμε και στα πατρικά μας, αλλά για κάποιο λόγο δεν είχαν εγγραφεί στο υποσυνείδητο.

Τη πρώτη, τη καταλαβαίνεις με το που τινάζεις από πάνω σου τα άνθη λεμονιάς και κλείνεις τη πόρτα του σπιτιού. Σ’ αυτό λοιπόν το σπίτι -για του όποιου τη τραπεζαρία, το φωτιστικό του σαλονιού και το πατάκι της εξώπορτας, έχεις κάνει ομηρικούς καυγάδες κι έχεις κουρελιάσει τα νεύρα σου μήνες ολόκληρους- δεν έχεις δικό σου δωμάτιο! Ούτε ένα τοίχο να βάψεις μαύρο επειδή έτσι στη κάρφωσε, ούτε μοκέτα να ξαπλώσεις εσύ κι όλα τα βιβλία, μαζί με κάποια cd που δε θα μαζευτούν ποτέ, ούτε χώρο για να πετάς τα ρούχα σου, δημιουργώντας το κατάδικο σου εικαστικό δρώμενο. Τίποτα! Τέλος! Τις προάλλες με ξεναγούσε φίλη στο, υπέροχο πραγματικά, σπίτι της με το play room, τον ξενώνα και το βεστιάριο κι όταν τη ρώτησα «κι άμα θέλεις χαρά μου να μείνεις μονή, που πας?» με κοίταξε για λίγο αμήχανη και μετά απάντησε χαμογελώντας «στη τουαλέτα»

Η οποία τουαλέτα μας φέρνει στην επόμενη μεγάλη αλήθεια. Η τουαλέτα είναι ο καταλύτης της σχέσης. Εκεί θα μάθεις όλα τα αποθεμένα του συντρόφου σου. Το ήξερες φερ ειπείν εσύ, πως ήθελε να γίνει δύτης? Ε τώρα στο θυμίζει κάθε φορά που κάνει μπάνιο και μετά θέλεις βατραχοπέδιλα για να μπεις. Από το καλαθάκι θα μάθεις όλα όσα δεν ήθελες ποτέ να μάθεις για τον εσωτερικό του κόσμο, όπως ας πούμε το που καταλήγει το υπέροχο μεσημεριανό σας ή οι μοναχικές του βόλτες στα μεταμεσονύκτια κανάλια της Nova. Και φυσικά εκεί υπάρχει και το καλάθι των άπλυτων

Που μας φέρνει στη μεγαλύτερη αλήθεια όλων. Από τη μέρα που παντρεύεσαι, καβαλάς! Κουβαλάς ασύστολα και ασταμάτητα! Λεκάνες με άπλυτα -πλυμένα –ασιδέρωτα, σακουλές από σούπερ μάρκετ, σακουλές από μανάβη, καρότσια στη λαϊκή, μωρά στη κοιλιά -στην αγκαλιά -στο καρότσι -στον παιδικό, κουβαδάκια- στρώματα -πετσέτες στη παραλία, μέχρι που, χωρίς να το καταλάβεις, αρχίζεις με τον ίδιο τρόπο να κουβαλάς και τον εαυτό σου. Αδιάφορα και με σκυμμένο κεφάλι.

Είχα τη τύχη να μου κληροδοτηθούν από τις προηγούμενες γενιές, μεγάλες και σοφές κουβέντες όπως «ο άντρας δεν είναι για να τον βλέπεις είναι για να τον έχεις» ή «ο ανθόσπαρτος βιός δεν είναι ο έγγαμος, ο άλλος είναι».
Μ’ αυτά και με κείνα με βλέπω, αν έρθει η ώρα μου, να αφήσω για προίκα κάτι μάλλον μικρό και πεζό όπως «αν δε το αντέχει το στομάχι και η μέση σου μακριά κι αλάργα!»

Τρίτη 5 Μαΐου 2009

Με την ΜΠΑΟΚ!

Ζηλεύω τους άντρες για λίγα πράγματα. Τα εξής τρία:

Άλφα, την άνεση να παρκάρουν το δίλιτρο παγωτό πάνω στη –γυμνή- κοιλιά τους και να τρώνε αμέριμνοι, χωρίς ίχνος ενδιαφέροντος για την αναγουλίασις που φέρνουν στο φιλοθεάμον κοινό
Βήτα, την μυϊκή τους δύναμη, που επιτρέπει εκφράσεις τύπου –για κατέβα ρε να σε δω πόσο μάγκας είσαι-στα φανάρια του βαρδάρη, τρεις τα ξημερώματα και
Γάμμα, το ποδόσφαιρο. Ψέματα. Όχι το ποδόσφαιρο. Τη μπάλα!

Τρελαίνομαι να βλέπω άντρες να παρακολουθούν μπάλα. Έτσι κι αλλιώς είμαι φαν του είδους, μα το να παρακολουθείς με άντρες, έχει άλλη φάση. Οι γυναίκες μπερδεύονται με μαλλιά και κοιλιακούς και τον Νικοπολίδη και χάνουν όλη την ουσία.
Φαντάζομαι πως πολλές θα διαφωνήσουν, αλλά μα την αλήθεια, πιστεύω πως η αντιπάθεια των γυναικών για τη μπάλα οφείλεται σε ζήλεια.
Από τη μια είναι τα απωθημένα. «Μα να αφήσει εμένα, για να πάει γήπεδο με τα παιδιά?!» Ίσα ρε φιλενάδα. Εσύ σήμερα είσαι, αύριο δεν είσαι. Η μπάλα είναι ιερό πράγμα. Άντρας που παρατάει –άλλο να μη του αρέσει- τη μπάλα για την καθεμία, υπολείπεται βασικών στοιχείων στο σώβρακο του. Είναι ή φλούφλης ή αγάμητος ολκής. Είναι σα να λέμε, γυναίκα να παρατάει το κυριακάτικο καφέ με τις κολλητές, για τον έτσι. Όνειδος!
Άσε που η φράση «σήμερα έχει μπάλα μπέμπα» κρύβει ακριβώς τη δόση τεστοστερόνης που χρειάζεται, για να πεις στις φιλενάδες «έχει κι αυτό το λίγο μπρουτάλ που με στέλνει»
Από την άλλη είναι που δεν έχουμε βρει τίποτα που να μας ενώνει τόσο απόλυτα, ηρωικά και καταλυτικά, ακόμη και κάτω και από αντίξοες συνθήκες, πράγμα που θεωρώ ελάττωμα του φύλου μας αν και ακόμη δεν έχω βρει την αιτία του. Είναι περίεργο. Δεν υπάρχει κανένα μαζικό πάθος για μας. Αγωνιζόμαστε σε έναν ανδροκρατούμενο, ακόμη, κόσμο κι όμως παλεύουμε μόνες ακόμη και στον ελεύθερο χρόνο μας.

Εν κατακλείδι…το να βλέπω άντρες να παθιάζονται με κάτι τόσο απλό φαινομενικά, όπως η μπάλα είναι για μένα μαγικό και ανακουφιστικό. Φωνάζω, γελάω, βρίζω, εκτονώνομαι και αφήνω το ρέικι για τις υπόλοιπες κυρίες, που δε θέλουν να σπάσουν το νύχι, ξύνοντας το κουτάκι της μπύρας, την ώρα που ο Μούσλι εφορμά στη μικρή περιοχή ή ο Γκαρσία εξηγεί στο Ντιόγκο όλα όσα πρέπει να ξέρει, χωρίς να πει λέξη.

Κι αν δεν ήμουν αρκετά σαφής…

Κυριακή 3 Μαΐου 2009

Περί απιστίας, το ανάγνωσμα

Θεωρώ δεδομένο πως η απιστία, δεν είναι λύση κι ας μη πάμε εκεί. Και ναι μιλαω για γάμους με παιδιά, γιατί ναι, υπάρχουν υπέροχοι γονείς, που δεν είναι καλοί σύζυγοι. Εκεί που θέλω να σταθώ είναι οι λόγοι.
Παρακολουθούσα λοιπόν μια πρωινή εκπομπή. Καθόταν όλες οι αζαλέες ένα γύρω και μες τη καλή χαρά κουβέντιαζαν, τι άλλο? Την απιστία των ανδρών. Δε ξέρω αν το έχεις προσέξει αλλά απιστία και άντρας πάνε πακετάκι σ’ αυτές τις εκπομπές, μη σου πω και στη κανονική ζωή. Και ακούω και ακούω και λέω, δε θα το γυρίσουν καθόλου το θεματάκι? Κι εκεί πάνω πετιέται μια ορτανσία και λέει «ε και οι γυναίκες απατούν» όπου, πέφτει πάνω της όλος ο ανθόκηπος, με το ατράνταχτο! επιχείρημα πως οι γυναίκες απατούν μόνο από έρωτα και τότε, φεύγουν. Δε κοροϊδεύουν τον άλλο.
Έλα? Ποιος ήρθε? Τι παραμυθάκι είναι αυτό? Και τι ωραία δοσμένο ε?
Ως γνωστόν οι γυναίκες για να κάνουν οτιδήποτε, χρειάζονται και μια επίφαση ηθικής γιατί αλλιώς καλέ, θα τη πουν πουτάνα και είναι άλλο να το κάνεις κι άλλο να στο λένε φυσικά! Τι θα πει οι γυναίκες ερωτεύονται? Δλδ αποκλείεται μια γυναίκα να απατήσει το γάμο της, επειδή της αρέσει το σεξ και της λείπει? Όλες πια ακάλυπτες συναισθηματικά είμαστε? Σεξουαλικά καμία? Αλλά άντε πες «ρε γμτ μου λείπει το σεξ κι αυτός σκέφτεται μόνο τη δουλειά, άσε που πιάνει το μπούτι μου και νομίζει πως πιάνει το δικό του και εγκωξα η γυναίκα!» Οοοοχι. Πρέπει να πει πως νιώθει ένα κενό στη σχέση πως δε της μιλάει πια και νιώθει αποκομμένη και γι αυτό πιάνει με τη σειρά τα ξενοδοχεία της εθνικής οδού, γιατί εκεί νιώθει πραγματικά σημαντική σαν γυναίκα. Τρίχες. Υπάρχουν άνθρωποι που τρέφονται με συναισθήματα και άνθρωποι που τρέφονται με σεξ. Ποιος είναι αυτός που θα ορίσει τις ανάγκες του άλλου? Γιατί είναι κακό να απάτα μια γυναίκα μόνο για το σεξ, ενώ θεωρείται αποδεκτό από το dna των άντρων?
Για να μη πω για το άλλο παραμύθι. Η γυναίκα λέει φεύγει. Αμ, δε φεύγει αγαπητή μου. Μένει. Και μένει, γιατί η γυναίκα κατά βάθος ξέρει. Γιατί δε θέλει άλλο γάμο. Θέλει αυτόν που έχει, με κάποιες βολικές μικροαλλαγές.
Εκείνοι που φεύγουν είναι οι άντρες. Και φεύγουν γιατί είναι αθεράπευτα ενθουσιώδεις και επιρρεπείς στο παραμύθι. Γιατί νομίζουν πως αυτή που τους κανακεύει και τους έχει, πασά μου και αγόρι μου, θα συνεχίσει έτσι εις αει. Πως δε θα τη δουν ποτέ με κλάμερ και ρόμπα. Καλά. Κοιμήσου αγόρι μου και μη ξεσκεπάζεσαι γιατί τριγυρίζει και γριπούλα.
Ενώ οι γυναίκες είμαστε συνειδητοποιημένες. Το ‘χουμε δει το εργάκι και το ξέρουμε με τη πρώτη φορά, δε χρειαζόμαστε επανάληψη. Ξέρεις πως αν αφήσεις το Μάκη για τον Λάκη, θα φορτωθείς ένα Λάκη που σε λίγο καιρό θα είναι Μάκης. Επομένως κρατάς το Μάκη που έχεις και γλυτώνεις και τα πήγαινε έλα.
Αν δε με πιστεύεις, μέτρα πόσους και πόσες ξέρεις σε δεύτερο γάμο και δες αναλογίες.
Και να σου πω? Αν αυτή ήταν κουβεντούλα ανδρών θα ‘λεγα, οκ όπως τον βολεύει τον καθένα να τα σκέφτεται. Αλλά λέγονται από γυναίκες διάολε.
Τώρα θα μου πεις, ένα παραμύθι για να είναι καλό, πρέπει πρώτα να το πιστεύει αυτός που το λέει…

Πέμπτη 30 Απριλίου 2009

ΕΚΕΙΝΟ το τζιν!

Άνοιξη λες, ήρθε, καλοκαίρι λες, έρχεται, ας ξαραχνιάσει η ντουλάπα από τα μαύρα, να ανεμίσει λευκό πουκάμισο. Και κατεβάζεις τα κουτιά και πιάνει το πρώτο και το ανοίγεις και μπαπ! είναι ΕΚΕΙΝΟ το κουτί!
Που, ΕΚΕΙΝΟ το κουτί, έχει όλα τις αναμνήσεις σε μορφή ρούχου. To μπλουζάκι του πρώτου φιλιού, το μπλουζάκι Eκείνου, το πουλόβερ της πενταήμερης, το φούτερ των πανελλαδικών, το δερμάτινο που στέρεψες το Μόρνο σε κλάμα για να στο πάρουν και φυσικά ΕΚΕΙΝΟ το τζιν!
Αν νομίζεις πως ΕΚΕΙΝΟ το τζιν είναι απλή υπόθεση, πλανάσαι πλάνην οικτρά και πολύ σε λυπάμαι.
Έπρεπε
1) να μαζέψεις λεφτά
2) να κατέβεις αγορά
3) να κάνεις τα χιλιόμετρα Θεσσαλονίκη-Αθήνα και πίσω, στα δοκιμαστήρια
4) και να το φέρεις σπίτι.

Όχι δε τελειώσαμε. Φτάνοντας σπίτι, έπρεπε να περάσεις δεκάδες εργατοώρες, με την ελαφρόπετρα και το ξυραφάκι, τρίβοντας και ξύνοντας στα κατάλληλα σημεία, ώστε να φαίνεται ακριβώς όσο πρέπει χρησιμοποιημένο, χωρίς όμως να δείχνει παλιό!

Και μετά ερχόταν η πραγματική μυσταγωγία. Το γράψιμο! ΕΚΕΙΝΟ το τζιν, ξόδευε περισσότερους Μπικ από ότι όλα τα τετράδια μαζί. Λόγια μεγάλα και σκέψεις βαθιές, γέφυρες της εφηβείας, που μας κρατούσαν τρυφερή συντροφιά στους μηρούς και το μυαλό, τις βαρετές ώρες των αρχαίων και των θρησκευτικών.
Τότε που πιστεύαμε πως θα κάναμε τη διαφορά…

Σταματήστε τη γη για να κατέβω.


Είμαστε το αρνητικό του ονείρου
για αυτό φαινόμαστε μαύροι και άσπροι.

People are strange when you’re a stranger.
Faces look ugly when you’re alone.

Για ένα πουκάμισο αδειανό.
Για μιαν Ελένη.

Θα κόψω τα δεσμά που με κρατούν στη γη
και θα καρφωθώ με το κεφάλι στα σύννεφα.

Άνθρωπος
-θρωπος
-ρωπος
-ωπος
-πος
-ος

Ανυπαρξία!

Ναι καλά. Σιγά μη φτιάξω ντουλάπα τώρα. Θα πάρω το τζιν μου αγκαλιά και θα βάλω το Paranoid των Black Sabbath στο τέρμααααααααααα! Καλή μας Άνοιξη!!

Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

10 best ever

Ωχ παναγία μου, δε το περίμενα τόσο δύσκολο!
Βλέπεις έχω την κακή συνήθεια να ακούω τα κομμάτια κι όχι να τα βλέπω κι η βόλτα στο youtube αποδείχθηκε εξουθενωτική!
Λοιπόν. Μετά απο πρόσκληση του κακού -πολύ κακού- λύκου
αυτά είναι τα δέκα καλύτερα κομμάτια για μένα.
Μη δώσετε μεγάλη σημασία στα βιντεάκια,
τα περισσότερα έχουν τραγικό ήχο αλλά δε βρήκα καλύτερα.

Moondance By Van Morrisonhttp://www.youtube.com/watch?v=K5E8Bc9q_ok
Elvis Presley-Welcome To My Worldhttp://www.youtube.com/watch?v=6mdqjH0mtMY
Maria McKee If Love Is A Red Dresshttp://www.youtube.com/watch?v=HyA7fDF12-A
Tito & Tarantula - After Darkhttp://www.youtube.com/watch?v=cG0qv9s0VNo
James - Getting Away With Ithttp://www.youtube.com/watch?v=NBPOrDfD96c
boikot-amaneciοhttp://www.youtube.com/watch?v=LO8w--3FhR8
Jefferson Airplane - White Rabbithttp://www.youtube.com/watch?v=Quhj6PEboCU
Les Negresses Vertes - Voilà l'étéhttp://www.youtube.com/watch?v=Hyd7ge1zjp8
Cherry Poppin' Daddies - 'Zoot Suit Riot'http://www.youtube.com/watch?v=1IqH3uliwJY&feature=PlayList&p=7060A9B2E038DF26&playnext=1&playnext_from=PL&index=31
Όσοι πιστοί....



Δευτέρα 27 Απριλίου 2009

Nobody is perfect!

Συχνές είναι οι ερωτήσεις των παιδιών
για το τι αισθάνονται τα ψάρια: αν κλαίνε,
αν χασμουριούνται η αν ...βήχουν!
Το βέβαιο είναι, όπως διαβάζουμε σε επιστημονικό άρθρο,
οτι δεν πνίγονται ακόμη κι αν στραβοκαταπιούν.
Σίγουρα δε κλαίνε, αφού για να συμβεί αυτό
χρειάζεται εγκέφαλος με συνδιαστικές ικανότητες
επεξεργασίας συναισθημάτων και αναμνήσεων,
ενώ σίγουρα δεν έχουν δάκρυα.
Αισθάνονται όμως ναυτία (!) όπως απέδειξε πείραμα επιστήμονα
ο οποίος θέλησε να μελετήσει την έλλειψη βαρύτητας.

real news-παράξενος κόσμος

Παρασκευή 24 Απριλίου 2009

Μου λείπουν τα χωλ.

Εκείνα τα χωλ (επιμένω στο ωμέγα παρά την αντίρρηση του ορθογραφικού έλεγχου) των παλιών σπιτιών .Τα τετράγωνα μεγάλα χωλ, που υποδεχόταν την οικογένεια και τη προετοίμαζαν για την είσοδο στο σπίτι.
Κλειδοκράτορας του χωλ ήταν το πορτ-μαντώ. Ένα επιπλάκι θαύμα της τεχνολογίας. Με θέση για παλτά, ομπρέλες, καπέλα (ω ναι!), καθρέφτη, βάση για το τηλέφωνο (το σταθερό τηλέφωνο, που βρισκόταν πάντα στο χωλ, πάνω σε κεντητό σεμεδάκι, για να ακούει όλη η οικογένεια και -αναλόγως του στεντόρειου της φωνής- όλη η πολυκατοικία, τα προσωπικά σου), συρταράκι για κατάλογο και φυσικά, ντουλάπι για τα παπούτσια. Κανένα παλιό σπίτι, που σεβόταν τον εαυτό του, δε σου επέτρεπε να περάσεις με παπούτσια. Οι παντόφλες ήταν απαραίτητες. Μη μιλήσω για τα τρομερά πατάκια! Να γυρνάμε τα γυναικόπαιδα σαν πρωταθλητές του πατινάζ μέσα στο σπίτι –με τραγικά πολλές φορές αποτελέσματα- και να γίνεται εκείνο το παρκέ, καθρέφτης για μακιγιάζ!
Από το χωλ φαινόταν πάντα δυο πόρτες. Η μια ήταν του σαλονιού. Πόρτα μαγική σα το σεντούκι με τα μυστικά. Πάντα κλειδωμένη, άνοιγε μόνο Χριστούγεννα, Πάσχα, οικογενειακές επετείους κι όταν είχε ο άντρας του σπιτιού τις χαρές του. Το σαλόνι όμως, ήταν πάντα καθαρό και ετοιμοπόλεμο, με το μπαρ γεμάτο λικέρ Κούβα, σπιτικό λικέρ βύσσινο, ουίσκι vat69 και black&white, μπολάκια γεμάτα φρουί γλασέ (όχι ζελεδάκια), μπατόν σαλέ (όχι αλμυρά) και δίσκους με γλυκά του κουταλιού και κουραμπιέδες με σατανικό περιτύλιγμα. Τόσων χρονών γυναίκα κι ακόμη δεν έχω να μάθει να ανοίγω αυτά τα πακετάκια, χωρίς να λουστώ άχνη πατόκορφα.
Η άλλη πόρτα οδηγούσε στο υπόλοιπο σπίτι. Μπάνιο, κουζίνα, δωμάτια, καθιστικό. Το καθιστικό ήταν όλη η ζωή του σπιτιού. Εκεί αποκοιμιόταν για μισή ωρίτσα πριν γυρίσει στη δουλειά ο πατέρας, με τη Μακεδονία ανοιχτή στο στήθος για σκέπασμα, εκεί βλέπαμε τηλεόραση, εκεί απλώναμε τις Barbie με τη προίκα τους, εκεί έφτιαχνε κι η μάνα μου τη δική μας προίκα.
Αυτά τα σπίτια είχαν ένα μέρος για κάθε δουλειά. Κι ένα έπιπλο για κάθε χρήση (παρεμπιπτόντως, πάντα μου αγαπούσα τα σκρίνια και ποτέ τα σύνθετα). Ξεκάθαρα πράγματα. Δεν έτρωγες στο σαλόνι και δε κοιμόσουν στο καθιστικό, για να ξυπνήσεις το πρωί σα τελικό σίγμα. Το σαλόνι για τους επισκέπτες, το καθιστικό για την οικογένεια, η κουζίνα για φαγητό και τα δωμάτια για ύπνο.
Και κάπως, σαν αυτό να έκανε τα πράγματα πιο απλά. Ίσως, αυτό που λένε, πως η έλλειψη επιλογών ξεκαθαρίζει το μυαλό από περιττές σκέψεις, να ισχύει. Ποιός ξέρει.

Κοίτα να δεις τώρα, τι με έπιασε και φιλοσοφώ. Μόνο και μόνο επειδή πέρασα για βόλτα από το πατρικό μου και είδα απλωμένα, ξένα σεντόνια…

Παρασκευή 17 Απριλίου 2009

Ευχολόγιον

….Στο κάτω κάτω, εγώ δεν έγραψα για την ανάσταση του Χριστού, για την ανάσταση τη δική μου έγραψα. Εμένα δε με είχε σταυρώσει κάνεις, μόνος μου σταυρώθηκα. Μόνος μου θάφτηκα κι όταν αναστήθηκα, δεν υπήρχε ένας μπροστά να το δει και να το μεταφέρει στους άλλους. Μόνος μου πάλι έπρεπε να τους πείσω ότι αναστήθηκα. Κι όχι με λόγια, με πράξεις. Κι αυτό κρατάει πολύ καιρό. Δέκα χρόνια έχουνε περάσει κι ακόμα δε το κατάφερα. Αυτούς που με προειδοποιούσαν δε μπόρεσα ακόμα να τους πείσω ότι Πάσχα δε σημαίνει αναγκαστικά άσπρες λαμπάδες, κόκκινα αυγά και σουβλιστό αρνί την εποχή που βγαίνουν οι παπαρούνες. Ούτε και σταυρωτά φιλιά. Παπαρούνες μπορούν να ανθίσουν και το Γενάρη. Φτάνει να το θες.
Ο καθένας μπορεί να αναστηθεί, όπου θέλει κι όποτε θέλει. Θα το καταλάβει όταν ασπαστεί τον εαυτό του. Και επειδή μόνοι μας ερχόμαστε στο κόσμο και μόνοι μας πεθαίνουμε, ε, πρέπει, αν θέλουμε να αναστηθούμε, να είμαστε κι εκεί μόνοι, ολομόναχοι.
Για να μην υπάρχουν μάρτυρες και να μη το πιστεύει κάνεις. Για να είμαστε αναγκασμένοι συνεχώς να πράττουμε και να πείθουμε τους άλλους κι όχι μόνο να μιλάμε….

Καλή ανάσταση σε όλους μας.

Δευτέρα 13 Απριλίου 2009

παραμυθένιος εφιάλτης

Στη ζωή κάθε ανθρώπου, εμφανίζεται ξαφνικά μια νεράιδα.
Καλή-κακή δε μπορώ να πω, γιατί αυτά είναι και προσωπικά σας κι εγώ αδιάκριτη δεν είμαι. Αυτή, λοιπόν, η καλή-κακή νεράιδα, έχει τη διάθεση και τη δύναμη να εκπληρώσει τρεις επιθυμίες σου.
Επειδή όμως, δεν είναι τόσο καλή-κακή όσο φαίνεται εξ αρχής, βάζει και δυο όρους.
α) οι επιθυμίες πρέπει να είναι ακριβείς και β) να εκφράζονται με τη σειρά που θέλεις να πραγματοποιηθούν
Καλό είναι οι ασαφές να αποφεύγονται. Δε φτάνει π.χ. να πεις πως θέλεις να είσαι πλούσιος, διάσημος και όμορφος. Αυτό είναι μεγάλη παγίδα και να προσέχεις!
Ασάφεια στους όρους, μπορεί να οδηγήσει στο εξής κακάσχημο. Θα μπορούσες, ας πούμε, να είσαι ένα όμορφο αγόρι των φυλάκων, που γίνεται διάσημο από μια απόπειρα αυτοκτονίας κι όταν βγεις να καταλήξεις ζαπλουτος από διακίνηση ναρκωτικών. Η ακόμη πιο χάλια, Θα μπορούσες να είσαι ένας ζαπλουτος έμπορος ναρκωτικών, που θα γίνεις διάσημος με τη σύλληψη σου και να σε βρίσκουν μετά πολύ πολύ όμορφο οι συγκρατούμενοι στον Κορυδαλλό (είδες τι σου κάνει η σειρά??).
Η νεράιδα έρχεται ξαφνικά εκεί που δε το περιμένεις, δε τη νοιάζει πως σε βρίσκει –καλά μαύρα μεσάνυχτα με θυμήθηκες?-και δεν περιμένει!

το νου σου ε?

Σάββατο 11 Απριλίου 2009

Άγνωστες λέξεις

Ποτέ δε κατάλαβα τη λέξη διακοπές. Κάνω διακοπές.
Διακοπές από τι? Από τη ζωή μου? Δε μου αρέσει η ζωή μου γι αυτό τη διακόπτω για 15 μέρες? Διακόπτω τη ζωή μου για να ζήσω κάποια άλλη για 15 μέρες? Και μετά τις 15 θα την ξαναπιάσω από κει που την άφησα? Για να την αλλάξω ούτε λόγος?
Σχέδια επί σχεδίων μια ολόκληρη χρόνια για διακοπές. Διακοπές τα Χριστούγεννα… το Πάσχα… το καλοκαίρι…Πιο πολύ χρόνο αφιερώνουμε στο να σχεδιάζουμε τις διακοπές παρά την ίδια μας τη ζωή.
Ποτέ δε κατάλαβα και τη λέξη άδεια. Ναι καταλαβαίνω το άδεια από τη δουλειά. Αλλά βλέπω γύρω μου αλαφιασμένους στην -άδεια από τη δουλειά- να θέλουν να πάρουν και άδεια από τη ζωή τους. Ακούω συνέχεια να λένε «ουφ να πάρω άδεια να φύγω να ξεσκάσω».και κανείς σ αυτό το «να φύγω να ξεσκάσω» δεν εννοώ να μείνω σπίτι μου! Όλοι σκέφτονται ταξίδια και αποδράσεις (άλλη περίεργη λέξη) όλοι λένε «να φύγω!» Ποιος λέει «να γυρίσω!»?
Ε δε μπορεί όλοι πια να περνάμε τόσο χάλια ζωές, έτσι δεν είναι? Η, να το πω αλλιώς, πόσοι σκεφτόμαστε ότι, ίσως, αυτή τη ζωή αξίζουμε κι αυτή μας αξίζει και εν πάση περιπτώσει deal with it!
Αυτό είσαι και αυτό ζεις.

Πέμπτη 9 Απριλίου 2009

Ύμνος στην ελευθερία

Άκουγα διαπληκτισμούς χθες το βράδυ μεταξύ των κυρίων Αλαβάνου και Καρατζαφέρη, για την έννοια της λέξης βία ή βιά, στο πρώτο τετράστιχο του ύμνου στην ελευθερία ή αλλιώς του εθνικού μας ύμνου.
Συνειδητοποίησα ότι δεν τον έχω διαβάσει ποτέ ολόκληρο.
Και έκατσα και τον διάβασα.
Και σταμάτησα σε δυο τετράστιχα.
Και σήμερα τα μοιράζομαι

Λάμψιν έχει όλη φλογώδη
χείλος, μέτωπο, οφθαλμός·
φως το χέρι, φως το πόδι,
κι όλα γύρω σου είναι φως.

Το σπαθί σου αντισηκώνεις,
τρία πατήματα πατάς,
σαν τον πύργο μεγαλώνεις,
κι εις το τέταρτο κτυπάς.

Καλημέρα σε όλους σας.

Τετάρτη 8 Απριλίου 2009

Μ' ένα Άρλεκιν ξεχνιέμαι...

Αλλά πολύ μ΄αρέσουν!
Θες, που ως παιδάκι, έβλεπα τη μαμά κάθε βράδυ να ανοίγει το μαγικό βιβλιαράκι, που την έκανε να φαντάζει ως η οικογενειακή μας Αρβελέρ?
Θες, που η μεγάλη αδερφή τα κλείδωνε, για να μη τα βρω, αλλά με κείνο τον εντελώς επιδεικτικό τρόπο, που έκανε τον πατέρα , να της αγοράζει λουκετάκια κάθε εβδομάδα?
Θες, που τότε είχαν κάτι μυστικιστικό, μιας και δεν αγοράζονταν ποτέ από το περίπτερο, αλλά πήγαιναν χέρι-χέρι με σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια και διονυσιακή ανυπομονησία?
Θες που οι πρώτες μου εξετάσεις, δόθηκαν με ένα Άρλεκιν για θέμα? Η αδερφή βλέπεις, όταν τέλειωσαν τα λουκετάκια γειτονιάς και περιχώρων, βρήκε νέο σατανικό κόλπο. Με κάθιζε απέναντι και ρωτούσε με τρομακτικό ύφος.
-Τι λέει ο Ρούμπρεχτ στην Έμιλι στη σελίδα 64?????
-Ε..εεε.. της λέει πως θα την αφήσει μόνη δυο μέρες στο σπίτι κι αυτή λιποθυμά!
-Οκ! Πάρε το επόμενο.

Θες, τέλος, που είναι το τελευταίο οχυρό? Έχω δει άντρες να φοράνε φούστες εν ήδη παρεό, να φοράνε κρέμες -δε το κάνω για τις ρυτίδες, ο ήλιος είναι βλαβερός-, έχω δει άντρες με άχρωμο βερνίκι στο νύχι -που είναι το κακό δλδ στο να έχεις περιποιημένα χέρια?- Αλλά δεν έχω δει ακόμη άντρα να διαβάζει Άρλεκιν κι ελπίζω ο καλός θεός, να μη μου το δώσει να το πιω κι αυτό το πικρό ποτήρι.
Μ’ αρέσει που δε γίνεται τίποτα σε ολόκληρο το βιβλίο. Μ’ αρέσει που οι χαρακτήρες είναι μονοδιάστατοι. Μ’ αρέσει που αυτός είναι σοβαρός, αμίλητος και στιβαρός κι αυτή ένα αθώο χαμομηλάκι, που πρέπει να στραμπουλίξει τον αστράγαλο, για να λυγίσει ο βράχος και να της πει πόσο την αγαπάει!

Άρλεκιν ήταν ο λόγος που άρχισα να διαβάζω εξωσχολικά στη τρίτη δημοτικού
Άρλεκιν ο λόγος που άρχισα γαλλικά στη τετάρτη (είχε έρθει σπίτι το πρώτο ξενόγλωσσο!),
Άρλεκιν ο λόγος που γνώρισα τον Γκαίτε (είχα πέσει σε ιντελεκτουέλ ηρωίδα).
Στα Άρλεκιν οφειλόταν ο πρώτος μου έρωτας για τον συμμαθητή Γιαννάκη, που ήρθε τις αποκριές ντυμένος ιππότης -πόσο να αντέξω η φτωχή μικρή!-με γκρίζους κροτάφους!!
Στα Άρλεκιν και η πρώτη απογοήτευση, που νόμισα πως αν βάλω, σαν την ηρωίδα, δυο κιλά μάσκαρα και το καλό μου φουστάνι, θα πέσει ξερός στο πάρτι ο γόης του σχολείου.

Σε βλέπω που χαμογελάς ειρωνικά. Αλλά δε με νοιάζει.. Θα σου χαμογελάσω κι εγώ και θα ανοίξω το «στα όρια του πάθους» στη σελίδα 182 γιατί με έχει φάει η αγωνία..

Θα τη στεφανωθεί τελικά ο Σκοτ την Έβελυν ή θα κάνει την ανατροπή?????

Δευτέρα 6 Απριλίου 2009

Η ελεημοσύνη των άλλων

Ακούω.
Οι μαθητές κάποιου δημοτικού σχολειού, με τη συμπαράσταση δάσκαλων και γονέων, βάφτισαν πριν λίγες μέρες έναν αλβανό συμμαθητή τους και διοργάνωσαν μια υπέροχη γιορτή για όλους.

Σκέφτομαι.
Πόσοι από αυτούς τους γονείς –δε μιλάω για τα παιδιά, είναι τα μόνα αθώα στην ιστορία- κατάλαβαν το κακό που, μπορεί, να έκαναν σ’ αυτό το παιδί?
Δεν θα πω όλοι, για να μη θεωρηθώ απόλυτη. Θα πω πως, το 90% αυτών των γονιών πήγαν για ύπνο το βράδυ χαμογελαστοί που έκαναν μια καλή πράξη και θαυμάζοντας τους εαυτούς τους, για τα παιδιά που έχουν. Παραπέρα το κενό. Το γιατί ήθελε να βαφτιστεί αυτό το παιδί, το σκεφτήκαν? Ένα 10χρονο παιδί δε βαφτίζεται γιατί έχει διαβάσει για το χριστιανισμό, τον έχει ενστερνιστεί και θέλει να συμμετέχει ενεργά. Θέλει να βαφτιστεί για να ταιριάζει! Τόσο απλά. Θέλει να βαφτιστεί, για να είναι σαν τους άλλους,
Πέρασε, πιθανότατα, μια υπέροχη μέρα στο κέντρο του ενδιαφέροντος, που θα τη θυμάται σε όλη του τη ζωή. Πως θα τη θυμάται όμως? Σαν υπέροχη ή σαν ψεύτικη? Πόσοι από τους γονείς που πήραν μέρος, θα δέχονται αυτό το παιδί στο σπίτι τους, όπως τα άλλα, ή ακόμη χειρότερα, πόσοι από αυτούς θα αφήνουν τα παιδιά τους να πηγαίνουν στο δικό του σπίτι? Και ακόμη πιο τραγικά, πόσοι από αυτούς, στη πρώτη μπουνιά -σε πλαίσιο παιχνιδιού μαλώνουμε τα βρίσκουμε- που θα δώσει αυτό το παιδί σε κάποιο συμμαθητή, δε θα πουν «είδες το αλβανάκι? Κι εμείς θέλαμε να το κάνουμε και άνθρωπο!»

Και ρωτάω.
Αφού τα όρια μεταξύ φιλανθρωπίας και ελεημοσύνης είναι σαν μια κλωστή, γιατί μας είναι τόσο εύκολο να είμαστε ελεήμονες και τόσο, μα τόσο, δύσκολο να είμαστε φιλάνθρωποι?

Παρασκευή 3 Απριλίου 2009

Δέκα εντολές

1. Εγώ ειμί Κύριος ο Θεός σου, ουκ έσονται σοι θεοί έτεροι πλήν εμού.
Ξέρεις τι σημαίνει αυτό. Κάτι ιεχωβάδες, κάτι μουσουλμάνους, κάτι καθολικούς, άμα τους βλέπεις στο δρόμο, στρίβεις στο παράδρομο, κάνεις φτου φτου στο κόρφο σου και γυρνάς και τρεις φορές, γύρω από τον εαυτό σου. Μπορεί να περάσεις το υπόλοιπον του βίου σου στο δρομοκαΐτειο, αλλά μη σε νοιάζει . Τον παράδεισο τον έχεις στο τσεπάκι.

2. Ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα, όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γη κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης.
Οι εκκλησιές, που είναι γεμάτες εικόνες δε πιάνονται? Και μη σε δω να κολλάς στο ψυγείο τη τελευταία ζωγραφιά του παιδιού με αφιέρωση «στη μαμά μου» θα σε κακοχαρακτηρισω και δε το θέλω!

3. Ου λήψει το όνομα του Κυρίου του Θεου σου επι ματαίω.
Αυτά τα «μα τη παναγία σε λέω», για να μη πω τα χειρότερα…σε οδηγούν τσιφ στο πυρ το εξώτερον!

4. Εξ ημέρας έργα και ποιήσεις πάντα τα έργα σου. Τη δε ημέρα τη εβδόμη σάββατα Κυρίω τω Θεώ σου.
Άμα ύψιστε δε το βάλει η Φωφώ το κατσικάκι με τις πατατούλες στο φούρνο, σου ορκίζομαι πως δε θα μπει μόνο του. Θα τη βγάλει κυριακάτικο στα βρώμικα και μετά θα τη λέει ο Λάκης της ανοικοκύρευτη. Άσε που, αν το καλοσκεφτείς, μόνο σε αλλόθρησκες ταβέρνες πρέπει να πηγαίνουμε, γιατί οι δικοί μας είναι αμαρτία να δουλεύουν, όποτε θα παραβούμε τη πρώτη εντολή, όποτε έτσι κι αλλιώς αμαρτωλοί, όποτε βάλτο Φωφώ το κατσικάκι στο φούρνο και πιάσε και μια σαλατούλα, να κατέβει το ζωντανό.

5. Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, ίνα ευ σοι γένηται και ινα μακροχρόνιος γένει επι της γης.
Και τίμα τους και αγάπα τους και κάτσε και τρία τέταρτα με τη μάνα σου, στο διάδρομο με τα απορρυπαντικά, γιατί «όλα στα αγγλικά τα γραφούν οι χαμένοι» και «πω πω τόσα μαλακτικά ποιο άρωμα να διαλέξω…». Εδώ στην ερμηνεία υπάρχει και παραθυράκι! Αν δεν είναι, λέει, οι γονείς σου άνθρωποι του Θεού, τους φτύνεις κατάμουτρα άμα θέλεις και αυτουοθετήσε από τον παπά της ενορίας σου.

6. Ου μοιχεύσεις.
Χα! Πρόσεξε καλά! Μη το παίρνεις αψήφιστα! Μοιχεία στο γάμο θεωρείται και η αυτοϊκανοποίηση. Τώρα, κανονικά, εδώ θα έπρεπε να τελειώσει το πάρτι, γιατί ήδη άναψαν τα καζάνια κάτω αλλά, εγώ έχω περάσει κι αλβανικό στα μικράτα μου, όποτε δε μασάω και συνεχίζω.

7. Ου κλέψεις.
Δικαιολογίες τύπου «δεν ήξερα πως ήταν υποχρεωτικές οι αποδείξεις» και «κάπου χάθηκαν αυτά τα χαρτιά, έχω φάει τον κόσμο, να μα τη Παναγία (έχασες!) σας λέω» σε απομακρύνουν από το στόχο με ιλιγγιώδη ταχύτητα!!

8. Ου φονεύσεις.
Κάτι « μου κόρναρε με κόκκινο, κοκκίνισε το συμπάν, πήρα το σουγιά από το ντουλαπάκι και φτου ξελεφτερία» σου εξασφαλίζουν θέση ταξιθέτριας στη κόλαση

9. Ου ψευδομαρτυρήσεις κατά του πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδή.
Άμα όμως είναι αλήθεια, μπορείς να βγεις το απόγευμα στη Τατιάνα, κατά προτίμηση με το βαφτιστικό σου σταυρό στο λαιμό και να το καταστρέψεις το ανθρωπάκι, γιατί εσύ το ψέμα και την αδικία δε μπορείς να τα δεχτείς! Δεν είναι που θέλεις το κακό του «θεός φυλάξει» (χα! Έχασες!), είναι που η θρησκεία σου δε στο επιτρέπει!

10. Ουκ επιθυμήσεις πάντα όσα τω πλησίον σου εστι.
Κι άντε να σου πω καλά κάνεις, γιατί μπορεί ο πλησίον σου να είναι ντίλερ ρε φιλε ή κανένας που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, όποτε κάτσε σπίτι σου και κλείσε τις κουρτίνες. Αλλά άντε αβασάνιστα, να μας βγάζουν εισιτήριο για κάτω, επειδή δλδ πήγαμε επίσκεψη στο καινούργιο σπίτι του γείτονα και είπαμε, σαν καλύτερα να ναι εδώ μήπως να μετακομίσουμε?
Δε το θέλει κι ο Θεός! (ουπς)

Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

Λύκοι

Πάνω σε χαλαρωτικό ζάπινγκ, αργάμιση χθες-νωρίμιση σήμερα, έπεσα σε διαφήμιση τονοποτού.
Ήταν λέει, ένας καημένος που τον κυνηγούσαν κάτι ταύροι, γελάδες, κάτι μεγάλο τελοσπάντων και έτρεχε ασθμαίνοντας και μετά ήπιε το ποτό και πήρε κουράγιο και άρχισε να τους κυνηγαει αυτός, να τους βάλει στη σούβλα.
Και σκέψη στη σκέψη –τι σου είναι το μυαλό τελικά- αναρωτήθηκα τα κάτωθι

Όταν ακολουθείς την αγέλη, γίνεσαι παρατηρητής ή ουραγός?
Φτάνει το να ακολουθείς?
Σου δίνει μια αίσθηση κινδύνου εκ του ασφαλούς?
Το να ακολουθείς την αγέλη, δε σε κάνει μέλος της?
Κι αν σε κάνει, είσαι ισότιμο ή πάντα θα είσαι αυτός που ακολουθεί?
Κι αν ξαφνικά η αγέλη κάνει στροφή 180 μοιρών, εσύ που θα βρεθείς?

Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

Κάνουν τα ράσα τον παπά?

Ο Θεός αποφασίζει πως είναι ώρα για τη δευτέρα παρουσία, αλλά δε θέλει να στείλει ξανά στη γη τον Χριστό, γιατί το στιλιστικό του προφίλ δε ταιριάζει με τη σύγχρονη τάση

-Κοιτά τα ρούχα σου, Κρις. Αν εμφανιστείς ξαφνικά μ΄ αυτό το χιτώνα, θα σε κλείσουν σε ίδρυμα,. Η εικόνα σου είναι πλέον αναχρονιστική. Είσαι εκτός εποχής, παιδί μου.

Ο Ιησούς κοίταξε τον εαυτό του από πάνω ως κάτω με απορία
-Μα, Πατέρα, μ΄ αυτό το ρούχο με ξέρουν, μ΄ αυτό με εμπιστεύονται.

Ο Θεός έκανε μια ελαφριά γκριμάτσα απογοήτευσης
-Παιδί μου, δεν υπάρχει πλέον αυτό το ρούχο εκεί κάτω. Έχει καταργηθεί. Μόνο εσύ κι ο Ντέμης Ρούσσος το φοράτε πια. Θα σε περάσουν για ψώνιο και θα σε χλευάσουν πιο πολύ απ την προηγούμενη φορά. Δε το καταλαβαίνεις?

-Μα, Πατέρα, δε κάνουν τα ράσα τον παπά…
-Τι λες, αγόρι μου? απάντησε με αγανάκτηση ο Θεός, Αυτή η παροιμία έχει πάψει να ισχύει από καιρό! Έχω βγάλει σχετική ανακοίνωση. Έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα εκεί κάτω, μόνο τα ράσα κάνουν πλέον το παπά
-Τι λες τώρα, Πατέρα…πήγε να διαμαρτυρηθεί ο Ιησούς, αλλά ο Ύψιστος τον διέκοψε απότομα
-Αυτό που σου λέω, Κρις. Αν δε κάνουν τα ράσα τον παπά, τότε τι τον κάνει?

Ο Χριστός κοιτούσε με αθώα απορία το Θεό-δεν έδειχνε να καταλαβαίνει
-Τι τον κάνει? Ρώτησε αχνά
Ναι αυτό ρωτάω κι εγώ! Τι κάνει τον παπά, ρε Κρις? ξαναείπε ο Θεός
Ο Ιησούς έμεινε για λίγο σκεφτηκός και σήκωσε μπερδεμένος τους ώμους.
-Δε ξέρω απάντησε νωθρά
-Είδες? Μόνο τα ράσα κάνουν πλέον τον παπά, αγόρι μου, και τίποτα άλλο. Αν δεις έναν άνθρωπο χωρίς ράσα στο δρόμο, καταλαβαίνεις ότι μπορεί να είναι παπάς?
-Τς.
-Αν όμως δεις κάποιον με ράσα, τι θα σκεφτείς αμέσως ότι είναι?
-Εεεε…παπάς
-Άρα λοιπόν? Κάνουν τα ράσα τον παπά, ναι η όχι?

Απόσπασμα από το βιβλίο «Φάδερ ημών» του Μάνου Βουράκη

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

Μετά μας φταίνε οι άντρες...

Σκηνή πρώτη. Ροζ μπουμπού με μπουκλάκια και ασημί μποτάκια, σε ηλικία -μπουσουλάω-θα-πέσω-δε-θα-πέσω-, έχει βάλει κάτω μπόμπιρα και τον κοπανάει με κάτι που μοιάζει με σφυνοτουβλάκι. Η μαμά της παρατηρεί το όλον θέαμα και γυρνώντας με περηφάνια στη φίλη λέει « Καλά δε παίζεται! Μη της πάρεις το δίκιο! Σαν αντράκι παλεύει!». Υποθέτω πως η αντίστοιχη μαμά του πιτσιρικά, θα έσκυβε το κεφάλι ντροπιασμένη, που ο γιος της φέρεται σα γυναικούλα…

Σκηνή δεύτερη. Εκκολαπτόμενη Barbie, κάπου εκεί στα δέκα, κλαίει απαρηγόρητη. Η μαμά μπροστά τη νουθετεί. «Σταματά να κάνεις σα γυναικούλα!»

Εδώ να κάνω μια παρένθεση. Δεν έχω τίποτα με τις barbie. Ως παιδάκι τις λάτρευα! Μη σου πω, αν βρω, ακόμη παίζω. Αλλά κάπως τα είχα στο μυαλό μου από μικρή, πως η barbie είναι κούκλα και παίζουμε μαζί της κι άμα γίνεις εσύ σα barbie θα παίζουν οι άλλοι με σένα. Anyway, ούτε με τις barbie έχω πρόβλημα, ούτε με το στυλ Barbie, εφ όσων δε μου επιβάλουν να το ακολουθησω. Το πρόβλημα μου είναι με τα αντικρουόμενα μηνύματα, που δίνουν όλες αυτές οι μάνες στα κορίτσια τους. Που πρώτα τις ντύνουν μπομπονιέρες και μετά περιμένουν απ αυτές να φέρονται σα τρόφιμοι αναμορφωτήριου. Κλείνω τη παρένθεση.

Σκηνή τρίτη. Πίνω καφέ αμέριμνη ώσπου πιάνει το αυτί μου κουβέντα σε διπλανό τραπεζάκι. Γυρίζω διακριτικά –ξέρεις, τρύπια εφημερίδα, γυαλιά και τέτοια- και βλέπω έφηβη με στυλ me scene –για τους μη μυημένους my scene είναι η ροκ έκδοση της barbie. Πιο ροκ αλλά πάντα barbie- με κυρία μεγαλύτερη, μανά, θεια, πολύ μεγάλη ξαδέρφη, θα σε γελάσω. Και λέει η μικρή «Κι εγώ του είπα πάρε τα αρχίδια μου!» κι έφυγα. Και απαντάει η μεγάλη «Καλά έκανες. Στη γλώσσα τους θέλει να μιλάς!»

Όπα? Στη γλώσσα τους? Εγώ ξέρω πως «στη γλώσσα τους» μιλάμε μόνο σαν τουρίστες, ή σαν μετανάστες. Εδώ είναι η αντροχώρα ? Κι εμείς τί από τα δυο είμαστε? Τουρίστριες ή μετανάστριες?

Όλη αυτή η ιστορία είναι καθαρά και μόνο γυναικεία. Δεν είναι απωθημένο ανδρών να δουν τις γυναίκες σαν άντρες. Ανακυκλώνεται από μάνες σε κόρες, από φιλενάδες σε κολλητές. Έχω ακούσει άπειρες μάνες να λένε «Α, δε τη φοβάμαι. Όταν μεγαλώσει θα γαμάει και θα δέρνει» κι έχω ακούσει ελάχιστες να λένε «Α, δε τη φοβάμαι. Όταν μεγαλώσει θα γίνει πραγματική ΓΥΝΑΙΚΑ»

Τώρα που το σκέφτομαι έχω ακούσει να μιλάνε «στη γλώσσα τους» και μαγαζάτορες που πλησιάζουν πελάτες-τουρίστες. Μήπως τελικά είμαστε για πούλημα?

Κυριακή 29 Μαρτίου 2009

Περί σάκων του μποξ και άλλα γραφικά

Κανένας δε γεννήθηκε με προορισμό να γίνει σάκος του μποξ για κάποιον άλλο.
Τόσο απλό και τόσο ξεκάθαρο.
Κι όμως δες πόσοι το ξεχνάνε.


Δε σε πιστεύω γιατί σε ξέρω
Την μπαμπεσιά σου δεν υποφέρω
Μη μου τη βγαίνεις με προσωπείο
Ισοπεδώνεις και το τοπίο

Ασε με μόνο στην ερημιά μου
Δεν θα πετάξεις με τα φτερά μου
Δεν θα σ' αφήσω να με μολύνεις
Αντίς να παίρνεις μάθε να δίνεις.

Θα προχωρήσω χωρίς εσένα
Δεν κάνω πίσω εγώ για σένα
Σου φτάνει μόνο να με προφτάσεις
Τα όριά σου να ξεπεράσεις

Νικόλας Άσιμος
Η ζαβολιά
1986

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

Είσαι ότι φαίνεσαι!

Μας περιγράφει φίλος, τις πρώτες μέρες ως πατέρας έφηβης που βγαίνει βράδυ μόνη.

Της παίρνω, λέει, κινητό με ρητή εντολή «όταν σου τηλεφωνήσω ΘΑ ΤΟ ΣΗΚΩΣΕΙΣ».
Διορία μέχρι της μια το πρωί και ο μπαμπάς έξω από το μαγαζί,
τηλεφωνεί στη κόρη, η οποία επιδεικτικά το κλείνει.
Τρίτη πρωινή, εμφανίζεται κουνάμενη συνάμενη στη πόρτα του μαγαζιού,
όπου και χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της,
γιατί την έχει πετάξει, με μια κίνηση, ο φίλος μες το αμάξι,
της έχει κολλήσει τα μούτρα στο παράθυρο του συνοδηγού
και της διαβάζει τα δικαιώματα της.
Αλαφιασμένοι οι πορτιέρηδες καλούν αστυνομικούς,
οι όποιοι πλησιάζουν, χτυπούν το τζάμι,
γυρίζει ο φίλος μας με μάτι που γυαλίζει,
γρυλίζει «η κόρη μου είναι»
κι εκείνοι αποχωρούν διακριτικά,
για να συνεχίσει το έργο του.

Ηθικόν δίδαγμα: Άμα είσαι της οικογενείας, δε σε πειράζει κάνεις !

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

Επίπεδα και δάπεδα

Και πετάγομαι εν εξάλλω –τί όνειρο να ΄βλεπα άραγε- από το κρεβάτι και λέω «Σοφία τέρμα τα άρλεκιν καιρός να αποκτήσεις επίπεδο». Τώρα βέβαια κάθε φυσιολογικός άνθρωπος, όταν ξυπνάει, σκέφτεται τη δουλειά, το φαί, το γκόμενο, αλλά απ αυτό να καταλάβεις τί τρέλα κουβαλάω η γυναίκα…

Βγαίνω που λες, σαν τη τρελή, το ένα πασούμι στο πόδι, το ένα στο χέρι και το μπικουτί να μου κόβει τη θέα και εφορμώ στον Ιανό της γειτονιάς.
Όπου πετυχαίνω πωλήτρια, ώ συγνώμη, σύμβουλο- το ξέρες εσύ πως ο πολιτικά ορθός όρος είναι σύμβουλος και όχι πωλήτρια? πώς λέμε τους πωλητές φαρμάκων, ιατρικούς επισκέπτες? ένα πράμα έτσι!- με τη σφουγγαρίστρα στο χέρι, να συμβουλεύει το πάτωμα για τη προσωπική του υγιεινή.
Με κοιτάζει κάνει ένα βήμα πίσω, τη κοιτάζω κάνω ένα βήμα μπρος, ξανακάνει, ξανακάνω και μη σε κουράζω, με το περίεργον τούτο χορευτικόν τη κολάω στο τοίχο, όπου και –απελπισμένη- κάνει την ερώτηση
-Τι θέλετε?
-Να αποκτήσω επίπεδο.
-Τώρα αμέσως?
-Μια κι έξω!
Πάει η ψυχή της στο τόπο της –κακώς- σου λέει μουρλή είναι όχι επικίνδυνη-πάλι κακώς- κι αρχίζει να μου λέει διάφορα συνθηματικά, για σχολές και ειδή γραφής -και που είναι το λεξικό μου λέξη δε καταλαβαίνω- και μετά πολλών διαβουλεύσεων, είπα να αφεθώ πάνω της, κουλτουριάρα φαινόταν, και να πάρω ότι μου προτείνει. Και βγαίνω με ψηλά το κεφάλι από τον Ιανό, κρατώντας σαν λάφυρα πολέμου, τα 100 χρόνια μοναξιάς, τον έρωτα στα χρόνια της χολέρας και το Baudolino.

Πάω σπίτι κάνω καφέ κατεβάζω ακουστικό και λέω Σόφη αυτό ήταν ξημερώνει νέα μέρα για σένα!
Ποια νέα μέρα παιδιά??? Που με βρήκε η νύχτα- και η επόμενη και η μεθεπομένη- ένα κουρέλι!
Τα εκατό χρόνια, που εκατό να ΄ναι οι ώρες του Παναγία μου, κακόχρονο να ΄χει τη ψυχή μου βγάλε. Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας, ιστορία αγάπης σου λέει ο άλλος, που χρειάστηκε να περάσουν χρόνια και ζαμάνια, άσε που ξεπάστρεψαν τη μισή υφήλιο, για να ζήσουν μαζί, λίγο πριν το μνημόσυνο. Να ψυχορραγούν οι χιλιάδες χολεριασμένοι γύρω τους κι αυτοί εκεί να κοιτάζονται στα μάτια. Άσε ποια το Baudolino που, στις διακόσιες σελίδες, το έβαλα στήριγμα στη πόρτα, γιατί φύσαγε.

Μέρες, μήνες, χρόνια μετά, κι αφού είχα κάνει τη βιβλιοθήκη ταπετσαρία, είπα να δώσω άλλη μια ευκαιρία σ αυτή τη σχέση. Και τα ξανάπιασα. Και τα ξαναδιάβασα. Και πήρα και τις πουτάνες της ζωής του (τίτλος είναι μη σκιάζεσαι)

Και αυτό έχω μόνο να πω: Ο κύριος Márquez έχει απίστευτο ταλέντο στις δημοσιές σχέσεις και στο να γεμίζει άπειρες σελίδες, με μεγάλα τίποτα. Οσος για τον κύριο Eco, όποιος διάβασε το Baudolino και το κατάλαβε ας σηκώσει το χέρι του.

Δε ξέρω πως δημιουργούνται οι τάσεις, ποιος τις δημιουργεί και πως αλλάζουν μετά, πάντως, σίγουρα, δε δημιουργούνται με βάση τη πραγματική άξια ενός έργου.
Μήπως ξεχάσαμε την εποχή που όλοι, μα όλοι, διάβαζαν με μανία και απίστευτη σοβαρότητα τον Coelho -καλός παραμυθάς αλλά μέχρι εκεί- λες και ετοίμαζαν το διδακτορικό τους?

Τρίτη 24 Μαρτίου 2009

Το μυστήριο του γάμου

Ο γάμος είναι ένα μυστήριο σημαντικότατο, γιατί αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος είναι πολύ πιο σοβαρός από τα ζώα.
Πράγματι, τα ζώα τρώνε, πίνουν και κοιμούνται αλλά δε παντρεύονται ποτέ, η δική τους είναι τρόπος του λέγειν οικογένεια, γιατί, παραμένουν ανέμελοι.
Για παράδειγμα, ένα λιοντάρι μόλις γεννιέται, σηκώνεται και πηγαίνει στο δάσος, όπου του καπνίσει και κανένας από την οικογένεια δε το σταματάει ή το μαλώνει.
Ένα ανθρώπινο μωρό όμως, πριν προχωρήσει, έχει ανάγκη τη μαμά και το μπαμπά που το βοηθάνε, διαφορετικά θα μείνει για πάντα ξαπλωμένο.
Γι αυτό ο Χριστός ανακάλυψε το γάμο.
Πολλοί νέοι παντρεύονται αμέσως, γιατί θέλουν να κάνουν παιδιά. Αν κάνουν ένα ή δυο είναι ευτυχισμένοι, αν κάνουμε πέντε ή έξι τσακώνονται ποιος έφταιξε.
Αν σε μια οικογένεια δε τσακώνεται ποτέ, θέλει και το παιδί να παντρευτεί γρήγορα, αν τσακώνονται κάθε μέρα, είναι δυνατόν?
Εγώ έχω όλες τις καλές προθέσεις να παντρευτώ γρήγορα, μόνο που δε θέλω να το μάθουν στη γειτονιά.

Απόσπασμα απο το βιβλίο " Ο Θεός μας έπλασε τζάμπα"

Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

Σκέψεις του απογευματινού καφέ

Παρακολουθώντας χθες το δελτίο του Alter (έλα που άρχισες αμέσως τα quelle decadence! Φόρο τιμής στη γιαγιά μου δίνω, που όσο ζούσε, έλεγε «τι καλό αυτό το παλικάρι, τα λέει αργά-αργά και τα καταλαβαίνω») συνειδητοποίησα πως έχουν μπει στη ζωή μας χωρίς να το καταλάβουμε νέες έννοιες. Π.χ.

Ελαστική εργασία.
Μη το βλέπεις επιφανειακά. Είμαι σίγουρη πως οι ιθύνοντες αλλιώς το σκέφτηκαν. Τους έπνιξε το δίκιο. Σου λέει, εδώ εμείς τρώμε τη ζωή μας να σας προσφέρουμε ένα καλύτερο αύριο- μη σου πω και μεθαύριο-, κι εσείς μου είστε με τη Πετρούλα και το sudoku, από το πρωί ως το βράδυ? Άντε να γίνουμε πιο δημιουργικοί! Και μας έριξαν το φλέγον –ως καυτή πατάτα- ερώτημα. Θα έχω δουλεία αύριο, η όχι? Θα το πληρώσω το δάνειο, για θα μένω σε χαρτόκουτο ? Θα έχουν τα παιδιά να φάνε, ή τα βλέπω με μαλδαστούπα στα φανάρια?

Εσωστρέφεια
Όχι τι να πω? Πως δεν έχουν δίκιο?? Που, σου ξαναλέει, εμάς έχει στεγνώσει ο στόμας μας στα γλωσσόφιλα με τον Σαρκοζί κι εσάς σας ξύπνησε ξαφνικά ο Λαλάκης ο εισαγόμενος μέσα σας και μη τυχόν και δείτε ξένο προϊόν του χώνετε μια στα μούτρα. Να νομίζουν και οι άνθρωποι πως τους σνομπάρουμε και να σας δω μετά από πού θα πάρετε βοήθεια.

Ιδιώνυμο της κουκούλας
Εδώ τώρα …σηκώνω τα χεριά ψηλά. Βάλαν ατάλαντους να κάνουν τη δουλεία και έδωσαν τροφή στους αναρχοκομουνιστάς να μιλάνε για χούντες και καταπατήσεις δικαιωμάτων. Δηλαδή, πόσο δύσκολο ήταν να βγουν και να πουν «κάτσαμε εμείς τα μεγάλα και αποφασίσαμε πως αντί να σούρνουμε κάθε κρυουλιάρη διαδηλωτή στο τμήμα και που-ναι-ρε-η-ταυτότητα-σου, να γίνονται διαδηλώσεις μονό το καλοκαίρι που φοράμε όλοι ψαθάκι. Τί να πεις…

Με τον ορισμό της παγκοσμιοποίησης έχω ακόμη ένα προβληματάκι μονό.
Όποιος μπορεί να βοηθήσει…καλοδεχούμενος!

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

"Ο φαλλοκρατισμός των γυναικών" ή αλλιώς "πώς τα κάναμε έτσι πάλι?"

Ο κώδικας ντυσίματος "dress to kill" στο πρώτο ραντεβού
Μόνο του δε πειράζει, αλλά, συνήθως πάει σετάκι με το, ανέβασα –το βυζί-στις-αμυγδαλές-το-μίνι-στους-προσαγωγούς-και-τις-φτέρνες-στα-Ιμαλάια, αλλά εσύ αν είσαι σωστός άντρας θα με κοιτάς μόνο στα μάτια

Ο κώδικας «δε το κάνω στο πρώτο ραντεβού για να μη με περάσει για εύκολη».
Που, ας πούμε, άμα το κάνεις μετά το μηνα θα έχεις και μια επίφαση κοσμιότητας και που, πάλι ας πούμε, μπορεί και να σκεφτεί να μείνει μαζί σου γιατί είσαι καλό κορίτσι και ίσως, λέω ίσως, μέχρι και που μπορεί να αξίζεις να φέρεις δόξα και τιμή το επίθετο του, μη σου πω και τους απογόνους του. Το ότι, τρις ας πούμε, δε θέλεις να το κάνεις από το πρώτο ραντεβού γιατί, δε σε τραβά τόσο, ή ακόμη καλύτερα, ότι γουστάρεις τρελά και θα το κάνεις και από το πρώτο και από τα τρία τέταρτα δε παίζει?

Ο κώδικας «κάνω στοματικό γιατί αλλιώς θα με πάρει για μούχλα».
Είναι η ίδια που σταματά το στοματικό βία-βία μέχρι το πρώτο παιδί, γιατί τώρα νιώθει μάνα μ.χ, και μετά φταίει ο άλλος που,-άλλον μας δείξατε κι άλλον μας μπήξατε- και πάει με τη όποια πρώτη χαριέσσα οξυζεναρισμένη βρει μπροστά του γιατί του έλειψε.

Το μέγα ερώτημα «κι αν πάω μαζί του και μ αφήσει»?
Γιατί εσύ δε μπορεί να τον αφήσεις? Και τί σχέση έχει το ποτε και πώς με το πόσο θα μείνει μαζί σου? Και, ειρήσθω εν παρόδω, να κι αν μείνει να κι αν δε μείνει, αν είναι να τελειώσω τη σχολή του Κουν για να έχουμε καλή σχέση

Στα μέχρι τώρα χρόνια μου έχω γνωρίσει ελάχιστες γυναίκες που αντιμετωπίζουν το σεξ σαν αυτό που πραγματικά είναι κι όχι σαν –πώς το λένε αυτό που δίνεις κάτι για να πάρεις κάτι άλλο, ξεχνάω τη λέξη-είδος।
Ο έρωτας-το σεξ, είναι ή θα έπρεπε να είναι χαρά . Το να δίνομαι εκεί που θέλω, όταν θέλω, κρύβει πολλούς αγώνες πίσω του.
Αγώνες που, μέσα σε δυο λεπτά, απαξιώθηκαν προχθές μπροστά στα μάτια μου από οικογενειακή φίλη –νέα, δημιουργημένη, μέσα στα πράγματα κι ότι άλλο τέλος πάντων φαίνεται να μετρά- στην απάντηση που έδωσε στη κόρη της, 20 ετών όταν τόλμησε να πει πως το αγόρι της είναι παρά πολύ καλό παιδί και είναι καλά μαζί του, αλλά στο κρεβάτι…

«Αυτή τη δουλεια θα κάνουμε τώρα! Θα αφήσεις τέτοιο παιδί να βρεις άλλον και μετά άλλον! Πουτάνα θα σε κάνω?»

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Κωνσταντίνος Καβάφης 1913

Το ξαναθυμήθηκα χθες ψάχνοντας σε παλιά λευκώματα.
Και μου φάνηκε πιο σύγχρονο απο ποτέ

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009

Οδηγίες για έναν επιτυχημένο (όχι απαραίτητα ευτυχισμένο) γάμο από την Carmen Sylva εν έτη 1958

1) Μην αρχίζεις ποτέ διένε3ιν και αν ακόμη επέλθει απροσδόκητα τηρεί σιγήν και έσο βεβαία ότι η συστολή σου αυτή θα σου δώσει την νίκη
Εσύ τα μάτια χαμηλά μπας και βρεις και κάνα ευρώ.


2) Μη λησμονείς ότι είσαι σύζυγος ενός ανθρώπου και ουχί ενός θεού. Επομένως μη εκπλήττεσαι δια τας αδυναμίας του.
Όχι Μπάμπη μου, δε πειράζει που, τρίτη φορά στη σειρά, δε μπορείς να φτιάξεις τη βρύση. Μέχρι να τα καταφέρεις θα πλενόμαστε με κουβάδες


3) Μη ζητείς χρηματικά ποσά του συζύγου σου ανωτέρα των δυνάμεων του.
Αν ζητά εκείνος?


4) Εάν βλέπεις ότι ο σύζυγος στερείται καρδιάς μη λησμονείς ότι έχει στόμαχο. Περιποιήσου τούτον και έσο βεβαία ότι θα καθυποτάξεις και την καρδιά του
Κι αν δεν τη καθυποτάξεις, θα σου πάει από ανακοπή και θα είσαι μια τεθλιμμένη ,πλην, νεοτάτη χήρα για να κάνεις τη ζωή σου.


5) Προσπάθησε εν διδομένη ευκαιρία ίνα η γνώση του συζύγου κυριαρχεί. Τούτο και εκείνον εξυψώνει και εσέ δε ζημιώνει
Αχ βρε Μπάμπη μα πώς μπερδεύτηκα! Φυσικά και δεν ήταν εμφύλιος! Συμμοριτοπόλεμος ήταν!


6) Αναγίγνωσκε παν το ενδιαφέρον εν τας εφημερίδας και όχι μόνον τα μυθιστορήματα και σκάνδαλα. Τούτο και τον σύζυγο σου θα ευχαριστεί και ενήμερος θα είσαι ώστε να δύνασαι να τον υποβοηθήσεις εις μιαν απορία του
Και διάβασε-διάβασε που θα πάει θα μάθει κι η Φωφω την εξωκοινοβουλευτική αριστερά και θα τη δει ο Μπάμπης της με πάνω στο σύνταγμα..


7) Και εις την πλέον σφοδρών διένεξη δεν πρέπει να πληγώσεις τον σύζυγο σου ούτε με λόγους
Χμ. Πρώτον αυτά τα «που με ζητούσαν καν καν, που στραβώθηκα και πήρα εσένα» τα ξεχνάμε. Επίσης… περιορίζουμε το ρόλο του τηγανιού στο τηγάνισμα!


8) Κομπλιμεντάριζε τον σύζυγο σου από καιρού εις καιρόν και λέγε του ότι είναι το πρότυπο των συζύγων. Ομολόγει δε ότι συ δε στερείσαι ελαττωμάτων
Πόσα ξέρεις, πόσα ξέρεις πάσα μου. Απορώ τί μου βρίσκεις!


9) Εάν ο σύζυγος σου είναι έξυπνος έσο η σύντροφος του. Εάν είναι ανόητος έσο η φίλη του και η σύμβουλος του
Ίσως θα ήταν καλύτερα να βάλεις μαύρο κουστούμι στη κηδεία Μπαμπή μου. Αυτό το λαχανί με τη ροζ γραβάτα μπορεί να θεωρηθεί λίγο υπερβολικό..


10) Σέβου προ παντός αλλού την μητέρα του συζύγου σου. Μη λησμονείς ότι την αγάπησε προτού αγαπήσει σε
Κι αν η τύχη είναι προκλητικά με το μέρος σου μπορεί να την έχει θάψει κιόλας .

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

Το σύνδρομο του τεντωμένου δάχτυλου

Εσείς οι γονείς φταίτε, που με περιορίζετε! Εγώ είμαι το καλύτερο παιδί του κόσμου.
Εσείς οι καθηγητές φταίτε, για την κατάντια της παιδείας ! Εγώ είμαι πάντα έτοιμος.
Εσείς οι εργοδότες φταίτε, που δε γίνεται τίποτα σωστό! Εγώ είμαι ο εργατικότερος όλων.
Εσύ ο σύντροφος μου φταις, που χάλασε η σχέση! Εγώ είμαι ότι καλύτερο σου έχει τύχει.
Εσύ το παιδί μου φταις, που είσαι ανάγωγο και κακομαθημένο! Εγώ είμαι τέλειος γονιός.
Εσύ η κοινωνία φταις, που έμεινα πίσω! Εγώ είχα μεγάλα όνειρα.

Κι αν έστω για λίγο γυρίζαμε αυτό το τεντωμένο δάχτυλο προς τον εαυτό μας?
Αν έστω για λίγο καθόμασταν να σκεφτούμε τα δικά μας λάθη?
Αν έστω και για λίγο δε σκεφτόμασταν πως εμείς είμαστε το κέντρο του κόσμου κι όλοι οι άλλοι οφείλουν να είναι ο ίσκιος μας?

Μερικές φορές σκέφτομαι πως η ζωή μας, είναι σαν το σπίτι μας . Μπορείς να τη κάνεις ότι θέλεις. Αν δε σου αρέσει αυτό το σπίτι πας σε κάποιο άλλο. Κάνεις σπίτι σου τη βάρκα, το τραίνο, το δρόμο, τον υπολογιστή. Ότι σου ταιριάζει. Κι αν δε μπορείς να το αλλάξεις, φτιάχνεις αυτό που έχεις όσο πιο όμορφο γίνεται. Το φροντίζεις και το προσέχεις Ζεις μέσα του όσο καλύτερα μπορείς.

Και φροντίζεις συχνά πυκνά να χαμογελάς που το έχεις.

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009

Ευνουχισμός

67% των γυναικών λέει η ερευνά της εφημερίδας βρίσκουν σαν χειρότερο ελάττωμα των ανδρών το ότι δε μπορούν να πάρουν αποφάσεις εύκολα, ότι είναι αναβλητικοί, ότι δεν έχουν πυγμή, με δυο λόγια ότι…Δεν είναι άντρες!

Όπα ρε φιλενάδα. Άραξε.
Ο ευνουχισμός ξέρεις είναι πράξη τελεσίδικη. Δε πας να ευνουχίσεις το έρμο το ζωντανό επειδή δε παίζει τα μυστικά της Εδέμ σήμερα και βαριέσαι. Το σκέφτεσαι, το ξανασκέφτεσαι, μετράς υπέρ και κατά, παίρνεις πληροφορίες από άλλους που το τόλμησαν και μετά σηκώνεις το μπαλτά. Δεν ευνουχίζεις και μετά λες "κοιτά να δεις φίλε μου λάθος έκανα αυτόν τον ήθελα για επιβήτορα".

Ο άντρας είναι άντρας η γυναίκα είναι γυναίκα και το αυτοκίνητο είναι αυτοκίνητο.

Τι μας λέει αυτό σε πρώτη ανάγνωση?
Πως όλα εν σοφία εποίησε και πιο συγκεκριμένα διάφορα είδη που κάνουν διαφορετικές δουλειές.(καλά δεν είναι και γαμώ τις επιστημονικές τοποθετήσεις αλλά το βασικό νόημα το κατάλαβες)
Σε δεύτερη τι μας λέει?
Πως υπάρχει οικονομία στη φύση κι αν ένα είδος εκλείψει ένα άλλο θα πάρει τη θέση του.

Που σημαίνει πως αν εσύ βαρέθηκες να είσαι γυναίκα και θέλεις να γίνεις άντρας κάποιος άλλος πρέπει να πάρει τη θέση σου. Για μάντεψε! Άντε να σε βοηθήσω. Δεν είναι το αυτοκίνητο…