tag:blogger.com,1999:blog-9713118597586374642024-02-21T08:06:44.914+02:00Me_To_aSeToN_STo_XeRiMe_To_aSeToN_STo_XeRihttp://www.blogger.com/profile/16378287392607191347noreply@blogger.comBlogger53125tag:blogger.com,1999:blog-971311859758637464.post-57773521794347040262012-02-13T08:14:00.002+02:002012-02-13T08:16:52.992+02:00Γ ια όσους δεν το έχουν καταλάβει ακόμη...<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Βρισκόμαστε σε εμφύλιο, όχι σε κατοχή</span>Me_To_aSeToN_STo_XeRihttp://www.blogger.com/profile/16378287392607191347noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-971311859758637464.post-76568863924657220032010-07-21T21:55:00.002+03:002010-07-21T21:58:08.277+03:00Αυτοκόλλητη φράση'Ηρθανε τα αύρια να διώξουν τα σήμερα...Me_To_aSeToN_STo_XeRihttp://www.blogger.com/profile/16378287392607191347noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-971311859758637464.post-46949391657823182002010-05-25T11:14:00.002+03:002010-05-25T11:22:46.658+03:00Έκτακτη επικαιρότηταΤην πιο εμπεριστατωμένη και σοβαρή εξήγηση της κατάντιας μας, τη διάβασα χθες στη Καθημερινή.<br />Οι Έλληνες λέει, πάσχουμε απο ένα σύνδρομο γνωστό ως το πολύχρωμο τόπι.<br />Κάθε φορά που πάμε να ασχοληθούμε με κάτι σημαντικό περνάει απο μπροστά μας ένα πολύχρωμο τόπι. Εκστασιαζόμαστε, αναφωνούμε, α! ένα πολύχρωμο τόπι και το ακολουθούμε ενθουσιασμένοι.<br />Κοίτα να δεις φίλε μου...<br />Και φαντάσου πως ζούμε σε χώρα μεγάλης υπογεννητικότητας।<br />Έκτακτα!Me_To_aSeToN_STo_XeRihttp://www.blogger.com/profile/16378287392607191347noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-971311859758637464.post-67603509946190595312010-02-02T13:19:00.001+02:002010-02-02T13:21:35.689+02:00Καυτές «σχεσιακές» πατάτες<strong>«Μα καλά, όλοι οι μαλάκες σε μένα πέφτουν?»</strong><br />Όχι κουκλίτσα μου. Δε πέφτουν όλοι οι μαλάκες σε σένα. Τους τράβας. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Για σκέψου το λίγο. Γιατί ένας μαλάκας να διαλέξει εσένα, μέσα από τόσες γυναίκες? Τι του έκανε εντύπωση? Γιατί κάτι τον εντυπωσίασε δε μπορεί. Άρα και με την εις άτοπο να το δεις αυτό που έχεις αναγνωρίζεται και –ακόμη χειρότερα- εκτιμάται από τους μαλάκες . Τι λέει αυτό για τη προσωπικότητα σου?<br /><br /><strong>«Μ’ αγαπάει αλλά δε χωρίζει για τα παιδιά, για τον κόσμο, για τους γονείς που είναι γέροι και θα πάθουν ντουβρουτζά.»<br /></strong> Μπου χα χα. Δε χωρίζει γιατί δε θέλει να χωρίσει. Γιατί μια χαρά είναι βολεμένη η ζωή του με γυναίκα και γκόμενα άσε που -βασικό και κύριο- δε του βγαίνει το οικονομικό. Και να πληρώνει διατροφή στο Μαράκι και να μην έχει το πουκάμισο και το φαί στη τρίχα? Πως θα γίνει? Ε?Άρα σε αγαπάει μεν, με προϋποθέσεις δε. Και δε χρειάζεσαι εμένα να σου πω πως αυτό είναι αυτοαναιρούμενο έτσι?<br /><br /><strong>«Σ’ αγαπάω όπως είσαι.»<br /></strong> Αμ δε! Όχι δε σε αγαπάει όπως είσαι, εκτός κι αν είσαι ίδια με τη μέρα που σε γνώρισε, που πολύ αμφιβάλω, κι όπως και να χει αν μετά από χρόνια σχέσης η γάμου είσαι όπως σε γνώρισε πες μας και μας το μυστικό να το προωθήσουμε γιατί αξίζει χρυσάφι. Δε σε αγαπάει λοιπόν όπως είσαι μάνα μου, απλά είναι τεμπέλης και βολεψάκιας. Γιατί αν σου πει «βρε μωρό μου καλές οι δουλειές και η καριέρα και τα παιδιά, αλλά μήπως να έβγαζες και λιγάκι το κλάμερ και το καλτσάκι? » θα του έρθει πάραυτα η γυριστή «ναι μωρό μου δίκιο έχεις. Κι εσύ καιρός δεν είναι να ξεφορτωθείς τη σοβρακοφανέλα και να βάλεις κάνα τζινάκι μες το σπίτι να σε καμαρώνω?» που ισούται με αυτοκτονία και ναι μεν είπαμε πως είναι βολεψάκιας αλλά όχι και τρελός.<br /><br />Τώρα θα μου πεις γιατί συνεχίζουμε και πιστεύουμε? Για δυο λόγους. Ένας είναι η αθεράπευτη αισιοδοξία μας με μια εσάνς απελπισίας όσο περνάμε τα χρόνια. Ο δεύτερος και κυριότερος γιατί έτσι μας αρέσει καλύτερα.<br /><br />Όπως έλεγε προχθές μια πιτσιρίκα στη μαμά της κοιτάζοντας ένα ομοίωμα άλογου<br /><strong>- είναι ένα μοσχάρι<br />- όχι αγάπη μου είναι ένα άλογο<br />- ναι μαμά αλλά να το λέμε μοσχάρι?<br /></strong>Me_To_aSeToN_STo_XeRihttp://www.blogger.com/profile/16378287392607191347noreply@blogger.com29tag:blogger.com,1999:blog-971311859758637464.post-38001030465664260522010-01-29T08:32:00.001+02:002010-01-29T08:36:26.734+02:00"Επιλογές"Τώρα θα μου πεις “τρελή είστε μαντάμ που με βάζετε να διαβάσω τα άπαντα εν ώρα εργασίας?” Αλλά τι να σου κάνω κι εγώ χρυσό μου? Οι καλοί αναγνώστες, στα δύσκολα φαίνονται. Αλλιώς θα αναρτούσαμε αγγελίες. Και για να σοβαρευτώ, αυτό το κείμενο είναι για μένα από τα καλύτερα δείγματα «εύκολης» και «διασκεδαστικής» γραφής, που έχω διαβάσει ποτέ, άσε που μου ανεβάζει πάντα το ηθικόν. Για όσους λοιπόν έχουν διάθεση, είναι διήγημα της Μαρίας Χατζηγρηγορίου, από τη συλλογή «έλα στη θέση μου» και το δημοσιεύω με μια μικρή αφιέρωση στη itsaousa που ξέρει από Ρούκουνα. Καλή ανάγνωση …<br /><br />Με την έλευση του Πλούτωνα στον Καρκίνο-το ζώδιο μου - άρχισε η καταστροφή. Με είχαν προειδοποιήσει. Στις 24 Μάιου ο κακορίζικος Πλούτωνας θα φορούσε τη μπέρτα του, θα έμπαινε στη ζωή μου, θα την έκανε ρημάδι κι εγώ θα καθόμουν στο θεωρείο, πρώτη θέση μεν, απλός θεατής δε, να παρακολουθώ το κατρακύλισμα μου, ελπίζοντας ότι τα αστρικά χτυπήματα της μοίρας κάποτε θα σταματούσαν. Πριν σταματήσουν όμως θα έκαναν αυτό που είχαν υποχρέωση: θα με κατέστρεφαν ολοσχερώς.<br />26 Μάιου πρωί-πρωί έχασα ότι πολυτιμότερο είχα. Τη δουλειά μου. θα προτιμούσα χίλιες φορές να έχανα τη μανά μου η τη γυναίκα μου, όμως ο καταραμένος ο Πλούτωνας επηρεάζει μόνο την επαγγελματική και δεν αγγίζει ούτε τη συναισθηματική ούτε την αισθηματική μου ζωή.<br />Έτσι λοιπόν εγώ, ο Εύθυμης Χαιρόπουλος, ο μέχρι χτες γεννημένος κάτω από τυχερό αστέρι, ο ένας από τους πέντε παρακαλώ, ωκεανογράφους αυτής της χώρας, με άριστα στο πτυχίο της βιολογίας, με τις καλύτερες πανευρωπαϊκές κριτικές στο μεταπτυχιακό και στο διδακτορικό από το πανεπιστήμιο της Κορνουάλης, με μόνο επιτυχίες να βαραίνουν την πλάτη μου, βρίσκομαι αυτό το καλοκαίρι χωρίς δουλειά, γιατί η πολιτεία δεν έχει πια τη δυνατότητα να καλύψει τον παχουλό μου μισθό.<br />Δεν κάθισα ούτε στιγμή με σταυρωμένα χέρια. με γρήγορες και συντονισμένες κινήσεις χτύπησα την άλλη - τη μοναδική - πόρτα που ήμουν σίγουρος ότι θα απαντούσε θετικά στο κάλεσμα μου. Είχε διαφύγει από τη μνήμη μου ότι στα μαθητικά μου χρόνια ούρλιαζα με περηφάνια " οδηγητής, το όργανο της κομουνιστικής νεολαίας" στα φοιτητικά μου χρόνια είχα λιώσει τις σόλες των παπουτσιών μου κάθε Κυριακή με τα κουπόνια και το ριζοσπάστη στο χέρι και φυσικά είχε πέσει στης λήθης τα ύδατα η συμμετοχή μου σ εκείνο το καβγά -που παρεμπιπτόντως εγώ προκάλεσα - στο πανεπιστήμιο της Κορνουάλης με το θεομίσητο συνάδερφο, συμφοιτητή και συνδικαλιστή του ΠΑΣΟΚ Δροβογιάννη. Εκείνη την εποχή το τελευταίο παιχνίδι στο οποίο θα συμμετείχε η φαντασία μου ήταν μια συνεργασία μ’ αυτό το σκουλήκι, πόσο μάλλον η εκδοχή να ζητήσω τη βοήθεια του...<br />Τον έβρισα λοιπόν, με τα χειρότερα λόγια και μάλιστα μπροστά σε με κοπέλα που ήξερα ότι έκοβε φλέβες για πάρτη της. Στο τέλος του φώναξα "την άλλη φορά που θα ανταμωθούμε, μαλάκα, φρόντισε να μην είσαι μόνος σου"<br />Αστείο ακούγεται, αλλά δώδεκα χρόνια μετά, όταν συναντήθηκα με το Δροβογιάννη, είχε ακούσει τη συμβουλή μου και είχε φροντίσει να μην είναι μόνος του. Καθισμένος σαν αυτοκράτορας στη θέση του, έκανε παρέα με τα σπάνια βιβλία του, τα υπέροχα μελανοδοχεία του, το σκαλιστό του γραφείο και τη μαύρη χόντρη του μοκέτα στο πάτωμα. Ακίνητος και σοβαρός, με τη χοντρομουστάκα του, μου ανακοίνωσε ότι η πόρτα του Πανεπιστήμιου Αιγαίου, που με τόση λαχταρά χτυπώ, ήταν ,είναι και θα παραμείνει κουφή...<br />Έχω μαυρίσει από το κακό μου. Πέντε μέρες έχουν περάσει από την είσοδο του Πλούτωνα στη ζωή μου, και όπως μου έχουν πει, η βόλτα του θα κρατήσει ακόμα τρεις μήνες. Δεν έχω παρά να φύγω διακοπές, να πάω κάπου να ηρεμίσω, μακριά από το πλήθος, μακριά από μουρμούρες και φωνές, μακριά από τη φιλόδοξη γυναίκα μου. Οφείλω να φύγω, για να σκεφτώ πως θα μετατρέψω το ζοφερό μου παρόν, σε ανθηρό μέλλον. Να φύγω σε μια παραλία με παχιά άμμο που σκεπάσει τις ανασφάλειες μου, σε με γαλάζια θάλασσα που μέσα της θα πνίξω κάθε φόβο μου και οργή, κάτω από έναν έναστρο ουρανό που θα ξαναφωτίσει τα ματαιωμένα μου όνειρα. Να φύγω στην άκρη του κόσμου αν είναι δυνατόν...<br />Δεν είναι δυνατόν. Γιατί ο Πλούτωνας αλωνίζει τη ζωή μου και μετατρέπει όλα τα δυνατά σε αδύνατα. Άρα εμείς δεν έχουμε τις απαραίτητες οικονομικές προϋποθέσεις, γιατί έμεινα χωρίς δουλεία, γιατί μάλλον θα είμαι εσαεί ένας αποτυχημένος άνεργος.<br />Αποτέλεσμα? Οποία εγωιστική σκέψη για μοναχικές διακοπές στην άκρη της γης διαγράφεται μονομιάς και τη θέση της παίρνει η αλτρουιστική μελαγχολία της πολυκοσμίας. Γίνομαι μάντης κακών, Κασσάνδρα, και το βλέπω το καλοκαίρι μου για ένατη συνεχόμενη χρόνια στη Ρόδο με τη γυναίκα μου και τα 14 στρουμπουλά ξαδέρφια της. Λογικό κι αυτό, τη στιγμή που τούτο το καλοκαίρι το έχει μονοπωλήσει ο Πλούτωνας, αυτός ο μαύρος πλανήτης και κανένας άλλος.. Υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία?<br />Υπάρχει. Κυριακή απόγευμα στο δρόμο κι ενώ οδηγούσα το καινούργιο μου αυτοκίνητο πηγαίνοντας στην αδερφή μου για να κανονίσουμε τα διαδικαστικά -ποιος πάει τη μάνα για θερμόλουτρα και ποιος τη φέρνει- ο ασυνείδητος οδηγός δε βλέπει το στοπ, μέρα μεσημέρι, το προσπερνά και πέφτει πάνω μου, για να κονιορτοποιήσει τον προφυλακτήρα του καινούργιου και εντελώς αναπάντεχα παλιού αυτοκίνητου μου.<br />" Ουδέν κακών αμιγές καλού " λέει μια παροιμία κι αν τη πιστέψεις χάθηκες.<br />O ασυνείδητος άγνωστος οδηγός είναι ο γνωστός Μπάμπης, ο από χρόνια φίλος που είχα χρόνια να δω, και αν ήξερα ότι για να τον ξαναδώ, έπρεπε να μου διαλύσει τον προφυλακτήρα, στην τελευταία μας συνάντηση θα έβρισκα μια αφορμή -δεν ήταν και πολύ δύσκολο- και θα του έκοβα την καλημέρα. Δεν το έκανα, και η μακροχρόνια φίλια μας, που άντεξε στο χρόνο, στέφθηκε εκείνο το απόγευμα, εκτός από ένα ρημαγμένο προφυλακτήρα, κι από μια κάσα κρύες μπύρες.<br />Τα νέα του Μπάμπη ήταν κατά κάποιον τρόπο -κατά τον τρόπο που έφτιαξε τη ζωή του-καλύτερα από τα δικά μου. Εργαζόταν ως οπερατέρ και μάλιστα δούλευε κατά βούληση. Όποτε ήθελε, η όποτε είχε δουλειά? Αυτό, δε το κατάλαβα. Είχε αφήσει μακριές τις πέντε τρίχες που το είχαν μείνει στο κεφάλι, φορούσε και σκουλαρίκι κρίκο, δεν παντρεύτηκε, δεν έκανε παιδί, δεν μάζευε λεφτά για τα γεράματα δεν είχε άγχη -τουλάχιστον έτσι έλεγε σε μένα- δε μάζευε πτυχία όλη του τη ζωή, για να βρεθεί μια μέρα απολυμένος λόγο οικονομικής λιτότητας σαν και του λόγου μου, το κομπιούτερ δεν είχε γίνει προέκταση του χεριού του και εννοείται ότι δεν ανήκε στον αστερισμό του Καρκίνου για να κάνει παρέα με τον Πλούτωνα όπως εγώ.<br />Αυτός ο τύπος ζει σε μια παραδεισένια μακαριότητα, σκέφτηκα εγώ, ο βουτηγμένος μέσα στον κόλαφο των προβλημάτων, προβλήματα που όταν τα εξιστόρησα στο Μπάμπη, του προκάλεσαν περισσότερο γέλια παρά συμπόνια. Είναι άραγε αστείο που έχασα το πολυτιμότερο πράγμα στο κόσμο και δε ξέρω αν και ποτέ θα το ξαναβρώ? Εγώ, χωρίς αυτό, αλλά με το Μπάμπη παρέα, να γελάει μαζί μου και με ύφος συνωμοτικό, να μου λέει ανόητα κλισέ -ότι σιχαίνομαι- πως η ζωή είναι αλλού, πράγμα που το είχε σκεφτεί ο Κούντερα, πολύ πριν το σκεφτεί ο Μπάμπης, η ακόμα χειρότερα, ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή, φράση σαφώς αυθαίρετη, που τη διάβασα πριν χρόνια σε ένα περιοδικό, το οποίο τυχαία έπεσε στα χέρια μου και μου είχε κάνει εντύπωση, γιατί είχαν αφιερώσει ολόκληρο τεύχος σ αυτή τη φράση, που δε λέει τίποτα.<br />“ Ότι μπορεί να διορθωθεί θα διορθωθεί” μου είπε ο Μπάμπης, με τη διαυγή κρίση του με8υσμενου και συμπλήρωσε: “ Μόνο την καρδιά σου και τις διακοπές σου να μη χαλάς”.<br />Ο Μπάμπης λοιπόν, εκτός από ολωσδιόλου αδιάφορος, είναι και ηλίθιος. Δε νοεί να καταλάβει, ότι εγώ μισώ τη Ρόδο κι επιθυμώ να βρεθώ λίγο μόνος μου, γιατί δε θέλω, ειλικρινά δε θέλω, να μισήσω και τη γυναίκα μου, που για ένατο χρόνο με σέρνει εκεί.<br />Την τελευταία φράση πρέπει να την είπα κάπως έντονα, γιατί ο Μπάμπης γύρισε και με κοίταξε απορημένος, λέγοντας μου πως οι διακοπές που μου προτείνει, απέχουν χιλιόμετρα από τη Ρόδο και από τη γυναίκα μου, που έτσι κι αλλιώς, αυτή είναι η αιτία της κατάθλιψης μου…. Δε μας χέζεις ρε Μπάμπη!<br />Η λύση λοιπόν που μου προτείνει ο φίλος Μπάμπης, είναι να κάνω ελεύθερο κάμπινγκ, στο μοναδικό εναπομείναντα επίγειο παράδεισο. Το γεγονός, ότι δεν έχω ξανακάνει κάμπινγκ στη ζωή μου, φαίνεται δε πτοεί το φίλο μου και συνεχίζει άκαμπτος τη φλυαρία.<br />- Άκου Εύθυμη. Η λύση που σου προτείνω, είναι κατ’ αρχάς ανέξοδη…<br />-Βέβαια Μπάμπη μου, αφού δε θα μένω σε δωμάτιο και θα κοιμάμαι στην άμμο<br />-Στη σκηνή σου μέσα θα κοιμάσαι.<br />-Η σκηνή θα είναι σε δωμάτιο μέσα, ρε Μπάμπη ή στη παραλία?<br />-Στη παραλία φυσικά<br />-Φυσική ζωή στην άμμο δηλαδή<br />-Όλη τη μέρα, ρε κορόιδο, θα είσαι στη θάλασσα<br />-Αφού λες, ότι δεν έχει πουθενά αλλού να πάω. Αναγκαστικά δηλαδή…<br />-Θα χαίρεσαι τον ήλιο…<br />-Δεν έχει ούτε ένα δεντράκι. Με εγκαύματα τρίτου βαθμού πως θα χαίρομαι?<br />-Θα στήσεις τέντα βρε…<br />-Εγώ?<br />-Εμ ποιος εγώ?<br />-Πιο πιθανό το βρίσκω να στήσεις εσύ τέντα, παρά εγώ<br />-Εγώ? Αχ! Ας είχα εγώ δέκα μερούλες διακοπές και θα σου ‘λεγα…<br />-Πες μου λοιπόν<br />-Σου λέω να πας ασυζητητί και θα με θυμηθείς, όταν φτάσει η ώρα να φύγεις. θα κλαις σαν μωρό παιδί.<br />-Από τον αέρα έτσι? Μη μου πεις ότι έχει και αμμοβολές και θα μπαίνει άμμος στα μάτια μου.<br />-Α παράτα μας, ρε Εύθυμη! Πήγαινε διακοπές στη Ρόδο, με τη γυναίκα σου και μη με πρήζεις.<br />-Ωραίοι τρόποι Μπάμπη. Ωραίοι τρόποι.<br />Σε κάθε φράση, ο Μπάμπης σήκωνε υποτιμητικά το φρύδι του και, όχι ότι μ έπεισε αλλά-ανάθεμα η οικονομική και η συναισθηματική ακαμψία, που τέτοιες ώρες, η μια υπερβαίνει την άλλη, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να δω πέρα από τη μύτη μου- εγώ Παρασκευή πρωί, βρέθηκα φορτωμένος σα γάιδαρος, στο λιμάνι του Πειραιά και αποχαιρετούσα την εγκόσμια κόλαση, για να πάω στον παράδεισο του Μπάμπη στην άλλη άκρη της Ελλάδας. Μετά από τρομερούς καυγάδες, κατάφερα να εξαγοράσω την ποινή μου, μόνο με είκοσι πέντε μέρες διακοπές. Μετά, η όμορφη Ρόδος με περίμενε.<br />Στριμώχνομαι σα σαρδέλα στο πλοίο της γραμμής και μέχρι να βρω τη καμπίνα μου, με πατάνε χιλιάδες ποδιά, με σπρώχνουν μυριάδες κώλοι, και μ’ αγγίζουν εκατομμύρια χέρια, αλλά ο επιμένων νικά κι εγώ, που το μόνο εναπομείναν στοιχείο στο χαρακτήρα μου είναι η επίμονη, νικάω και φτάνω επιτέλους στη καμπινούλα μου για να συνταξιδεύω με άλλους δυο μέχρι τη Σαντορίνη. Έπειτα μένω μόνος μου μέσα στην καμπίνα. Στην πραγματικότητα, δε μένω μόνος μονάχα μέσα στην καμπίνα, αλλά σ’ ολόκληρο το πλοίο. Στη Σαντορίνη έχουν κατεβεί όλοι, δε μένει ψυχή να με συνοδεύσει στον επίγειο παράδεισο του Μπάμπη, εκτός από τον Πλούτωνα και από μερικούς τύπους, που δε μπορώ να τους χαρακτηρίσω, γιατί πρώτη φορά βλέπω τόσο βρόμικα πόδια σ’ ένα σώμα, ή τόσο πολλά τατουάζ πάνω σ’ ένα κορμί και ορκίζομαι, ότι κανένα πρόβλημα δεν έχω με τη δερματοστιξία, ή την αχτενισιά, αρκεί να μένουν μακριά μου όλα αυτά και να μη σκεφτούν ποτέ να με πλησιάσουν, όλοι αυτοί που τα κουβαλούν επάνω τους.<br />Το καράβι αγκυροβολεί. Περιγράφω χωρίς λεπτομέρειες το θέαμα που βλέπουν τα μάτια μου. Σαράντα περίπου φρικιά-άντρες γυναίκες- όλοι με σακίδια στη πλάτη, βρόμικοι, ρυπαροί αχτένιστοι, άλουστοι και μαυροντυμένοι, περιμένουν μαζί μου για να κατεβούν στο λιμάνι και να πάμε όλοι μαζί, στο μέρος που ξέρει ο μαλάκας ο Μπάμπης και είμαι σίγουρος πια ,ότι δεν υπάρχει πιο ηλίθιος άνθρωπος από μένα πάνω στη γη, που τον άκουσα…<br />Με τις σχεδόν καινούργιες samsonite και την μπαγκαζιέρα μου, ανεβαίνω στη μηχανή μου και κατεβαίνω στο λιμάνι όπου ξανακατεβαίνω από τη μηχανή μου, γιατί δεν υπάρχει δρόμος, μόνο βάρκες για να κυκλοφορούν οι άνθρωποι ούτε δρόμοι, ούτε αυτοκίνητα, σα να είμαστε σε κανάλι στη Βενετία. Μπαίνω σε μια γόνδολα, τύπου ψαρόβαρκα, μαζί με τους σαράντα του Μπάμπη και φτάνω σε μια παράλια ,όπου μου λένε πως πρέπει να κατεβώ, γιατί φτάσαμε.<br />Οι ρυπαροί συνεπιβάτες γνωρίζονται με τους ρυπαρούς κατασκηνωτές, και μια αλληλεγγύη τους συνεπαίρνει, γιατί τρέχουν και βοηθιούνται, βουτάνε ο ένας τα σακίδια του αλλού, αγκαλιάζονται και φιλιούνται φωνάζονται με τα μικρά τους ονόματα, κερνιούνται τσιγάρα και από τους σαράντα, μόνο εγώ μένω μόνος μου, γιατί ευτυχώς, κανένας δε με ξέρε ι-και κανένας δε πρέπει να με μάθει.<br />-Φίλε, θες βοήθεια?<br />-Εγώ? Όχι, όχι μπορώ…<br />-Μπα, έλα να σε βοηθήσουμε, γιατί θα σε πάρει το βράδυ, να στήνεις και να ξεστήνεις.<br />-Να μη σας βάζω σε κόπο<br />-Μπα, τι κόπος! Όλη μέρα καθόμαστε. Παιδιά, καινούργιος συγκάτοικος. Πρώτη φορά έρχεσαι εδώ?”<br />-Ναι<br />-Μπράβο! Με λένε Θανάση<br />-Εμένα Εύθυμη<br />-Γεια σου, ρε Εύθυμη, που δε ξέρεις να στήνεις σκηνή<br />-Πρώτη φορά, παιδιά, πρώτη φορά<br />-Κοίτα να μαθαίνεις και μετά πάμε στον παπά, να πιούμε καμία ρακή<br />-Που?<br />-Στον παπά. θα δεις<br />Με εντυπωσιάζει η ευγένεια των βρωμερών.<br />-Νεράκι που θα βρούμε εδώ? Ρωτάω.<br />-Μπουκάλι, στον παπά<br />Αυτός ο παπάς θα ‘ναι κανένα μεγάλο ξενοδοχείο σκέφτηκα. Αλλά πάλι πως τους βάζουν μέσα τους παμβρώμικους αυτούς? Θα το ανακαλύψω σε λίγο.<br />-Με τα μπουκάλια πλένεστε?<br />-Όχι, για πλύσιμο πάμε στο πηγάδι<br />Εμ βέβαια, δε τους βάζει ο παπάς στο ξενοδοχείο του. Στο πηγάδι λέει.. τρέχα γύρευε<br />-Να ‘στε καλά βρε παιδία, γιατί μόνος μου…ούτε μεθαυρίο.<br />-Ποιος σ’ έστειλε εδώ?<br />-Ο Μπάμπης<br />-Ο Μπάμπης ο Παπαλούσης?<br />-Ναι<br />-Ρε παιδιά, είναι φίλος του Μπάμπη<br />Μήπως δεν έπρεπε να το αποκαλύψω αυτό? Ξαφνικά, ήρθαν κι άλλοι δίπλα μου, μαλλιάδες, μουσάτοι, φρικιά, σκουλαρικοφόροι, ούτε στο Γούντστοκ δεν ήταν τόσοι πολλοί κι άρχισαν να ερωτάνε τα νέα του Μπάμπη, του ηλίθιου Μπάμπη, του πιο αδιάφορου ανθρώπου στη γη.<br />“Πάμε στο ξενοδοχείο του παπά να σας τα πω όλα”<br />Θα ρωτήσω εγώ κρυφά σκέφτομαι μήπως έχει ο παπάς κανένα δωμάτιο<br />“Πάμε”<br />Κι αρχίσαμε να ανεβαίνουμε απ’ την παραλία σε ένα μονοπάτι, που στένευε, και στένευε, και όλο στένευε, και είχε και βάτα…<br />Όταν φτάσαμε στον παπά, τα όνειρα μου για ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις έγιναν καπνός. Ένα ταβερνείο με λίγα τραπέζια και ένα τρελό παπά να φωνάζει:” σήμερα έχουμε ιμάμ μπαιλντί, και όποιος γουστάρει τρώει, οι άλλοι ας μείνουν νηστικοί. Ας πάρουν πετονιές να ψαρέψουν.” Το ταβερνείο χρησίμευε και για σούπερ μάρκετ. Πουλούσε νερά, αναψυκτικά, μπίρες και τσιγάρα. Αυτό ήταν το μοναδικό σημείο, σ’ όλη την παραλία, όπου μπορούσες να ξοδέψεις τα λεφτά σου, τρώγοντας, πίνοντας και καπνίζοντας.<br />Καθ όλη τη διάρκεια του φαγητού, εγώ παρατηρούσα ότι μια κοπέλα, στο απέναντι τραπέζι, με κοιτούσε συνεχώς και αδιακρίτως. Μετά το φαγητό πήραμε το δρόμο για τη παραλία και ο Θανάσης με κάλεσε στη σκηνή του. Σε δέκα λεπτά ήταν μαζεμένη όλη η παραλία κάτω από τον ίσκιο, της σκηνής του Θανάση. Κάθε μέρος έχει κι έναν αρχηγό. Εδώ, είναι αυτός ο αρχηγός, ο Ρουκουνάρχης, σκέφτηκα, και αισθάνθηκα περήφανος, που ο Θανάσης με κάλεσε στη σκηνή του. Σε λίγο, άρχισαν να παίζουν και τουμπερλέκια.<br />Μαζί μ’ όλη την παραλία, ήρθε και η κοπέλα της ταβέρνας. Κάθισε δίπλα μου και χωρίς να μου μιλήσει καθόλου, άρχισε να μου χαϊδεύει τη πλάτη. Εν τω μεταξύ, παρατήρησα, ότι από όλους τους κατασκηνωτές, μόνο ένας φορούσε το μαγιό του. Εγώ. Όλοι οι άλλοι ήταν γυμνοί.<br />Το απόγευμα, κάναμε μπάνιο στην πιο όμορφη θάλασσα του κόσμου. Έβγαλα κι εγώ το μαγιό μου. Πρώτη φορά κολυμπούσα γυμνός κι όλος ο κώλος μου, ήταν μια τεράστια άσπρη σημαδούρα. Το βράδυ ήπιαμε τις ρακές μας και κατηφορίσαμε στη παραλία, όπου τα παιδιά παίξανε μπουζούκια και κιθάρες, εγώ τους εξηγούσα τι σημαίνει να είσαι ωκεανολόγος, ο Θανάσης γελούσε με τον καυγά μου με το Δροβογιάννη και η κοπέλα-Χριστίνα τη λένε- ήταν ξαπλωμένη στα πόδια μου.<br />Κάποτε κοιμη8ήκαμε, μετά ξυπνήσαμε το πρωί, φάγαμε πρωινό στον παπά -αβγουλάκια και φραπέ και γιαούρτι- κάναμε μπάνιο, λέγαμε μαλακίες, γελούσαμε, εγώ κάηκα από τον ήλιο, η Χριστίνα με άλειφε διαρκώς αντιηλικά, έμαθα να ψαρεύω, ξεφύλλισα ένα από τα βιβλία που κουβάλησα μαζί μου, χαλάρωσα άρχισα να περνάω καλά. Ο καταραμένος Πλούτωνας φαίνεται άρχισε να πλευρίζει το διπλανό ζώδιο και να ξεκολλάει από μένα.<br />Πέρασαν δεκαπέντε μέρες και με τον Θανάση είχαμε γίνει κολλητοί. Η Χριστίνα ήταν επίσημα -για την παραλία- η καλή μου κι εγώ είχα να μιλήσω στη γυναίκα μου, ακριβώς τόσες μέρες, όσες έλειπα από την Αθήνα. Έχω αρχίσει να σκέφτομαι να μη της ξαναμιλήσω ποτέ. Είπα τη σκέψη μου στο Θανάση και μου φαίνεται ότι συμφώνησε, όταν του εξήγησα τη σημαίνει γυναίκα μου, αν και δε μου είπε τίποτα. Είμαι καλά, απόλυτα καλά και το τελευταίο πράγμα που θέλω να μου συμβεί, είναι να φύγω από τον αγαπημένο μου Ρούκουνα και να πάω στη Ρόδο. Ούτε ο Θανάσης όμως, θέλει να φύγει και μεταξύ αστείου και σοβαρού, μου είπε να μείνουμε εδώ για όλη μας τη ζωή.<br />-Να μείνουμε Θανάση, αλλά τι δουλειά θα κάνουμε?<br />-Άντε ρε Εύθυμη, ότι θέλουμε θα κάνουμε. Στην Αθήνα, τι θα έκανες δηλαδή? Εσύ άνεργος ωκεανολόγος κι εγώ φωτογράφος στη διαφήμιση<br />-Εσύ είσαι σε καλύτερη τύχη από μένα, έτσι κι αλλιώς<br />-Το μυαλό μου είναι σε χειρότερη. Λοιπόν, λέω να ανοίξουμε ταβέρνα<br />-Τι να ανοίξουμε?<br />-Ταβέρνα παιδί μου. Ωκεανολόγος είσαι, ξέρεις από ψάρια.<br />-Όχι δε κατάλαβες. Άλλη η ειδικότητα η δική μου, άλλη του ταβερνιάρη.<br />-Άσε ρε Εύθυμη, ούτε ένα αστείο δε σηκώνεις. Λοιπόν, την ανοίγουμε την ταβέρνα?<br />-Πού ρε Θανάση?<br />-Εδώ, στο νησί. Θα μείνει και η Χριστίνα μαζί μας.<br />-Όχι, δε θέλω<br />-Γιατί Εύθυμη δε θέλεις?<br />-Γιατί, είμαι παντρεμένος<br />-Ακόμα δε χώρισες?<br />-Όχι<br />-Σκοπεύεις να….<br />-Είναι ζήτημα ημερών<br />-Λοιπόν Εύθυμη, ένα θα τα λύνουμε. Απόψε θα πάμε στη χώρα, να ψάξουμε μέρος για ταβέρνα. Εντάξει?<br />-Εντάξει<br />Η χώρα είναι πανέμορφη. Μικρή, ήσυχη και πανέμορφη. Ο Θανάσης είναι απίστευτος. Έχει επικοινωνιακό χάρισμα, μιλάει, γελάει με όλους και μέσα σε τρεις ώρες, έχει βρει μέρος για τη καινούργια μας ταβέρνα και παζαρεύει τα λεφτά.<br />Δέκατη έβδομη μέρα στον υπέροχο Ρούκουνα και αποφασίζουμε με το Θανάση να πάμε και να γυρίσουμε αυθημερόν στην Αθήνα, για να πάρουμε τα λεφτά και να κλείσουμε τη ταβέρνα. Εγώ δε χρειάζεται να πάω στην Αθήνα. Μέχρι τη Σαντορίνη αρκεί. Εκεί έχει εθνική τράπεζα. Εκεί, είναι φυλαγμένες όλες μου οι οικονομίες. Θα τις πάρω και θα τις κάνω κεφτεδάκια, παστίτσιο και χωριάτικες.<br />Το ίδιο απόγευμα, που έκανα αυτές τις σκέψεις, ο Θανάσης γελούσε και η Χριστίνα κουλουριαζόταν στο στήθος μου, φτάνει το καραβάκι του Ρούκουνα και φέρνει τους κατασκηνωτές. Από το καΐκι, κατεβαίνει η γυναίκα μου. Ντυμένη, βαμμένη, ψάχνει, κοιτάει γύρω της με τρόμο, δε πιστεύει στα μάτια της, δε με βλέπει, ή μπορεί και να με βλέπει, αλλά δε μ’ αναγνωρίζει, έχω γένια είκοσι ημερών, είμαι άπλυτος είκοσι μέρες και μια γκόμενα κυλιέται πάνω μου. Λογικό είναι.<br />-Ευθύμη. Ευθύμη δεν πιστεύω στα μάτια μου.<br />-Ούτε εγώ Νανά πιστεύω στα μάτια μου που σε βλέπω εδώ.<br />-Ευθύμη πως είσαι έτσι? παίρνεις ναρκωτικά? Ναι είναι σαφές. Αυτό κάνεις. Παίρνεις ναρκωτικά. Χασικλώνεσαι μ’ όλους αυτούς εδώ.<br />-Νανά μη λες μαλακίες<br />-Μετά από τόσο καιρό που έχεις να με δεις, το μόνο που έχεις να πεις, είναι ότι λέω μαλακίες? Εσύ είσαι ο μαλάκας, που τόσο καιρό δεν έχεις δώσει σημεία ζωής, που νομίζαμε ότι πέθανες από στεναχώρια κι εσύ ο αναίσθητος, λιάζεσαι ολόγυμνος, στον ήλιο. Καλά, δε ντρέπεσαι που είσαι τσιτσίδι?<br />-Κοιτά γύρω σου Νανά, όλοι γυμνοί είναι<br />-Δε με νοιάζουν, εμένα, οι όλοι. Εμένα, με νοιάζει ο άντρας μου.<br />-Ο άντρας σου?<br />-Ευθύμη, άσε τις ανοησίες. Ήρθε ένα γράμμα από το πανεπιστήμιο αιγαίου. Σε δέχτηκαν στο πανεπιστήμιο. Δεν είσαι πια άνεργος. Είσαι πανεπιστημιακός. Ορίστε διάβασε.<br />Αρπάζω το γράμμα σαν τρελός. Το διαβάζω. Η αίτηση σας έγινε δεκτή. Η συνεργασία μας αρχίζει από 1η Σεπτεμβρίου. Υπογραφή: Αντώνιος Ράπτης.<br />Η Νανά καταλαβαίνει την έκπληξη και τη χαρά μου και γελάει<br />“-Ο Δροβογιάννης σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό. Να, σου έφερα και την εφημερίδα. Κοιτά, μετωπικό. Έμεινε στον τόπο με τη μια. Θα πάρεις τη θέση του, το γραφείο του, όλα, γιατί έχεις τις ικανότητες. Τι με κοιτάς σα βλάκας, μωρό μου? Γιατί, δε λες τίποτα?<br />-Ο καημένος ο Δροβογιάννης .Όλη του τη ζωή την έφαγε στα βιβλία και στο διάβασμα. Και τι του μείνε, στο τέλος? Σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό. Ο φουκαράς!<br />-Ευθύμη, παραφρόνησες μου φαίνεται. Ήταν τύχη, που σκοτώθηκε ο Δροβογιάννης. Μη μου πεις ότι τον λυπάσαι κι όλας, το κάθαρμα! Άντε καλέ μου, ποια είναι η σκηνούλα σου, να τη μαζέψουμε? Έχει καράβι αύριο για Αθήνα, εμείς όμως θα πάμε Σαντορίνη, για να μείνουμε σήμερα.<br /> Ευθύμη, που πας? Ευθύμη λέω…Me_To_aSeToN_STo_XeRihttp://www.blogger.com/profile/16378287392607191347noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-971311859758637464.post-68436648038193901382010-01-22T22:08:00.001+02:002010-01-22T22:23:50.187+02:00ΆνθρωποιΥπάρχουν άνθρωποι που έρχονται στη ζωή σου ξαφνικά και πιάνουν βασιλική θέση. Άνθρωποι που νομίζεις πως, χωρίς αυτούς, δε θα μπορέσεις να ζήσεις, ή, για να μη γίνομαι μελό, που νομίζεις πως η ζωή σου δε θα είναι ποτέ ίδια χωρίς αυτούς. Κι όταν για κάποιο λόγο χάνονται, πέφτεις από τα σύννεφα για το πόσο λίγο τελικά μετρούσαν στη ψυχή σου.<br /><br />Υπάρχουν άνθρωποι που, με κάποιο τρόπο, βρίσκονται στη ζωή σου πάντα. Περιφέρονται γύρω σου, είναι κομμάτι της καθημερινότητας σου και τους προσπερνάς ακριβώς σαν τέτοιους. Σαν το τραπεζάκι του σαλονιού. Πάντα εκεί, πάντα βολικό και πάντα αόρατο. Κι όταν για κάποιο λόγο χαθούν, χάνεις τον κόσμο για το πόσο πολύ μετρούσαν στη ψυχή σου.<br /><br />Και μια στις χίλιες χάνεσαι εσύ. Και τότε η γη αλλάζει φορά. Και κερδίζεις μια δεύτερη ευκαιρία. Να κοιτάξεις, να καταλάβεις, να νιώσεις και να ζήσεις, αγαπώντας απ την αρχή.<br /><br />Λίγα λόγια για μια τόσο μεγάλη χρονικά απουσία αλλά ξέρω πως κάποιοι εκεί έξω καταλαβαίνουν.<br />Καλό βραδάκιMe_To_aSeToN_STo_XeRihttp://www.blogger.com/profile/16378287392607191347noreply@blogger.com24tag:blogger.com,1999:blog-971311859758637464.post-24711932354793586542009-11-03T11:59:00.002+02:002009-11-03T12:07:34.156+02:00Γυναικείος οργασμός vs Ανδρικής άγνοιας<strong>Θεώρημα πρώτον</strong>. Καμία γυναίκα δε πρόκειται ποτέ να φτάσει σε οργασμό, αν δεν το έχει αποφασίσει πρώτα. Τώρα, δε ξέρω, αν αυτό έχει σχέση με τα δυο κεφάλια των ανδρών και το ένα των γυναικών, πάντως αν δεις να γέρνει τη κουβέντα στο βάθος της σχέσης σας, τράβα το ξερό σου από τη κυλότα, γιατί σε βλέπω με μπουφάν στο αγιάζι.<br /><strong>Θεώρημα δεύτερον</strong>. Υπάρχουν πολλά είδη γυναικείου οργασμού. Κι αυτό συμβαίνει γιατί, ο καλός θεούλης, είχε την έμπνευση να τοποθετήσει το κέντρο της γυναικείας ηδονής, δυο τρεις πόντους πάνω από κει που θα έπρεπε να είναι. Τώρα αυτό το λες και μισογυνισμό. Κι επειδή μισογύνης κανείς δε θέλει να λέγεται -άλλο τι είναι- ξεστραβώσου να βρεις που ανήκει.<br /><strong>Θεώρημα τρίτον</strong>. Καμιά γυναίκα που περνάει καλά στο κρεβάτι, δε θα προφασιστεί ποτέ πονοκέφαλο ή κούραση. Αυτά είναι για τους χαζούς. Αν έχεις καλό σεξ, θέλεις να το κάνεις. Αν δεν έχεις, προσπαθείς να το αποφύγεις. Η λύση στο πρόβλημα είναι μια. Προκαταρτικά. Και πάλι προκαταρτικά. Και σόρρυ αν σε κουράζω, αλλά, ξανά προκαταρτικά. Κι όταν λέμε προκαταρτικά δεν εννοούμε «πάω να φέρω τη βαζελίνη». Εννοούμε ώρες επί ωρών έρευνας πάνω στο σώμα αυτής, που όλα τα γυναικεία περιοδικά αναφέρουν ως ερωτική σύντροφο κι όλοι οι άντρες σαν γκόμενα.<br /><strong>Θεώρημα τέταρτον(συνέχεια του τρίτου)</strong>. Το σκύβω και γλύφω δε σε κάνει σε καμιά περίπτωση μεγάλο ή έμπειρο εραστή. Βία βία σε κάνει φιλότιμο κι όχι ότι είναι λίγο, αλλά μη περιμένεις και τεμενάδες. Άσε που οι περισσότεροι είναι εντελώς άσχετοι με το θέμα. Γενικά πάντα είχα την πεποίθηση πως το καλύτερο στοματικό, γίνεται ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου. Έχεις μια ιδέα τι νιώθει ο άλλος, βρε αδελφέ. Δε πας πελαγοδρομώντας μπρος πίσω και πάνω χέρι κάτω χέρι τίνος ειν το πάνω πάνω. Για να μη πιάσουμε το μέγα θέμα! Όχι μάνα μου όσες δε καταπίνουν δεν είναι κρυόκωλες. Κι αν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου θα παραδεχτείς πως στη τελική δεν έχει και σημασία. Το γιατί κάτι τόσο λίγο, έφτασε να είναι ακρογωνιαίος λίθος της σεξουαλικής δεινότητας, είναι απορίας άξιον. Όχι πως είναι ιδιαίτερα γοητευτικό να φτύνει μια γυναίκα δεξιά αριστερά λες και την ακούμπησε τοξικό αλλά από την άλλη σκέψου τι παράδειγμα δίνετε εσείς, όταν, οι εννέα στους δέκα, δε φιλάτε μετά.<br /><strong>Θεώρημα πέμπτον</strong>. Οι γυναίκες βλέπουν τσόντες. Μη κοιτάς που άμα πέσεις ξαφνικά στο μεταμεσονύκτιο στραβομουτσουνιάζει. Βλέπουν και παραβλέπουν. Γιατί αν δε βλέπουν είναι περίεργο που σχεδόν όλες, δείχνουν την ευχαρίστηση τους με ουρλιαχτά. Άσε που σε όλο το νυχτερινό κυβερνοχώρο δυσκολεύομαι να φανταστώ γυναίκα να γράφει «έρχομαι σε οργασμοοοοοοοο θησαυρέ μουυυυυ» παρεκτός κι αν όλα αυτά τα λάγνα λέγονται και γράφονται αποκλειστικά μεταξύ ανδρών. Τόσα αρλεκιν έχω διαβάσει πουθενά δεν ουρλιάζει σαν υστερική η ηρωίδα. Άρα από κάπου αλλού τα ξεπατικώνουν και μετά λένε εκείνο το φοβερό «μου βγάζεις κάτι πρωτόγονο. Πρώτη φορά μου (ξανα)συμβαίνει..»<br /><strong>Θεώρημα έκτον</strong>. Ναι στις γυναίκες αρέσουν τα βοηθήματα. Τους αρέσουν όταν είναι ακριβώς αυτό. Βοηθήματα. Όχι αντικαταστατές. Γιατί, άμα είναι μάνα μου, να παιδεύομαι μόνη, στα γυρίσματα της «Ξαβιέρα νο17» για να χαζεύεις εσύ και να μαζεύεις δουλειά για το σπίτι, το κάνω και στην άνεση της μοναξιάς μου και δε έχω και το νου μου, στη πόζα που κόβει τη κυτταρίτιδα.<br /><strong>Θεώρημα έβδομο</strong>. Πολλές γυναίκες μετά το σεξ είναι ντροπαλές γιατί ενδόμυχα περιμένουν βαθμολογία. Κι όσο είσαι καψωμένος μπορεί να μη σε πολύ νοιάζουν οι λεπτομέρειες, αλλά το πρωί όλα δείχνουν αλλιώς. Γι αυτό και ζώνονται το σεντόνι, το πάπλωμα και τη μαξιλαροθήκη και γυρνάνε σαν το καραγκιόζ-σεράι με τραγικές συνέπειες στη λίμπιντο σου.<br />Επομένως πριν βιαστείς να σκεφτείς σε τι μουρλή έπεσες δοκίμασε ένα καλό λόγο.<br /><br />Μια αγκαλιά και λίγος (γυναικείος) θαυμασμός που να μη συνοδεύεται από καταλήξεις σε<br />–άρα, –σμένη, θα ήταν ευπρόσδεκτος, άσε που θα σε φέρει ταχύτατα, στο δεύτερο γύρο...Me_To_aSeToN_STo_XeRihttp://www.blogger.com/profile/16378287392607191347noreply@blogger.com48tag:blogger.com,1999:blog-971311859758637464.post-34170966986669880142009-10-29T13:03:00.003+02:002009-10-29T15:10:25.524+02:00Ονειρεύτηκα ένα όνειρο.I dreamed a dream in time gone by<br />When hope was high<br />And life worth living<br />I dreamed that love would never die<br />I dreamed that God would be forgiving<br />Then I was young and unafraid<br />And dreams were made and used and wasted<br />There was no ransom to be paid<br />No song unsung, no wine untasted<br />But the tigers come at night<br />With their voices soft as thunder<br />As they tear your hope apart<br />And they turn your dream to shame<br />He slept a summer by my side<br />He filled my days with endless wonder<br />He took my childhood in his stride<br />But he was gone when autumn came<br />And still I dream he'll come to me<br />That we will live the years together<br />But there are dreams that cannot be<br />And there are storms we cannot weather<br />I had a dream my life would be<br />So different from this hell I'm living<br />So different now from what it seemed<br />Now life has killed the dream I dreamed.<br /><br />I Dreamed A Dream<br />Les Misérables<br /><br />Πέστο παράνοια, πέστο παραξενιά, τέτοιοι στίχοι πάντα μου ανεβάζουν το ηθικό.<br />Ίσως γιατί το έζησε και κατάφερε να επιβιώσει για να το μοιραστεί.<br /><br />Καλό μας Χειμώνα κι ας είναι ακόμη ΦθινόπωροMe_To_aSeToN_STo_XeRihttp://www.blogger.com/profile/16378287392607191347noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-971311859758637464.post-78905295812390839122009-10-13T11:14:00.003+03:002009-10-13T13:27:12.310+03:00Ψέματα, ψεματάκια και κατά συνθήκη ψεύδηΣιχαίνομαι το ψέμα.<br />Σιχαίνομαι την υποκρισία.<br />Σιχαίνομαι τους ψεύτες..<br />Τρεις συνεντεύξεις διάβασα στη σειρά και στις τρεις οι ίδιες απαντήσεις. Δε λες ψέματα? Τα σιχαίνεσαι? Σοβαρά? Κι όλο αυτό δλδ που έλεγες πριν, για την υπέροχη ζωή που ζεις, ήταν αλήθεια? Ξέρεις εσύ πολλούς να ζουν αυτή την υπέροχη ζωή και έχουν ανάγκη να βγουν, σα το τελάλη, να τη διατυμπανίζουν? Άκου, δε λέω ποτέ ψέματα! Λες και παραλές και λες και πολλά.<br /><br />Η αλήθεια είναι υπερεκτιμημένη νομίζω. Άσε που είναι και υποκειμενική. Αλλιώς εννοώ εγώ την αλήθεια, αλλιώς ο άλλος. Είναι αυτά τα… πως τα λένε… τα… διαπλεκόμενα, στη μέση. Γενικά έχω πολύ καλές σχέσεις με το ψέμα. Έως και άριστες μπορώ να σου πω. Έχω πει πολλά ψέματα στη ζωή μου. Ίσως γι αυτό και τα καταλαβαίνω 9 στις 10 φορές. Απλά τώρα…μεγάλωσα. Και δεν έχω ότι χρειάζεται πια. Και γι αυτό τα σταμάτησα (…περίπου).<br />Γιατί το ψέμα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Το ψέμα θέλει τέχνη, φαντασία και καλό μνημονικό. Αν δε μπορείς, χίλιες φόρες καλύτερα, να μείνεις στην αλήθεια σου.<br /><br />Υπάρχει μια παροιμία που λέει<br />Εάν θέλεις έναν καινούργιο φίλο, πρέπει να του κλείσεις το μάτι. Εάν θέλεις να τον κρατήσεις, πρέπει να κλείσεις και τα δυο.<br />Κάπως έτσι. Δε με νοιάζει να μου λες ψέματα ή αλήθεια. Έτσι κι αλλιώς το καταλαβαίνω. Κι επειδή το καταλαβαίνω και χαζή δε με λες εύκολα, μπορώ να καταλάβω και πότε είναι κακοπροαίρετο και πότε όχι. Κι αν είναι κακοπροαίρετο, έτσι κι αλλιώς το θέμα έχει λήξει για μένα –όπως έχω πει κι άλλη φορά, η συγχώρεση αν με πονέσεις, δεν είναι από τα δυνατά μου σημεία-. Αν όμως είναι καλοπροαίρετο, με σκοπό να κάνει εσένα ή εμένα, να νιώσω καλύτερα, δεν έχω πρόβλημα. Καταλαβαίνω τα όρια της αλήθειας σου και ξέρω μέχρι που μπορώ να φτάσω μαζί σου.<br /><br />Εκείνο όμως που με στέλνει για τακούνια είναι τα άτεχνα ψέματα. Αυτά που τα λες, χωρίς να μπορείς να τα υποστηρίξεις. Αν ένα ψέμα είναι σημαντικό για σένα να το πεις, θα το δεχτώ. Μη με προσβάλεις όμως με κακοτεχνίες. Θίγεις τη νοημοσύνη μου κι αυτό με εκνευρίζει.<br /><br />Άσε που όλα τα ψέματα δεν είναι ίδια. Ναι υπάρχουν ψέματα που λέγονται με σκοπό να βλάψουν τον άλλο ή να τον χειραγωγήσουν. Υπάρχουν όμως και ψέματα που λέγονται σα ψυχοθεραπεία και υπάρχουν κι αυτά που λέγονται από αγάπη Δε θα πεις ποτέ, ας πούμε, στο παιδί σου ότι είναι άσχημο, ακόμη κι αν το βλέπεις. Δε θα πεις ποτέ στον συνάδελφο με τα ειδικά προβλήματα, πως είναι φύρα για τη δουλειά.<br /><br />Και φυσικά υπάρχουν και τα κατά συνθήκη ψεύδη (να ναι καλά!!). Γιατί δλδ αν σε ρωτήσει τσαχπίνικα «πάχυνα?» πρέπει να πεις «ναι, σα βόδι έγινες!»? Δεν είναι πιο γλυκό το «εσύ? Για όνομα του θεού!»? Η αν ρωτήσει στα ξεκούδουνα «τι σκέφτεσαι?» γιατί να βιαστείς να απαντήσεις «πως με έχεις πρήξει με τις ερωτήσεις σου», όταν με ένα «τίποτα μωρό μου» - ή για τους πολύ προχωρημένους «πόσο πολύ σ αγαπάω»- και δε θα σου γυρίσει σε θρίλερ η βραδιά και το τοστάκι σου θα χεις το πρωί, αντί να σου πετάξει τη φρυγανιά ΜΕ το βούτυρο στα μούτρα.<br /><br />Και βέβαια υπάρχει πάντα και η παγίδα. Γιατί, ενώ όλοι και λέμε και ακούμε ψέματα, αν-ποτέ-και-όταν μαθευτεί, το θεωρούμε ηθικό καθήκον να αντιδράσουμε, μη και μας περάσουν οι άλλοι για χάπατα.<br />Κι άμα πιάσεις τον άλλο, πράξε κατά βούληση, αν όμως πιαστείς –χωρίς να το θέλεις- μια είναι η απάντηση.<br /><br />«Δε σου έχω πει ποτέ ψέματα! Να! Μα την αλήθεια!»Me_To_aSeToN_STo_XeRihttp://www.blogger.com/profile/16378287392607191347noreply@blogger.com34tag:blogger.com,1999:blog-971311859758637464.post-79123815444211437662009-10-06T11:16:00.003+03:002009-10-06T11:23:47.042+03:00Ανακουφιστική άγνοιαΚυριακή.<br /><div align="left">Με έχουν πιάσει οι μαύρες μου –με μια εσάνς από μωβάκι- και λέω,μάζευτα φιλενάδα και βγες καμιά βόλτα, γιατί σε βλέπω να φλερτάρεις με το σχοινί και το σαπούνι κι όχι τίποτα άλλο, δε θα δεις και το εκλογικόν αποτέλεσμα, που το ‘χεις και τάμα.</div><div align="left"><br />Περιφέρω το σαρκίο μου ασκόπως, σε μισοάδειους δρόμους και κλασικά, αναθεματίζω το μυαλό μου που δε σταματά να σκέφτεται και να δημιουργεί κλειστοφοβικούς συνειρμούς, ώσπου, ξαφνικά, πέφτω πάνω σε παππού σέρνοντα καροτσάκι, εσωτερικώς του οποίου κάθεται μπέμπα και άθελα μου ακούω το διάλογο:</div><div align="left"><br />- Παππού πότε θα γυλίσεις από το χωλιό?<br />- Τη Δευτέρα<br />κενό…<br />-Παππού πότε είναι Δευτέλα?</div>Me_To_aSeToN_STo_XeRihttp://www.blogger.com/profile/16378287392607191347noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-971311859758637464.post-46680564305493209722009-10-03T02:03:00.002+03:002009-10-03T02:11:26.435+03:00Πίστη η ελπιδοφόροςΈχεις σκεφτεί ποτέ πως, τελικά, όλο αυτό το θέμα με την ελπίδα, είναι μια μεγάλη σαπουνόφουσκα? Πως μπορεί να είναι μια τροχοπέδη, που μας κρατά αιωνίους σκλάβους της μαλθακότητας?<br /><br />Ακούς συνέχεια γύρω :<br />«Έχε ελπίδα»<br />«Μην αφήνεις την ελπίδα να σβήσει»<br />«Μη χάνεις την ελπίδα σου!»<br />Γιατί να μη τη χάσω? Τι θα μου κάνει η ελπίδα?<br />Θα με κρατήσει εδώ, δέσμιο λάθος αποφάσεων, κακών χειρισμών και ατέρμονης μιζέριας, αυτό θα μου κάνει.<br />Άλλο να προσπαθείς να βελτιώσεις τη θέση σου κι άλλο να ελπίζεις πως θα βελτιωθεί.<br />Άλλο να παλεύεις την αρρώστια σου κι άλλο να ελπίζεις πως όλα θα πάνε καλά <br />Άλλο να βγεις στη γύρα για δουλειά κι άλλο να ελπίζεις να βρεθεί κάτι.<br /><br />Η λέξη ελπίδα μου θυμίζει λίγο τη λέξη θεός.<br />«Για όλους έχει ο θεός»<br />«Δε σε ξέχνα ο θεός»<br /><br />Ε, δεν έχει για όλους ο θεός.<br />Και ναι, σε ξεχνάει ο θεός.<br />Η ίδια η θρησκεία μας, είναι στηριγμένη σ’ αυτό το αλλόκοτο μείγμα, ελπίδας και πίστης<br /><br />Είσαι άρρωστος? Έχει ο θεός. Μη βαρυγκωμάς στους πόνους κι έχε ελπίδα πως θα ανταμειφτείς στην άλλη ζωή. Κάποιος, με τη διάγνωση της αρρώστιας του, έφυγε στο εξωτερικό, πλήρωσε ένα σκασμό λεφτά σε ειδικούς και επεμβάσεις κι όταν γύρισε υγιής κάποιοι είπαν «τον έσωσε ο θεός!»<br /><br />Έχεις έναν αποτυχημένο γάμο? Έχει ο θεός. Μείνε εκεί και υπέμεινε κι έχε ελπίδα πως, όλα κάποια στιγμή θα στρώσουν. Κάποια, μάζεψε 10 χρόνια γάμου και τρία παιδιά σε μια βαλίτσα, έπεσε σηκώθηκε και τα κατάφερε και κάποιοι είπαν «ο θεός τη βοήθησε!»<br /><br />Έχεις μια δουλειά που σε πνίγει? Ο θεός είναι μεγάλος. Κάτσε εκεί, με το κεφάλι σκυμμένο κι έχε ελπίδα πως δε θα μείνεις άνεργος<br />Κάποιος άφησε σίγουρη δουλειά, κυνήγησε το όνειρο στο Λονδίνο τρώγοντας σκέτο ψωμί, πήρε το πτυχίο που πάντα ονειρευόταν και κάποιοι είπαν «φώτιση θεού είχε!»<br /><br />Κολοκύθια. Αυτό που είχαν και οι τρεις κι όλοι οι άλλοι 1003 εκεί έξω, ήταν πως έπαψαν να στηρίζονται στην ελπίδα και πήραν τη ζωή στα χέρια τους.<br /><br />Αλλά αν δεν έχεις χέρια μη φοβάσαι. Έχει ο θεός. Θα σε πάρει και θα σε σηκώσει.<br /><br />Ψηλά...<br /><br />....Στον ουρανό<br /><br />...Κυριολεκτικά...Me_To_aSeToN_STo_XeRihttp://www.blogger.com/profile/16378287392607191347noreply@blogger.com28tag:blogger.com,1999:blog-971311859758637464.post-13796003813434616152009-09-29T10:17:00.002+03:002009-09-29T12:07:01.737+03:00To serve and protectΈχεις τώρα εσύ μια μονοκατοικία στα προάστια. Κι έχεις κι ένα παιδί. Και σου τηλεφωνεί το παιδί πανικόβλητο, να σου πει πως στην αυλή τριγυρνάνε τρεις κουκουλοφόροι με όπλα. Λες στο παιδί με -δήθεν ψυχραιμία- να μη κάνει θόρυβο και να κρυφτεί κάτω από το κρεβάτι. Καλείς την άμεσο δράση και διασχίζεις όλη τη πόλη μέσα σε τριάντα λεπτά. Φτάνεις στο σπίτι, αντικρίζεις σπασμένη πόρτα, το παιδί σώο μεν αλλά όχι αβλαβές και τη μισή οικοσκευή να λείπει.<br />Το περιπολικό φτάνει δυο ώρες μετά το τηλεφώνημα. Τους λούζεις πατόκορφα κι αυτοί σε συλλαμβάνουν, σε περνάνε αυτόφωρο και σε ένα μήνα περιμένεις δικάσιμο.<br />Και φυσικά, αν βρεις να πληρώσεις κάνα δυο καλόπαιδα να μπουν στα δικά τους σπίτια και να τους κάνουν σόνικους στο ξύλο, θα φταις εσύ που δεν υπακούς στους νόμους κι όχι αυτοί που …. υπακούν..<br /><br />Η ιστορία είναι πραγματική.<br />Για την ελληνική δικαιοσύνη πάλι, κρατώ τις επιφυλάξεις μου.Me_To_aSeToN_STo_XeRihttp://www.blogger.com/profile/16378287392607191347noreply@blogger.com28tag:blogger.com,1999:blog-971311859758637464.post-81060333411461022012009-09-23T10:38:00.002+03:002009-09-23T10:41:32.159+03:00Λογοτεχνήματα ?Το βιβλίο έφτασε στο σπίτι σε συσκευασία δώρου. Με εξώφυλλο ροζ της τσιχλόφουσκας και τίτλο κάτι με έρωτα και βροχή, γράφτηκε από συγγραφέα καταξιωμένη σε αυτό που λέμε, γυναικεία λογοτεχνία.<br />Γυναικεία λογοτεχνία. Στα βιβλιοπωλεία υπάρχει και ειδικός διάδρομος. Δίπλα στη παιδική λογοτεχνία. Κι άντε η παιδική καθορίζεται, για να μη βρεθεί το βρέφος να διαβάζει για τη ρωμαϊκή εποχή, μέσα από τα μάτια του Καλιγούλα. Η γυναικεία γιατί καθορίζεται? Μη και ξεφύγουμε από το τετράπτυχο μάνα-σύντροφος-εργαζόμενη –αλλά-πάνω-απ-όλα-γυναίκα?<br /><br />Θα έμενε για πάντα σε κάποιο ράφι, αν η φίλη δεν επέμενε κάθε φορά να με ρωτάει, πως μου φάνηκε.<br />Αρχή του παραμυθιού λοιπόν.<br />Η ηρωίδα είναι ένα καημένο που έμεινε ορφανό στη γέννα και με ένα πατέρα που από τότε δεν ήθελε να τη δει στα μάτια του, αλλά με ένα ζευγάρι οικονόμων (ναι μιλάμε για πολύ πλούσιο σπίτι) που τη λάτρευαν και βολικότατα δεν είχαν δικά τους παιδιά (που υποθέτω πως βλέποντας τη δικιά μας να μεγαλώνει, μάλλον έκαναν και το σταυρό τους).<br /><br />Η ηρωίδα στα 17 ερωτεύεται ένα παντρεμένο! Κοίτα να δεις φίλε μου πρωτοτυπία!<br />Οι μισές γυναίκες της γης έχουν σχέση με τις σχέσεις της άλλης μισής και στα μυθιστορήματα αυτό ακόμη θεωρείται πρωτότυπο!<br /><br />Παρένθεση. Αν η ηρωίδα είναι η «άλλη», η σύζυγος είναι πάντα αδιάφορη, κακιασμένη και βολεμένη. Αν η ηρωίδα είναι η σύζυγος, η «άλλη» είναι πάντα το τσόλι, η αναίσχυντη, η τελευταία, που μπήκε στο ζευγάρι. Γενικώς το βάρος ακόμη και στα γυναικεία λογοτεχνήματα, πέφτει στις γυναίκες. Το ότι ο άλλος είχε ανοίξει τη πόρτα διάπλατα και τα χει κάνει σα τα μούτρα του, δε μας αφορά. Από δω να καταλάβεις πόσο αγαπάμε και στηρίζουμε το φύλο μας<br /><br />Το πόσο μέσα από τη ζωή είναι το θέμα, φαίνεται και από το ότι η ηρωίδα περνά συνεχόμενες ώρες απείρου πάθους, επί χρόνια, με τον εν λόγω παντρεμένο, εκεί που οι περισσότερες ψάχνουν τον οργασμό με το κιάλι.(πάρε και την απογοήτευση σου. τι όλες ίδιες είμαστε νομίζεις? αυτή είμαι ηρωίδα!)<br /><br />Η φτωχή πλην τίμια μένει έγκυος. Ο παντρεμένος κόβει ρόδα μυρωμένα κι αυτή φεύγει μακριά να σκεφτεί. Στο πίσω μέρος υπάρχει φίλος που την αγαπάει τρελά και κρυφά και της προτείνει να κρατήσει το παιδί και να παντρευτούν. Αυτή όμως αρνείται. Κι αντί να δώσει δυο μούντζες σ όλους και να κρατήσει το παιδί -λεφτά έχει, βοήθεια έχει- το γεννάει και το δίνει για υιοθεσία.<br />Γυρίζει πίσω, ξαναπέφτει στην αγκαλιά του παντρεμένου, ξανάμανα άπειρες ώρες πάθους και μια μέρα εμφανίζεται η σύζυγος, με τη κοιλιά λίγο πριν τη γέννα και της λέει ότι καλά τα παιχνιδάκια, αλλά αρκετά τράβηξε το βιολί καθότι έχουν και τρία, προσεχώς τέσσερα, στόματα να ταΐσουν. Όπου όταν μαθαίνει ποσά χρόνια τραβιέται η πιτσιρίκα- που είχε καβατζάρει εντωμεταξύ τα 25- την αποτελειώνει λέγοντας « Αν ήξερα πως έχετε σχέση τόσα χρόνια δε θα ερχόμουν. Αποκλείεται να με χωρίσει για σένα » και φεύγει.<br /> Αυτή πάει στο φίλο να κλαφτεί και πηδιέται –σορρυ- ζει στιγμές πάθους μαζί του, όπου ο άλλος μόλις καταλαβαίνει πως χρησιμοποιήθηκε, παίρνει τη μάνα του –ασχολίαστο- και φεύγει στο Παρίσι.<br />Η άλλη παίρνει τα μάτια της και κλείνεται σε ένα εξοχικό για 20 χρόνια! 20 χρόνια δε, κάνει βόλτες με τη βάρκα για να βρει τον εαυτό της και αφήνει την έρμη την οικονόμο με το ένα πόδι στο τάφο να της μαζεύει μέχρι και το βρακί από κάτω.<br />Και στα είκοσι χρόνια καταλαβαίνει πως τελικά αγαπάει το φίλο, αλλά δε παίρνει να του το πει γιατί που να ρίξει τα μούτρα της και κάνει καριέρα φωτογράφου και εκεί που φωτογραφίζει τα κατσάβραχα, γνωρίζει κοριτσάκι, που το κοριτσάκι είναι κόρη της κόρης που είχε γεννήσει, η οποία -δες πως τα φέρνει η ζωή- είναι ανύπαντρη μάνα και έρχεται, όλως τυχαίως, να μείνει στο ίδιο νησί.<br /><br />Ταυτοχρόνως γυρίζει στο νησί και ο φίλος να θάψει τη μάνα του -αμήν- και κοιτιούνται και ξανακοιτιούνται κι αυτή ξαναφεύγει να ξαναβρεί τον εαυτό της και δυο μήνες μετά που γυρνάει, αυτός είναι ακόμα εκεί να την περιμένει κι αυτό εν ολίγοις, λέγεται μεγάλη αγάπη κι όχι εμμονή και εμπάθεια.<br /><br />Το συμπέρασμα? Κάθε ανόητη κακομαθημένη χαζοβιόλα, μπορεί να το παίξει τραγική ηρωίδα γυναικείας λογοτεχνίας, με αναγνώστες που φτάνουν τη 83η χιλιάδα παρακαλώ!<br /><br />Το τμήμα της ανδρικής λογοτεχνίας σε ποιο διάδρομο είναι??Me_To_aSeToN_STo_XeRihttp://www.blogger.com/profile/16378287392607191347noreply@blogger.com24tag:blogger.com,1999:blog-971311859758637464.post-23808817610190838392009-09-19T22:49:00.001+03:002009-09-19T22:52:25.105+03:00Οδηγίες προς ναυτιλλομένουςΤι θα πει δε θέλεις να γίνεις πολιτικός? Φυσικά και θέλεις! Θέλεις και δε το ξέρεις! Άμα δεν ήθελες, τί έβγαλα εγώ τα ματάκια μου, τόσες μέρες από ζαπ σε ζαπ να κραταω σημειώσεις? Λοιπόν! Άνοιξε τα αυτιά σου και τα μάτια σου και ξεστραβώσου, γιατί εδώ σου έχω όλα τα σιγουράκια του εγχειρήματος.<br /><br /><strong>Α.</strong><br />Ηλικία. Αν είσαι νέος στο λέω από την αρχή δεν έχεις καμία ελπίδα. Το τελευταίο νεανικό πολιτικό κίνημα στην Ελλάδα ήταν το Πολυτεχνείο, όποτε προϋπόθεση είναι να έχεις καβατζάρει τα 55. Βέβαια από την άλλη σίγουρα πληροίς τη βασική προϋπόθεση, που είναι πως για να θεωρηθεί ένας πολιτικός νέος, θα πρέπει να έχει υπάρξει νέος κάποτε. Το παράδοξο αυτό έχει μια απλή εξήγηση. Πως όταν ήσουν 8 σε φώναζε η μαμά Μπουμπού στα 20 συνέχιζε να σε φωνάζει Μπουμπού και τώρα στα 40 συνεχίζεις να απαντάς στο ίδιο ονοματάκι? Ε, έτσι και στη πολιτική. Μια φορά Γιωργάκης, πάντα Γιωργάκης.<br /><br /><strong>Βου.</strong><br />Και ο πολιτικός έχει ψυχή! Τι νόμιζες δλδ από άλλο κόσμο είναι? (ότι το σκέφτηκα το σκέφτηκα αλλά μη σου το πω και σε ταράξω)<br />Δε μπορεί… θα χορεύεις! Έλα τώρα! Ένα «ζεμπέκικο της ευδοκίας» όλο και θα το χεις ρίξει! Κι άμα δε χορεύεις θα τραγουδάς! Έστω και ως λα-λα-λα σε συναυλία του Λουδοβίκου. Κι άμα δε τραγουδάς σίγουρα έχεις έφεση στις αθλοπαιδιές! Μια μπάλα ένα ποδήλατο ένα μακροβούτι έναν αετό τη Καθαρά Δευτέρα διάολε!<br /><br /><strong>Γου.<br /></strong>Λατρεύεις την επαρχία. (ναι ξέρω, πως μέχρι τα 20 νόμιζες πως το βαμβάκι το μαζεύουμε από τα δέντρα αλλά δεν είναι ώρα τώρα να το θυμόμαστε). Τώρα πας στη πλατεία φιλάς μυστακιοφόρες γιαγιούλες, πίνεις ρακή κι ακούς προβλήματα κουνώντας το κεφάλι με κατανόηση. ΣΟΣ! Στο καφενείο πίνουμε ούζο τσίπουρο και βία βία κρασί, αν είναι εντόπιο. Μη σε δω με μπύρα στο χέρι, πολύ θα με απογοητεύσεις να το ξέρεις.<br /><br /><strong>Δου.</strong><br />Είσαι οικογενειάρχης! Κάνεις ντουπ ντουπ τα ξένα παιδάκια στο κεφάλι αγκαλιάζεις με καμάρι τα δικά σου (που κακό χρόνο να χουν σε έσκασαν για να βγάλουν το σκουλαρίκι από τη γλώσσα και να ντυθούν ανθρώπινα ) και είσαι διαχυτικός με τη σύζυγο γεγονός που αντιμετωπίζεται σαν νιόπαντρο ζευγάρι σε συγκέντρωση σογιών στο χωριό.<br /><br /><strong>Ε.<br /></strong>Τα πας καλά με τη τεχνολογία. Έχεις ιστοσελίδα και δίνεις ζωντανή συνέντευξη στο διαδίκτυο, αλλά επειδή σε κόβω το πληκτρολόγιο να σου μοιάζει με σαντούρι, πάρε και μια γραμματέα να γράφει, μη ξεφτιλιστούμε εντελώς.<br /><br /><strong>Ζου.</strong><br />Αποστηθίζεις τις κάτωθι εκφράσεις και τις ξεστομίζεις ανερυθρίαστος και κατά βούληση.<br />«Με το χέρι στη καρδιά» ( Μπορείς και να δείχνεις. Η καρδιά είναι αριστερά )<br />«Με το θάρρος της ευθύνης που με διακρίνει»<br />«Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα»<br />«Ο λαός διαθέτει και κρίση και ένστικτο» ( Εδώ δε γελάμε! )<br />«Όλοι κρινόμαστε» ( Κι ο πρώτος το λίθο….)<br />«Έχουμε χρέος να ανταποκριθούμε στην εμπιστοσύνη του λαού» ( Οι δημοσκοπήσεις είναι με το κόμμα σου )<br />«Το κόμμα συσπειρώνεται στις κρίσιμες στιγμές» ( Οι δημοσκοπήσεις είναι εναντίον μας )<br /><br />Και για το τέλος το καλύτερο.<br /><br />«Πιστεύετε ότι ο ελληνικός λαός που μας παρακολουθεί, δεν έχει αίσθηση ότι υπάρχουν υγιείς δυνάμεις στη κοινωνία μας, που μπορούν να αναλάβουν πρωτοβουλίες? Δε βγαίνουμε με κραυγές προς τα έξω, αλλά αναζητώντας συναινέσεις, με κίνδυνο να κατηγορηθούμε ότι δεν κάνουμε σοβαρή αντιπολίτευση.»<br /><br />Αν το πεις μια κι έξω χωρίς κομπιάσματα και εγκεφαλικά…<br /><br /><strong> Έχετε τα σέβη μου υπουργέ μου!</strong>Me_To_aSeToN_STo_XeRihttp://www.blogger.com/profile/16378287392607191347noreply@blogger.com25tag:blogger.com,1999:blog-971311859758637464.post-53749808443715057382009-09-15T10:22:00.002+03:002009-09-15T10:26:30.147+03:00Κάτι ΣΑΝ πολιτικό σχόλιοΒλέπω τον Κώστα Καραμανλή και λυπάμαι. Μου θυμίζει παιδάκι που ήθελε πάντα να ντύνεται κάου μπόι και του επέβαλλαν πάντα να ντύνεται τσολιαδάκι, γιατί είχε θείο μεγάλο και τρανό.<br />Βλέπω τον Γιώργο Παπανδρέου και λυπάμαι. Γιατί προσπαθεί να ηγηθεί ενός λαού, του όποιου το d.n.a μπορεί μόνο να φανταστεί, μέσα από τις ζεμπεκιές του πατέρα του.<br />Βλέπω την Αλέκα Παπαρήγα κι αναρωτιέμαι, αν είναι η πτωμαΐνη που δίνει τέτοιο φανατισμό, για ένα κοινωνικό σύστημα που έχει πεθάνει άμα τη γενέσει του<br />Βλέπω τον Αλέξη Τσίπρα και λυπάμαι.Γιατί στα τριάντα του έχει γλώσσα πιο ξύλινη κι από δοκάρι σε πέτρινο σπίτι.<br /><br />Ακούω σκόρπιες κουβέντες παρέας με θέμα «κοιτά μη διασπαστούμε σε μικρά. Το θέμα είναι να φύγει ο Κώστας»<br />Ακούω φίλο αγαπημένο να αναρωτιέται «ρε γαμώτο, μεγάλωσα ή απελπίστηκα και μου φαίνονται σωστά όσα λέει ο Καρατζαφέρης?»<br /><br />Θυμάμαι τον παππού μου να λέει, πως το μεγαλύτερο λάθος του κομμουνισμού ήταν η δίωξη του χριστιανισμού, μιας και στη βάση τους και οι δυο πλευρές ήθελαν το ίδιο πράγμα. Ισότητα ανά τάξη και υποταγή στο σύστημα.<br />Θυμάμαι τη γιαγιά μου να τραβάει κοντά στη τηλεόραση τη καρέκλα της για να δει και να ακούσει –όσο μπορούσε- τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.<br />Θυμάμαι τα τραπεζώματα του πατέρα μου στα μεγαλοστελέχη του Π.Α.Σ.Ο.Κ<br />Θυμάμαι τη μητέρα μου με μαλλί κομμωτηρίου και το καλό ταγιέρ, να παίρνει από τα χέρια του πατέρα μου κλειστό το φάκελο και να τον ρίχνει.<br />Θυμάμαι πως, από τότε που πρωτοπρόσεξα, όλα αυτά τα ταγιέρ να φτάνουν στο σχολείο μετά την εκκλησία και λίγο πριν το ψητό της Κυριακής, με τα ψηφοδέλτια έτοιμα και σταυρωμένα, σκεφτόμουν πως το δικαίωμα ψήφου όπως και το δικαίωμα στη μητρότητα, έπρεπε να δίνονται κατόπιν εξετάσεων κι όχι έτσι αβίαστα.<br />Θυμάμαι -φαίνεται άσχετο αλλά δεν είναι- που τέλειωσα το οκτάτομο του Μεγάλου Ανατολικού κι αντί να το πετάξω στα σκουπίδια όπως του έπρεπε, το κράτησα για χρόνια στη βιβλιοθήκη επειδή, οι άλλοι, το θεωρούσαν σημαντικό έργο.<br />Θυμάμαι τα γραφεία της β΄ Πανελλαδικής, πάνω από το Διατηρητέο.<br />Θυμάμαι τα κουπόνια του Οδηγητή, γωνία Αριστοτέλους με Εγνατία, Κυριακή πρωί που δεν είχαμε σχολείο.<br />Θυμάμαι φίλη από τότε, στις προηγούμενες εκλογές να τρέχει όλη μέρα με το βανάκι, για να κουβαλήσει γέροντες να ψηφίσουν. Πάντα με το ψηφοδέλτιο έτοιμο εννοείται.<br /><br /><br />Κρατάω τα λόγια της Ασημίνας από το βιβλίο « η μητέρα του σκυλού» του Παύλου Μάτεσι να λέει: «Ποιό είναι αυτό, που λέτε, έθνος? Εγώ δε το ξέρω. Δε μου έδωσε το έθνος φαί για τα παιδιά μου όταν πεινούσαν.»<br /><br />Θυμάμαι και λυπάμαι.<br />Λυπάμαι που θυμάμαι.Me_To_aSeToN_STo_XeRihttp://www.blogger.com/profile/16378287392607191347noreply@blogger.com31tag:blogger.com,1999:blog-971311859758637464.post-22649802953731478292009-09-09T08:42:00.001+03:002009-09-09T08:45:19.176+03:00Προ-βλήματα τρίτης ηλικίας !Και είσαι τώρα εσύ καλεσμένη, σε ημιεπίσημη εκδήλωση.<br />Άκου ημιεπίσημη. Τι θα πει δλδ ημιεπίσημη? Βάζεις τα καλά, αλλά όχι τα εντελώς καλά ? Χτενίζεσαι-βάφεσαι σπίτι ή σε ειδικό? Βάζεις το δωδεκάποντο ή το απογευματινό?<br />Βάλε τώρα όοοολα αυτά τα ερωτήματα δίπλα μου, που για να κοιταχτώ σε καθρέφτη πρέπει να κάνει τάμα η οικογένεια σύσσωμη και βγάλε συμπέρασμα.<br />Τώρα βέβαια, επειδή ναι μεν υπέρ άνω - υπέρ άνω αλλά μη ξεφτιλιστούμε και εντελώς, κλείνεις ραντεβού σε κομμωτήριο. Το πρώτο ψάρωμα έρχεται στο τηλεφώνημα.<br />–Τι θα κάνετε?<br />–Θα σουλουπωθούμε κομματάκι <br />-Μάλιστα… (ο τόνος ειρωνικοφερνει ελαφρώς) ..με ποια κοπέλα?<br />– Με οποία σας βρίσκεται<br />–Ωραία… θα σας βάλω με τη Γιώτα.<br />Τώρα εσένα σε ψιλοζώνουν τα φίδια και το βλέπεις το δράμα, η Γιώτα να περνάει το οκτάωρο σκουπίζοντας και φτιάχνοντας καφέδες, αλλά είναι αργά για να το πάρεις από την αρχή και να σε σεβαστούν, όποτε σέβεσαι εσύ την ώρα που σου δίνουν -3.30 το μεσημέρι παρακαλώ- λες ευχαριστώ και κλείνεις.<br /><br />Τρεις μέρες μετά, με το ηθικόν τα γόνατα, λίγο λόγο τρόμου, λίγο λόγο ραστώνης, φτάνεις στο εν λόγω κομμωτήριο. Η Γιώτα αποδεικνύεται μια καπάτσα από τις λίγες (μια χαρά τη ξέρει τη δουλειά το κομμωτήριο) η οποία σε διαβάζει σαν ανοιχτό βιβλίο, βλέπει το χαλί σου και αναλαμβάνει δράση.<br />-Τι θα κάνουμε?<br />-Χτένισμα λέμε.<br />-Ωραία! Θα δείξουν πολύ όμορφα! Βεβαία… έχετε αρκετά λευκά ξέρετε…<br />-Ναι το ξέρω και μου αρέσουν!<br />–Μα ναι σας πάνε πολύ, αλλά είναι λίγα.. ίσως αν τα βοηθούσατε λίγο<br /><br />Λίγα! Λέξη κλειδί. Τσιμπάς και μασώντας το αγκίστρι σα τσίχλα, ζητάς διευκρινήσεις.<br /><br />Μες! Αυτό που μου χρειάζεται είναι μες! Λευκές! Θα είναι σα να έχουν ασπρίσει τα μισά μου μαλλιά! Ακριβώς αυτό που ζητάω! Γιατί να περιμένω μέχρι να ασπρίσουν μονά? Ε?<br />Σωστό! Γιατί να περιμένεις…<br /><br />Με συνοπτικές διαδικασίες και με μότο το μια ψυχή που είναι να βγει κλπ κλπ, βρίσκομαι με το μαλλί όρθιο σε αλουμινόχαρτα, από κείνα που τυλίγουμε το ψαρί που περίσσεψε και περιμένω το θαύμα.<br />Και το θαύμα έρχεται…<br />Και δεν είναι μόνο θαύμα! Είναι και τρομακτικό! Γιατί μπορεί εσένα να σου αρέσουν τα λευκά σου και να περιμένεις πως και τι να γκριζάρεις, γιατί είχες μια θεία που τα είχε έτσι και πολύ σου άρεσαν, αλλά το να δεις ξαφνικά μέσα σε μια ώρα τον εαυτό σου ίσα και με 20 χρόνια μεγαλύτερο, είναι σοκαριστηκό!<br />Μπήκα μεσήλικας και βγαίνω ηλικιωμένη! Πάνε τα χρόνια μου πάνε!! Σε συνδυασμό δε με το μπουκλάκι και τη λακ της Γιώτας θα μπορούσα κάλλιστα να ακυρώσω το ημιεπίσημο και να κλείσω στο Κ.Α.Π.Η της περιφέρειας μου για λουτρά στην Αιδηψό!<br /><br />Έκανα την ανάγκη φιλοτιμία (μη φανώ και εντελώς άσχετη), κραύγασα ενθουσιασμένη και πλησίασα με παρρησία το ταμείο.<br /><br />-Μες κούρεμα θεραπεία χτένισμα?<br /><br />-Έτσι νομίζω<br /><br />-160 ευρώ παρακαλώ!<br /><br />160 ευρώ.<br />Από μια γριούλα!<br />Μα είναι τρόπος αυτός να φέρονται στη τρίτη ηλικία???Me_To_aSeToN_STo_XeRihttp://www.blogger.com/profile/16378287392607191347noreply@blogger.com32tag:blogger.com,1999:blog-971311859758637464.post-74904544313858622452009-09-05T20:26:00.000+03:002009-09-05T20:28:59.309+03:00Έκθεση ιδεών.Θέμα: «Πως πέρασα το καλοκαίρι μου»<br /><br />Εγώ δε ξέρω πως πέρασα το καλοκαίρι μου, αλλά μάλλον καλό θα ήταν, γιατί κράτησε τρεις μήνες, βοήθεια μας. Ε, και τρεις μήνες είναι πολύ να σε δέρνουν συνέχεια, αλλά βέβαια αυτό είναι προσωπικό γούστο και δε μου πέφτει λόγος.<br /><br />Το καλοκαίρι είναι η εποχή που από πάντοτε πλουτίζουν τα μποστάνια! Κι επειδή εγώ είμαι και ψυχοπονιάρα, φρόντισα να μην αφήσω κανένα μποστάνι ορφανό. Τα υιοθέτησα όλα. Το τι καρπούζι φαγώθηκε φέτος δε λέγεται-φαίνεται! Άμα στα μισά του καλοκαιριού αλλάζεις νούμερο μαγιό, στο υπογραφώ πως η δίαιτα με φρούτα δε θα σου βγει σε καλό.<br />Επίσης αυτό το καλοκαίρι φάγαμε και πολλές πατάτες. Και στη κοιλίτσα μας και στα μούτρα μας αλλά κι αυτό, αν θέλεις, μπορείς να το δεις θετικά, γιατί όσο ξεβολευτικό κι αν είναι το ξεσκαρτάρισμα, πάντα κάνει καλό τελικά. Και στον ξεσκαρτάροντα και στον ξεσκαρτιζόμενο.<br />Παρά πέρα τι άλλο να πω…<br />Δεν είδα καθόλου τηλεόραση, με αποτέλεσμα να μάθω για τις φωτιές κατόπιν εορτής η μουλάρα, αλλά, όπως λέει και η besta μ, ο μισός κόσμος γύρω μας, μεταμφιεσμένα μουλάρια είναι, όποτε και κοινωνικώς να το δεις … διεύρυνα τους ορίζοντες μου.<br /><br />Γενικά ξεκινούμε την καινούργια σχολική χρονιά με ηθικόν ακμαίο και φιλοπαίγμον και το αυτό επιθυμώ και δια υμάς.<br /><br />Από το καλοκαίρι που κατέβασε αυλαία, κρατάω μια εικόνα σπάνια γι αυτό και πολύτιμη. Ένα ζευγάρι γύρω στα τριάντα με δυο μικρά παιδάκια στη παραλία, που έπαιζαν και γελούσαν και συνέχιζαν να χαμογελούν ακόμη κι όταν γυρνούσαν πλάτη.<br /><br />Καλό φθινόπωρο.<br />The bar is now open!Me_To_aSeToN_STo_XeRihttp://www.blogger.com/profile/16378287392607191347noreply@blogger.com21tag:blogger.com,1999:blog-971311859758637464.post-36592439669462296342009-06-28T16:27:00.001+03:002009-06-28T16:29:05.401+03:00Το Μαγαζάκι των Αυτοκτονιών.<div align="left">Φανταστείτε μια μικρή επιχείρηση που εδώ και δέκα γενιές πουλάει ό,τι χρειάζεστε για να … αυτοκτονήσετε. Καλώς ήρθατε στο <strong>Μαγαζάκι των Αυτοκτονιών</strong> με σλόγκαν «Αποτύχατε στη ζωή σας? Με εμάς θα έχετε έναν επιτυχημένο θάνατο!»<br />Ο πατέρας, Μισίμα Τιβάς, με ειδικότητα στους βίαιους θανάτους, διευθύνει την επιχείρηση με πυγμή. Η μητέρα, ειδήμων στα δηλητήρια, παρασκευάζει θανατηφόρα μείγματα. Ο πρωτότοκος γιος ονειρεύεται να δημιουργήσει ένα ξεχωριστό λούνα παρκ με θέμα την αυτοκτονία. Η αδερφή του, που περνά δύσκολη εφηβεία, θα ήθελε πολύ να δώσει τέλος στην άχαρη ζωή της, αλλά οι γονείς της τη συγκρατούν υπενθυμίζοντας της διαρκώς ότι κάποιος πρέπει να κρατάει το μαγαζί. Η μοίρα όμως επιφυλάσσει ένα βαρύ πλήγμα σε τούτη τη δυστυχισμένη οικογένεια. Τη γέννηση του γιου τους Άλαν. Ο βενιαμίν της οικογένειας Τιβάς είναι καταδικασμένος με ένα φρικτό ελάττωμα : πάσχει από… χαρά της ζωής! Ο Άλαν σκορπίζει παντού το γέλιο και την αισιοδοξία και παρηγορεί τους υποψηφίους αυτόχειρες, θέτοντας σε κίνδυνο το μέλλον της οικογενειακής επιχείρησης και οδηγώντας το δύσμοιρο πατέρα στην απόγνωση…<br /><br />Jean Teule.<br /><br />166 σελίδες όλες κι όλες.<br />Λίγες, γεμάτες και αποστομωτικές! </div>Me_To_aSeToN_STo_XeRihttp://www.blogger.com/profile/16378287392607191347noreply@blogger.com23tag:blogger.com,1999:blog-971311859758637464.post-85664820804286126522009-06-25T10:47:00.001+03:002009-06-25T10:50:08.659+03:00Αμηχανία"Σπουδαίο είναι το σεξ που σε κάνει πιστό"<br /><br />Νόρμαν Μέιλερ<br /><br />εχμ...Me_To_aSeToN_STo_XeRihttp://www.blogger.com/profile/16378287392607191347noreply@blogger.com28tag:blogger.com,1999:blog-971311859758637464.post-65050047817669620622009-06-23T19:50:00.004+03:002009-06-23T20:03:07.881+03:00ΧαϊλίκιαΕυχαριστώ πολύ γι αυτό<br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHJl8YVowkYjMTmpU8FITQNMgd4HpQkh0poAAaOrDu1-srizRDPI1TKEMU6grijENdOfR_KtrZFe1VJLLTYQ6-ljNxW-FQhTOtgDW1sZOxbIWklGrwoldgG9bPIAeXWGBalRvXHEu40jY/s1600-h/imagine.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5350566670211561746" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 190px; CURSOR: hand; HEIGHT: 190px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHJl8YVowkYjMTmpU8FITQNMgd4HpQkh0poAAaOrDu1-srizRDPI1TKEMU6grijENdOfR_KtrZFe1VJLLTYQ6-ljNxW-FQhTOtgDW1sZOxbIWklGrwoldgG9bPIAeXWGBalRvXHEu40jY/s320/imagine.JPG" border="0" /></a><br />και γι αυτό<br /><br /><br /><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMC13XxGYqHMaMxK4GAFN4ADuwcQyBIHrP0-34Tnc8INp6lL5X1585kxQ_pNgOYcqDf6RSEEpqkiNrJl3txdVn4NV2zAcQD3VCeIbWapzXvxGLTexrP7gzY-surEuySyDJ-WJ1agLt-bU/s1600-h/one+lovely+award.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5350566511045030994" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 200px; CURSOR: hand; HEIGHT: 200px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMC13XxGYqHMaMxK4GAFN4ADuwcQyBIHrP0-34Tnc8INp6lL5X1585kxQ_pNgOYcqDf6RSEEpqkiNrJl3txdVn4NV2zAcQD3VCeIbWapzXvxGLTexrP7gzY-surEuySyDJ-WJ1agLt-bU/s320/one+lovely+award.jpg" border="0" /></a> </div><div> </div><div>Είναι όμορφο να σκέφτομαι, πως μπορώ να επηρεάσω ευχάριστα, τη ζωή κάποιων ανθρώπων, έστω και για λίγα λεπτά.</div><div>Δε θα τα κρεμάσω. Εχω την αστήριχτη πεποίθηση πως, οτι κρεμάς στο τοίχο, χάνεται.</div><div> </div><div>Θα τα περάσω όμως με τη σειρά μου </div><div>στη <a href="http://stoanamesa.blogspot.com/">flonsavardu</a> για τη φρέσκια ματιά της</div><div>στη <a href="http://itsaousa.blogspot.com/">tsaousa</a> για τις απίστευτες θείες της</div><div>στη <a href="http://koptoraptou.blogspot.com/">koptoraptou</a> για το ιδιότυπο χιούμορ της</div><div>και last but not least στη <a href="http://tsouxtraisback.blogspot.com/">tsouxtra</a> γιατί μου ταιριάζει</div><div><br /><br /> </div><div></div>Me_To_aSeToN_STo_XeRihttp://www.blogger.com/profile/16378287392607191347noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-971311859758637464.post-8525982975618490222009-06-20T20:41:00.003+03:002009-06-20T20:47:56.136+03:00Διότι οι άνθρωποι δε συγχωρούν αυτούς που από έρωτα εκπέσανRespect.<br />Μόνο αυτό.<br />Λατρεμένο απόσπασμα απο την ταινία<br />"Ας περιμένουν οι γυναίκες".<br />Όποιος δε βαρεθεί... εδώ.<br /><br /><a href="http://www.youtube.com/watch?v=locmzva0wwI&feature=related">http://www.youtube.com/watch?v=locmzva0wwI&feature=related</a>Me_To_aSeToN_STo_XeRihttp://www.blogger.com/profile/16378287392607191347noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-971311859758637464.post-27893255194462493052009-06-14T11:08:00.002+03:002009-06-14T11:11:49.413+03:00Ένα -σαν- χαστούκι.Χρόνια τώρα το μάντρα μου ήταν «και πεινάω και βαριέμαι και διψώ και κατουριέμαι».<br />Κλεμμένο από μια ταινία του Θανάση Βέγγου, λεγόταν πάντα με το ανάλογο ειρωνικουποτιμητικό υφάκι της κουρασμένης, που τα έχει δει όλα στη ζωή της και τίποτα δε της κάνει πια εντύπωση.<br /><br />Και πριν τρεις βδομάδες ένα –σαν- χαστούκι με ξύπνησε, την ώρα που αποκοιμισμένη στη μεσημεριανή ραστώνη, μουρμούριζα την ίδια φράση. Ανασηκώθηκα και στάθηκα αμήχανη στη μέση του δωματίου. Έδιωχνα τη σκέψη κι εκείνη ξαναρχόταν. Έκανα ζάπινγκ και της γύριζα τη πλάτη κι εκείνη πάλι μπροστά μου, ζωγραφισμένη στη φάτσα του Χατζηνικολάου, να με κοιτάζει ειρωνικά. Τα παράτησα, έφτιαξα καφέ, βγήκα στο μπαλκόνι, την έβαλα απέναντι και την άφησα να μιλάει.<br /><br />Το συμπέρασμα? Χρόνια τώρα η ψυχή μου, μου μιλούσε μέσα από αυτή τη χαζή ατάκα κι εγώ έκανα πως δεν άκουγα. Μου φώναζε «γύρνα στη βάση! Αν δε γυρίσεις στη βάση δεν έχεις πουθενά να πας!» κι εγώ σφύριζα αφρικάνικους ρυθμούς.<br />Κι έτσι φέτος γυρίζω στη βάση της ύπαρξης μου. Πέρασα τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής μου, προσμένοντας ράθυμα το επόμενο καλύτερο.<br /><br />Φέτος όμως…<br />Φέτος θα αφήσω τη διακριτική ησυχία του Ιανού και θα βρω τα καλοκαιρινά μου βιβλία στην έκθεση, παρέα με παιδάκια που ουρλιάζουν, πιτσιρίκες που κάνουν καμάκι και άπλυτους με μπιχλιμπίδια.<br />Φέτος θα πετάξω το mp3 και θα ξαπλώσω στη παραλία, να νανουριστώ με τον ήχο της ρακέτας.<br />Φέτος θα βρω συμπαίκτη στο τάβλι από το καφενείο κι όχι από την Ιαπωνία.<br />Φέτος θα ψάξω στις καρότσες για το πιο πρόστυχα κόκκινο καρπούζι ΜΕ κουκούτσια.<br />Φέτος θα φυτέψω νυχτολούλουδα στο κήπο.<br />Φέτος θα μάθω να φτιάχνω παγωτό κεράσι.<br /><br />Φέτος θα ζήσω το καλοκαίρι σαν το τελευταίο μου.<br />Θα ξεχάσω και θα ξαναθυμηθώ.<br />Και θα νικήσω.<br /><br />Καλό καλοκαίρι.<br />Φιλί μεγάλο.Me_To_aSeToN_STo_XeRihttp://www.blogger.com/profile/16378287392607191347noreply@blogger.com22tag:blogger.com,1999:blog-971311859758637464.post-40932428984151057062009-05-23T10:42:00.003+03:002009-05-23T10:47:36.858+03:00Κορίτσια-Αγόρια, Άντρες-Γυναίκες“….Με την Πέννυ, το κορίτσι μου, πηγαίναμε σινεμά, σε πάρτυ, σε ντίσκο και κυρίως παλεύαμε. Παλεύαμε στο δωμάτιο μου, στο δωμάτιο της, στο καθιστικό του σπιτιού μου και του σπιτιού της και στα καθιστικά των πάρτυ. Παλεύαμε για το ίδιο πάντα θέμα. Μερικές φορές, μετά από πολλές προσπάθειες να της αγγίξω το στήθος, είχα τόσο μπουχτίσει που προσπαθούσα να την αγγίξω ανάμεσα στα πόδια.<br />Αυτή η χειρονομία περιείχε ένα είδος αυτοπαρωδίας. Ήταν σαν να προσπαθούσα να δανειστώ ένα euro κι αφού μου το αρνούνταν να ζητούσα πενήντα.<br /><br />Στο σχολείο μου, τα αγόρια έκαναν μεταξύ τους ερωτήσεις όπως «Κάνεις τίποτα?»<br />«Σ’ αφήνει να της κάνεις τίποτα?» Και η αναμενόμενη απάντηση ήταν «Όχι». Στο μεταξύ τα κορίτσια έπρεπε να αρκούνται στη παθητική φωνή. Η Πέννυ χρησιμοποιούσε την έκφραση «με βάζεις στη διαδικασία»: «Δε θέλω να με βάλεις ακόμη σ’ αυτή τη διαδικασία» εξηγούσε καρτερικά και ίσως λίγο θλιμμένα, καθώς απομάκρυνε για χιλιοστή φορά το χέρι μου από το στήθος της.<br />Επίθεση και άμυνα, εισβολή και απώθηση… λες και το στήθος ήταν μια μικρή μας ιδιοκτησία, που είχε προσαρτηθεί παράνομα στο άλλο φύλο και τη θέλαμε πίσω.<br /><br />Αν με ρωτούσε κάποιος γιατί είχα τέτοια έμμονη ιδέα με το χούφτωμα του στήθους της Πέννυ, δε θα ‘ξερα τι να πω. Κι αν κάποιος ρωτούσε τη Πέννυ γιατί με εμπόδιζε με τέτοια μανία, βάζω στοίχημα πως θα δυσκολευόταν να απαντήσει. Τι σήμαινε για μένα το χούφτωμα? Στο κάτω κάτω δε περίμενα κανένα είδος ανταπόδοσης. Γιατί δεν ήθελε η Πέννυ να ερεθιστούν οι ερωτογονές ζώνες της? Δεν έχω ιδέα.<br /><br />Σε οποιοδήποτε γυναικείο περιοδικό θα διαβάσετε το ίδιο πάντα παράπονο: Οι άντρες -αυτά τα μικρά αγοράκια, είκοσι, τριάντα, σαράντα ετών- είναι αδιόρθωτοι στο κρεβάτι. Δεν ενδιαφέρονται για τα προκαταρτικά, δεν έχουν διάθεση να διεγείρουν το άλλο φύλο, είναι εγωιστές, άπληστοι, ατζαμήδες, χοντροκομμένοι. Αυτά τα αναπόφευκτα παράπονα περιέχουν κάποια ειρωνεία. Παλιά, όταν ήμασταν μικροί, το μόνο που θέλαμε ήταν τα προκαταρτικά, αλλά τα κορίτσια δεν ενδιαφέρονταν. Δεν ήθελαν να τις αγγίζεις, να τις χαϊδεύεις, να τις διεγείρεις. Για να πούμε την αλήθεια, μας απόπαιρναν όταν προσπαθούσαμε. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που δεν είμαστε πολύ καλοί σ’ αυτό. Όταν διαμορφωνόταν ο χαρακτήρας μας, περάσαμε δυο τρία ολόκληρα χρόνια όπου μας έλεγαν αυταρχικότατα ότι δε πρέπει ούτε καν να σκεφτόμαστε το θέμα. Κάπου ανάμεσα στην ηλικία των δεκατεσσάρων και των είκοσι τεσσάρων, τα προκαταρτικά παιχνίδια, ενώ ήταν κάτι που ήθελαν τα αγόρια κι όχι τα κορίτσια, γινόταν κάτι που το θέλουν οι γυναίκες, αλλά οι άντρες δε σκοτίζονται πια γι αυτό.<br /><br />Αν θέλετε τη γνώμη μου,για μένα το τέλειο ζευγάρι αποτελεί η γυναίκα του Cosmopolitan μαζί με το δεκατετράχρονο αγόρι….”<br /><br />Απόσπασμα από το High fidelity του Nick HornbyMe_To_aSeToN_STo_XeRihttp://www.blogger.com/profile/16378287392607191347noreply@blogger.com33tag:blogger.com,1999:blog-971311859758637464.post-32354724357787817252009-05-18T11:06:00.003+03:002009-05-18T11:33:05.422+03:00Τρεις λέξεις κι άλλες δεκατρείς...Πιάστηκα -από τα μαλλιά- του <a href="http://taksidia-kai-ta-ksidia.blogspot.com/2009/05/3.html">korinoskilou</a> και συνεχίζω το θέμα εδώ.<br />Τρεις λέξεις λοιπόν. Έχουμε και λέμε.<br /><br /><strong>Σ' αγαπώ</strong>. Τι λες καλό μου που λέγεται δύσκολα αυτή η λέξη!<br />Μ’ αγαπάς? Σ’αγαπώ. Μια ώρα μετά. Μ’ αγαπάς? Σ’ αγαπώ.<br />Δλδ τι μπορεί να έχει αλλάξει μέσα σε μια ώρα?<br />Μια εβδομάδα γνωριμία. Σ’ αγαπώ!<br />Δυο μήνες παρέα. Σ’ αγαπώ!<br />Κάτσε ρε. Ποτέ πρόλαβες να τους αγαπήσεις? Να πεις στη νέα γνωριμία «σε ερωτεύτηκα», άντε να το καταλάβω. Να πεις στη νέα παρέα «πολύ σε συμπαθώ» επίσης να το καταλάβω. Αλλά έτσι στα ξεκούδουνα σ’ αγαπώ?<br />Το σ’ αγαπώ είναι σα το κυριακάτικο φαγητό. Θέλει εξαιρετικά υλικά, προσπάθεια, χρόνο και απόσταση. Δε το λες κάθε μέρα, γιατί θα το βαρεθείς κι άμα το βαρεθείς, θα το πετάξεις. κι άμα το πετάξεις, πάει το σ’ αγαπώ στα σκουπίδια και να μη σου πω που πας κι εσύ που το ξεφτίλισες. Προσωπική άποψη, το σ’ αγαπώ -έλα και δε τα μπορώ τα συνηρημένα-.το «σ’ αγαπάω», το λες μια φορά. Όταν το νιώσεις. Από κει και πέρα τέλος τα λόγια. Δείξτο! Το μόνο ενδιαφέρον που έχεις να πεις μετά, είναι το «δε σ’ αγαπάω πια», για να ξέρει κι ο άλλος που βρίσκεται.<br /><br /><strong>Συγγνώμη</strong>. Αρχίζει και βαραίνει το θέμα. Συγγνώμη για μένα, σημαίνει, το ξέρω το λάθος μου, κατάλαβα πως σε πλήγωσα και που να μου κοπεί το χέρι δε θα το ξανακάνω. Γι αυτό και δε λέγεται εύκολα. Γιατί ασχέτως των ενοχών μας προς τον άλλο, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να το ξανακάνουμε. Και τότε θα ‘χουμε ξεμείνει από λόγια.<br /> Άσε αυτό με τη συγχώρεση. Γιατί μωρέ να σε συγχωρήσω αν μου κάνεις κακό? Δε λέω να με πατήσεις στο δρόμο και να σου πάρω το σκαλπ. Αλλά γιατί θα πρέπει πάντα να τη δεχόμαστε τη συγγνώμη του άλλου? Αν με έχεις πονέσει πολύ γιατί να σε συγχωρήσω? Πως θα με κάνει αυτό να νιώσω καλά? Επειδή θα νιώσω ανώτερη? Χέστο το ανώτερη. Εγώ θέλω να σε διαγράψω από τη ζωή μου. Δεν υπάρχεις πια. Με πούλησες, σε ξέχασα. Και στο λέω να το ξέρεις και δε σε κρυφοκοιτάζω ποτέ ξανά.<br /><br /><strong>Βοήθησε με</strong>. Αχαχαχαχαχαχαχαχα εδώ πέσαμε στα σκληρά. Για να πεις βοήθησε με ξέρεις τι πρέπει να πεις πρώτα? « Έχω πρόβλημα!» Άντε να σε δω. Πόσους ξέρεις να το λένε? Κοίτα γύρω. Οι περισσότεροι ζουν το απόλυτο όνειρο. Φιλίες αδελφικές, γάμοι παραμυθένιοι, σχέσεις τέλειες και μετά, ξαφνικά, ακούς πως δε μιλιούνται και απορείς.<br />Κουκουλώνουμε τα προβλήματα, τους βάζουμε κι ένα βάζο με λουλούδια και λέμε όλα καλά. Κι άμα κοιτάξεις καλύτερα, αν διαβάσεις πίσω από τις λέξεις…<br />Αλλά μην απελπίζεσαι. Αν το πεις και το ξαναπείς, μπορεί να τους πείσεις -λες κι έχει καμία σημασία- και μέσα από κεινους να πειστείς κι εσύ στο τέλος.<br />Γιατί το ξεκουκούλωμα κρύβει πολλή σκόνη και το παρκέ της ζωής μας γυαλίζει δύσκολαMe_To_aSeToN_STo_XeRihttp://www.blogger.com/profile/16378287392607191347noreply@blogger.com23tag:blogger.com,1999:blog-971311859758637464.post-74731121327246181272009-05-15T10:11:00.003+03:002009-05-16T09:19:34.034+03:00Εγώ πότε θα γίνω μάνα??Γνωστόν μάντρα εκεί κοντά στα 30 μίση.<br />Δυο περιπτώσεις αυτής της συνομοταξίας τις παρακολούθησα από κοντά. Τις έπιασα από το «έχω μια καριέρα αλλά χωρίς παιδί δεν είμαι τίποτα» και τις έχω φτάσει αισίως στο «είμαι μάνα τρίχρονων». Δείγμα πρώτο. Ξεκινάμε για εκδρομή και στα πρώτα 60 χιλιόμετρα ακούς «αχ πολύ μου λείπει!». Κάνεις τη λογική ερώτηση «καλά άμα δε περνάς καλά, τι έρχεσαι και δε κάθεσαι σπίτι με το παιδί?» Και απαντάει «τι να κάνω…ο Μάκης ήθελε!...» Τώρα τον ξαναθυμήθηκε τον Μάκη. Τώρα που θέλει και εκδρομή και άλλοθι. Αν ο Μάκης της ζητούσε να πάνε μαζί στο τουρνουά τάβλι υποθέτω πως το μητρικό φίλτρο θα λειτουργούσε πιο έντονα. Δείγμα δεύτερο. Ακούς κουβέντες αγανακτισμένης με τα παιδιά της, για το πόσο πολύ κουράζεται! Που αν κάτσεις και παρακολουθήσεις τη μέρα της, βγαίνει πως περνά με τα παιδιά της βία βία τρεις ώρες την ημέρα κι απ αυτές οι δυο είναι μπάνιο και τάισμα. Να χαρώ εγώ μανούλες.<br />Όλες αυτές κοιμόταν και ξυπνούσαν με την ιδία ερώτηση. Πότε θα γίνω μάνα??<br />Και ρωτάω εγώ τώρα<br />Εσύ πρέπει ντε και καλά να γίνεις μάνα? Άντε το πήραμε σχοινί κορδόνι? Από πού κι ως που, όλες οι γυναίκες μπορούν να είναι μάνες? Το ότι μια γυναίκα έχει αναπαραγωγικό σύστημα, σημαίνει πως είναι και ικανή να μεγαλώσει παιδιά? Η μήπως άλλο το γίνομαι μάνα κι άλλο το μεγαλώνω παιδιά? Μήπως εκεί είναι η διαφορά?<br />Όλες αυτές βάζουν, λένε, πρώτα τα παιδιά τους και μετά όλους τους άλλους. Πως μπορεί μια τυχαία συνύπαρξη να ακυρώνει όλες τις επιλογές μας? Γιατί στη τελική τα παιδιά μας δε τα διαλέγουμε. Όπως δε διαλέγουν κι αυτά εμάς. Το γεγονός της συμβίωσης μας είναι στη βάση του, καθαρά τυχαίο. Ποιούς ανθρώπους πραγματικά διαλέγουμε στη ζωή μας? Ένα δυο φίλους και το σύντροφο μας, ναι? Και μ αυτό το σύντροφο αποφασίζουμε να κάνουμε οικογένεια, ναι? Χμ ναι και όχι. Δεν έχω ακούσει και πολλές να λένε, θέλω να κάνω παιδί με τον τάδε. Λένε, θέλω να κάνω παιδί. Γενικώς και αορίστως. Γενικώς και αορίστως τους βγαίνει μετά κι ο σύντροφος μπαρούφα και περνάνε το υπόλοιπον του βίου, ξορκίζοντας τα παιδιά τους να μη κάνουν τα ιδία λάθη. Τι ωραία! Τα κάναμε σκατά με τις επιλογές μας αλλά καλά που υπάρχουν και τα παιδιά για να δείξουμε ποιές είμαστε πραγματικά.<br />Μαράζι το ‘χω να ακούσω μια φορά «το αγαπάω πολύ, αλλά ώρες ώρες δε το χωνεύω καθόλου!» Μη μου πεις πως δε το έχεις σκεφτεί ποτέ. Μη μου πεις πως δεν έρχονται φορές που το μόνο που τα γλυτώνει από την επίκληση στον Ηρώδη είναι το ότι είναι παιδί σου, ενώ αν κάνει το ίδιο το διπλανό ξένο παιδάκι θα πεις «κακομαθημένο!» Τα αλλά είναι κακομαθημένα. Τα δικά μας, απλά είναι παιδάκια μωρέ, θα μάθουν σιγά σιγά. Είναι υπερκινητικά ή δυσλεκτικά, αλλά κακομαθημένα και κωλόπαιδα ποτέ. Δε μας συμφέρει.<br />Ή δεν έχουν έρθει φορές που σκέφτεσαι πως, κάποιο άλλο παιδάκι είναι πιο όμορφο ή πιο έξυπνο? Και τότε πιάνεις και το δικό σου και το τρέχεις περά δώθε, μη μείνει πίσω και δε ξέρει 15 γλώσσες στα 11. Και να πάει και μουσική και να πάει και σε κάποιο άθλημα και να είναι και κοινωνικό και να έχει και παρέες και φυσικά να είναι και καλός μαθητής. Κι όλα αυτά φυσικά τα κάνεις για το παιδί! Το ότι το παιδί από μόνο του, το μόνο που θέλει είναι να παίξει μπάλα, λίγο σε νοιάζει. Γιατί εσύ είσαι μάνα και ξέρεις! Και μετά το παιδί γίνεται 20, ρίχνει μαύρη πέτρα πίσω του κι εσύ αναρωτιέσαι ποιος δαίμονας σε καταράστηκε να μη βρίσκεις αναγνώριση πουθενά..<br /><br />Κι υπάρχουν απ' την άλλη, γυναίκες που παρακαλάνε για ένα παιδί. Που περνούν ατέλειωτους μήνες με θεραπείες, για να τα καταφέρουν και μετά ατέλειωτους μήνες αναμονής, σε υπηρεσίες και ελέγχους, για να πάρουν ένα παιδί στην αγκαλιά τους. Όλους αυτούς τους ανθρώπους που υπογράφουν μέχρι και τη διαθήκη τους για να αποκτήσουν ένα παιδί, τους ελέγχει ένα κράτος ολόκληρο. Που είναι αυτό το κράτος, να ελέγξει όλες αυτές τις ανεγκέφαλες, που νομίζουν πως το παιδί είναι αξεσουάρ?<br />Και να τους πει κατάμουτρα<br />«Όχι κυρία μου. Εσείς δε δικαιούστε να γίνεται μάνα!»Me_To_aSeToN_STo_XeRihttp://www.blogger.com/profile/16378287392607191347noreply@blogger.com34