Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

To serve and protect

Έχεις τώρα εσύ μια μονοκατοικία στα προάστια. Κι έχεις κι ένα παιδί. Και σου τηλεφωνεί το παιδί πανικόβλητο, να σου πει πως στην αυλή τριγυρνάνε τρεις κουκουλοφόροι με όπλα. Λες στο παιδί με -δήθεν ψυχραιμία- να μη κάνει θόρυβο και να κρυφτεί κάτω από το κρεβάτι. Καλείς την άμεσο δράση και διασχίζεις όλη τη πόλη μέσα σε τριάντα λεπτά. Φτάνεις στο σπίτι, αντικρίζεις σπασμένη πόρτα, το παιδί σώο μεν αλλά όχι αβλαβές και τη μισή οικοσκευή να λείπει.
Το περιπολικό φτάνει δυο ώρες μετά το τηλεφώνημα. Τους λούζεις πατόκορφα κι αυτοί σε συλλαμβάνουν, σε περνάνε αυτόφωρο και σε ένα μήνα περιμένεις δικάσιμο.
Και φυσικά, αν βρεις να πληρώσεις κάνα δυο καλόπαιδα να μπουν στα δικά τους σπίτια και να τους κάνουν σόνικους στο ξύλο, θα φταις εσύ που δεν υπακούς στους νόμους κι όχι αυτοί που …. υπακούν..

Η ιστορία είναι πραγματική.
Για την ελληνική δικαιοσύνη πάλι, κρατώ τις επιφυλάξεις μου.

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Λογοτεχνήματα ?

Το βιβλίο έφτασε στο σπίτι σε συσκευασία δώρου. Με εξώφυλλο ροζ της τσιχλόφουσκας και τίτλο κάτι με έρωτα και βροχή, γράφτηκε από συγγραφέα καταξιωμένη σε αυτό που λέμε, γυναικεία λογοτεχνία.
Γυναικεία λογοτεχνία. Στα βιβλιοπωλεία υπάρχει και ειδικός διάδρομος. Δίπλα στη παιδική λογοτεχνία. Κι άντε η παιδική καθορίζεται, για να μη βρεθεί το βρέφος να διαβάζει για τη ρωμαϊκή εποχή, μέσα από τα μάτια του Καλιγούλα. Η γυναικεία γιατί καθορίζεται? Μη και ξεφύγουμε από το τετράπτυχο μάνα-σύντροφος-εργαζόμενη –αλλά-πάνω-απ-όλα-γυναίκα?

Θα έμενε για πάντα σε κάποιο ράφι, αν η φίλη δεν επέμενε κάθε φορά να με ρωτάει, πως μου φάνηκε.
Αρχή του παραμυθιού λοιπόν.
Η ηρωίδα είναι ένα καημένο που έμεινε ορφανό στη γέννα και με ένα πατέρα που από τότε δεν ήθελε να τη δει στα μάτια του, αλλά με ένα ζευγάρι οικονόμων (ναι μιλάμε για πολύ πλούσιο σπίτι) που τη λάτρευαν και βολικότατα δεν είχαν δικά τους παιδιά (που υποθέτω πως βλέποντας τη δικιά μας να μεγαλώνει, μάλλον έκαναν και το σταυρό τους).

Η ηρωίδα στα 17 ερωτεύεται ένα παντρεμένο! Κοίτα να δεις φίλε μου πρωτοτυπία!
Οι μισές γυναίκες της γης έχουν σχέση με τις σχέσεις της άλλης μισής και στα μυθιστορήματα αυτό ακόμη θεωρείται πρωτότυπο!

Παρένθεση. Αν η ηρωίδα είναι η «άλλη», η σύζυγος είναι πάντα αδιάφορη, κακιασμένη και βολεμένη. Αν η ηρωίδα είναι η σύζυγος, η «άλλη» είναι πάντα το τσόλι, η αναίσχυντη, η τελευταία, που μπήκε στο ζευγάρι. Γενικώς το βάρος ακόμη και στα γυναικεία λογοτεχνήματα, πέφτει στις γυναίκες. Το ότι ο άλλος είχε ανοίξει τη πόρτα διάπλατα και τα χει κάνει σα τα μούτρα του, δε μας αφορά. Από δω να καταλάβεις πόσο αγαπάμε και στηρίζουμε το φύλο μας

Το πόσο μέσα από τη ζωή είναι το θέμα, φαίνεται και από το ότι η ηρωίδα περνά συνεχόμενες ώρες απείρου πάθους, επί χρόνια, με τον εν λόγω παντρεμένο, εκεί που οι περισσότερες ψάχνουν τον οργασμό με το κιάλι.(πάρε και την απογοήτευση σου. τι όλες ίδιες είμαστε νομίζεις? αυτή είμαι ηρωίδα!)

Η φτωχή πλην τίμια μένει έγκυος. Ο παντρεμένος κόβει ρόδα μυρωμένα κι αυτή φεύγει μακριά να σκεφτεί. Στο πίσω μέρος υπάρχει φίλος που την αγαπάει τρελά και κρυφά και της προτείνει να κρατήσει το παιδί και να παντρευτούν. Αυτή όμως αρνείται. Κι αντί να δώσει δυο μούντζες σ όλους και να κρατήσει το παιδί -λεφτά έχει, βοήθεια έχει- το γεννάει και το δίνει για υιοθεσία.
Γυρίζει πίσω, ξαναπέφτει στην αγκαλιά του παντρεμένου, ξανάμανα άπειρες ώρες πάθους και μια μέρα εμφανίζεται η σύζυγος, με τη κοιλιά λίγο πριν τη γέννα και της λέει ότι καλά τα παιχνιδάκια, αλλά αρκετά τράβηξε το βιολί καθότι έχουν και τρία, προσεχώς τέσσερα, στόματα να ταΐσουν. Όπου όταν μαθαίνει ποσά χρόνια τραβιέται η πιτσιρίκα- που είχε καβατζάρει εντωμεταξύ τα 25- την αποτελειώνει λέγοντας « Αν ήξερα πως έχετε σχέση τόσα χρόνια δε θα ερχόμουν. Αποκλείεται να με χωρίσει για σένα » και φεύγει.
Αυτή πάει στο φίλο να κλαφτεί και πηδιέται –σορρυ- ζει στιγμές πάθους μαζί του, όπου ο άλλος μόλις καταλαβαίνει πως χρησιμοποιήθηκε, παίρνει τη μάνα του –ασχολίαστο- και φεύγει στο Παρίσι.
Η άλλη παίρνει τα μάτια της και κλείνεται σε ένα εξοχικό για 20 χρόνια! 20 χρόνια δε, κάνει βόλτες με τη βάρκα για να βρει τον εαυτό της και αφήνει την έρμη την οικονόμο με το ένα πόδι στο τάφο να της μαζεύει μέχρι και το βρακί από κάτω.
Και στα είκοσι χρόνια καταλαβαίνει πως τελικά αγαπάει το φίλο, αλλά δε παίρνει να του το πει γιατί που να ρίξει τα μούτρα της και κάνει καριέρα φωτογράφου και εκεί που φωτογραφίζει τα κατσάβραχα, γνωρίζει κοριτσάκι, που το κοριτσάκι είναι κόρη της κόρης που είχε γεννήσει, η οποία -δες πως τα φέρνει η ζωή- είναι ανύπαντρη μάνα και έρχεται, όλως τυχαίως, να μείνει στο ίδιο νησί.

Ταυτοχρόνως γυρίζει στο νησί και ο φίλος να θάψει τη μάνα του -αμήν- και κοιτιούνται και ξανακοιτιούνται κι αυτή ξαναφεύγει να ξαναβρεί τον εαυτό της και δυο μήνες μετά που γυρνάει, αυτός είναι ακόμα εκεί να την περιμένει κι αυτό εν ολίγοις, λέγεται μεγάλη αγάπη κι όχι εμμονή και εμπάθεια.

Το συμπέρασμα? Κάθε ανόητη κακομαθημένη χαζοβιόλα, μπορεί να το παίξει τραγική ηρωίδα γυναικείας λογοτεχνίας, με αναγνώστες που φτάνουν τη 83η χιλιάδα παρακαλώ!

Το τμήμα της ανδρικής λογοτεχνίας σε ποιο διάδρομο είναι??

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Τι θα πει δε θέλεις να γίνεις πολιτικός? Φυσικά και θέλεις! Θέλεις και δε το ξέρεις! Άμα δεν ήθελες, τί έβγαλα εγώ τα ματάκια μου, τόσες μέρες από ζαπ σε ζαπ να κραταω σημειώσεις? Λοιπόν! Άνοιξε τα αυτιά σου και τα μάτια σου και ξεστραβώσου, γιατί εδώ σου έχω όλα τα σιγουράκια του εγχειρήματος.

Α.
Ηλικία. Αν είσαι νέος στο λέω από την αρχή δεν έχεις καμία ελπίδα. Το τελευταίο νεανικό πολιτικό κίνημα στην Ελλάδα ήταν το Πολυτεχνείο, όποτε προϋπόθεση είναι να έχεις καβατζάρει τα 55. Βέβαια από την άλλη σίγουρα πληροίς τη βασική προϋπόθεση, που είναι πως για να θεωρηθεί ένας πολιτικός νέος, θα πρέπει να έχει υπάρξει νέος κάποτε. Το παράδοξο αυτό έχει μια απλή εξήγηση. Πως όταν ήσουν 8 σε φώναζε η μαμά Μπουμπού στα 20 συνέχιζε να σε φωνάζει Μπουμπού και τώρα στα 40 συνεχίζεις να απαντάς στο ίδιο ονοματάκι? Ε, έτσι και στη πολιτική. Μια φορά Γιωργάκης, πάντα Γιωργάκης.

Βου.
Και ο πολιτικός έχει ψυχή! Τι νόμιζες δλδ από άλλο κόσμο είναι? (ότι το σκέφτηκα το σκέφτηκα αλλά μη σου το πω και σε ταράξω)
Δε μπορεί… θα χορεύεις! Έλα τώρα! Ένα «ζεμπέκικο της ευδοκίας» όλο και θα το χεις ρίξει! Κι άμα δε χορεύεις θα τραγουδάς! Έστω και ως λα-λα-λα σε συναυλία του Λουδοβίκου. Κι άμα δε τραγουδάς σίγουρα έχεις έφεση στις αθλοπαιδιές! Μια μπάλα ένα ποδήλατο ένα μακροβούτι έναν αετό τη Καθαρά Δευτέρα διάολε!

Γου.
Λατρεύεις την επαρχία. (ναι ξέρω, πως μέχρι τα 20 νόμιζες πως το βαμβάκι το μαζεύουμε από τα δέντρα αλλά δεν είναι ώρα τώρα να το θυμόμαστε). Τώρα πας στη πλατεία φιλάς μυστακιοφόρες γιαγιούλες, πίνεις ρακή κι ακούς προβλήματα κουνώντας το κεφάλι με κατανόηση. ΣΟΣ! Στο καφενείο πίνουμε ούζο τσίπουρο και βία βία κρασί, αν είναι εντόπιο. Μη σε δω με μπύρα στο χέρι, πολύ θα με απογοητεύσεις να το ξέρεις.

Δου.
Είσαι οικογενειάρχης! Κάνεις ντουπ ντουπ τα ξένα παιδάκια στο κεφάλι αγκαλιάζεις με καμάρι τα δικά σου (που κακό χρόνο να χουν σε έσκασαν για να βγάλουν το σκουλαρίκι από τη γλώσσα και να ντυθούν ανθρώπινα ) και είσαι διαχυτικός με τη σύζυγο γεγονός που αντιμετωπίζεται σαν νιόπαντρο ζευγάρι σε συγκέντρωση σογιών στο χωριό.

Ε.
Τα πας καλά με τη τεχνολογία. Έχεις ιστοσελίδα και δίνεις ζωντανή συνέντευξη στο διαδίκτυο, αλλά επειδή σε κόβω το πληκτρολόγιο να σου μοιάζει με σαντούρι, πάρε και μια γραμματέα να γράφει, μη ξεφτιλιστούμε εντελώς.

Ζου.
Αποστηθίζεις τις κάτωθι εκφράσεις και τις ξεστομίζεις ανερυθρίαστος και κατά βούληση.
«Με το χέρι στη καρδιά» ( Μπορείς και να δείχνεις. Η καρδιά είναι αριστερά )
«Με το θάρρος της ευθύνης που με διακρίνει»
«Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα»
«Ο λαός διαθέτει και κρίση και ένστικτο» ( Εδώ δε γελάμε! )
«Όλοι κρινόμαστε» ( Κι ο πρώτος το λίθο….)
«Έχουμε χρέος να ανταποκριθούμε στην εμπιστοσύνη του λαού» ( Οι δημοσκοπήσεις είναι με το κόμμα σου )
«Το κόμμα συσπειρώνεται στις κρίσιμες στιγμές» ( Οι δημοσκοπήσεις είναι εναντίον μας )

Και για το τέλος το καλύτερο.

«Πιστεύετε ότι ο ελληνικός λαός που μας παρακολουθεί, δεν έχει αίσθηση ότι υπάρχουν υγιείς δυνάμεις στη κοινωνία μας, που μπορούν να αναλάβουν πρωτοβουλίες? Δε βγαίνουμε με κραυγές προς τα έξω, αλλά αναζητώντας συναινέσεις, με κίνδυνο να κατηγορηθούμε ότι δεν κάνουμε σοβαρή αντιπολίτευση.»

Αν το πεις μια κι έξω χωρίς κομπιάσματα και εγκεφαλικά…

Έχετε τα σέβη μου υπουργέ μου!

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

Κάτι ΣΑΝ πολιτικό σχόλιο

Βλέπω τον Κώστα Καραμανλή και λυπάμαι. Μου θυμίζει παιδάκι που ήθελε πάντα να ντύνεται κάου μπόι και του επέβαλλαν πάντα να ντύνεται τσολιαδάκι, γιατί είχε θείο μεγάλο και τρανό.
Βλέπω τον Γιώργο Παπανδρέου και λυπάμαι. Γιατί προσπαθεί να ηγηθεί ενός λαού, του όποιου το d.n.a μπορεί μόνο να φανταστεί, μέσα από τις ζεμπεκιές του πατέρα του.
Βλέπω την Αλέκα Παπαρήγα κι αναρωτιέμαι, αν είναι η πτωμαΐνη που δίνει τέτοιο φανατισμό, για ένα κοινωνικό σύστημα που έχει πεθάνει άμα τη γενέσει του
Βλέπω τον Αλέξη Τσίπρα και λυπάμαι.Γιατί στα τριάντα του έχει γλώσσα πιο ξύλινη κι από δοκάρι σε πέτρινο σπίτι.

Ακούω σκόρπιες κουβέντες παρέας με θέμα «κοιτά μη διασπαστούμε σε μικρά. Το θέμα είναι να φύγει ο Κώστας»
Ακούω φίλο αγαπημένο να αναρωτιέται «ρε γαμώτο, μεγάλωσα ή απελπίστηκα και μου φαίνονται σωστά όσα λέει ο Καρατζαφέρης?»

Θυμάμαι τον παππού μου να λέει, πως το μεγαλύτερο λάθος του κομμουνισμού ήταν η δίωξη του χριστιανισμού, μιας και στη βάση τους και οι δυο πλευρές ήθελαν το ίδιο πράγμα. Ισότητα ανά τάξη και υποταγή στο σύστημα.
Θυμάμαι τη γιαγιά μου να τραβάει κοντά στη τηλεόραση τη καρέκλα της για να δει και να ακούσει –όσο μπορούσε- τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.
Θυμάμαι τα τραπεζώματα του πατέρα μου στα μεγαλοστελέχη του Π.Α.Σ.Ο.Κ
Θυμάμαι τη μητέρα μου με μαλλί κομμωτηρίου και το καλό ταγιέρ, να παίρνει από τα χέρια του πατέρα μου κλειστό το φάκελο και να τον ρίχνει.
Θυμάμαι πως, από τότε που πρωτοπρόσεξα, όλα αυτά τα ταγιέρ να φτάνουν στο σχολείο μετά την εκκλησία και λίγο πριν το ψητό της Κυριακής, με τα ψηφοδέλτια έτοιμα και σταυρωμένα, σκεφτόμουν πως το δικαίωμα ψήφου όπως και το δικαίωμα στη μητρότητα, έπρεπε να δίνονται κατόπιν εξετάσεων κι όχι έτσι αβίαστα.
Θυμάμαι -φαίνεται άσχετο αλλά δεν είναι- που τέλειωσα το οκτάτομο του Μεγάλου Ανατολικού κι αντί να το πετάξω στα σκουπίδια όπως του έπρεπε, το κράτησα για χρόνια στη βιβλιοθήκη επειδή, οι άλλοι, το θεωρούσαν σημαντικό έργο.
Θυμάμαι τα γραφεία της β΄ Πανελλαδικής, πάνω από το Διατηρητέο.
Θυμάμαι τα κουπόνια του Οδηγητή, γωνία Αριστοτέλους με Εγνατία, Κυριακή πρωί που δεν είχαμε σχολείο.
Θυμάμαι φίλη από τότε, στις προηγούμενες εκλογές να τρέχει όλη μέρα με το βανάκι, για να κουβαλήσει γέροντες να ψηφίσουν. Πάντα με το ψηφοδέλτιο έτοιμο εννοείται.


Κρατάω τα λόγια της Ασημίνας από το βιβλίο « η μητέρα του σκυλού» του Παύλου Μάτεσι να λέει: «Ποιό είναι αυτό, που λέτε, έθνος? Εγώ δε το ξέρω. Δε μου έδωσε το έθνος φαί για τα παιδιά μου όταν πεινούσαν.»

Θυμάμαι και λυπάμαι.
Λυπάμαι που θυμάμαι.

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009

Προ-βλήματα τρίτης ηλικίας !

Και είσαι τώρα εσύ καλεσμένη, σε ημιεπίσημη εκδήλωση.
Άκου ημιεπίσημη. Τι θα πει δλδ ημιεπίσημη? Βάζεις τα καλά, αλλά όχι τα εντελώς καλά ? Χτενίζεσαι-βάφεσαι σπίτι ή σε ειδικό? Βάζεις το δωδεκάποντο ή το απογευματινό?
Βάλε τώρα όοοολα αυτά τα ερωτήματα δίπλα μου, που για να κοιταχτώ σε καθρέφτη πρέπει να κάνει τάμα η οικογένεια σύσσωμη και βγάλε συμπέρασμα.
Τώρα βέβαια, επειδή ναι μεν υπέρ άνω - υπέρ άνω αλλά μη ξεφτιλιστούμε και εντελώς, κλείνεις ραντεβού σε κομμωτήριο. Το πρώτο ψάρωμα έρχεται στο τηλεφώνημα.
–Τι θα κάνετε?
–Θα σουλουπωθούμε κομματάκι
-Μάλιστα… (ο τόνος ειρωνικοφερνει ελαφρώς) ..με ποια κοπέλα?
– Με οποία σας βρίσκεται
–Ωραία… θα σας βάλω με τη Γιώτα.
Τώρα εσένα σε ψιλοζώνουν τα φίδια και το βλέπεις το δράμα, η Γιώτα να περνάει το οκτάωρο σκουπίζοντας και φτιάχνοντας καφέδες, αλλά είναι αργά για να το πάρεις από την αρχή και να σε σεβαστούν, όποτε σέβεσαι εσύ την ώρα που σου δίνουν -3.30 το μεσημέρι παρακαλώ- λες ευχαριστώ και κλείνεις.

Τρεις μέρες μετά, με το ηθικόν τα γόνατα, λίγο λόγο τρόμου, λίγο λόγο ραστώνης, φτάνεις στο εν λόγω κομμωτήριο. Η Γιώτα αποδεικνύεται μια καπάτσα από τις λίγες (μια χαρά τη ξέρει τη δουλειά το κομμωτήριο) η οποία σε διαβάζει σαν ανοιχτό βιβλίο, βλέπει το χαλί σου και αναλαμβάνει δράση.
-Τι θα κάνουμε?
-Χτένισμα λέμε.
-Ωραία! Θα δείξουν πολύ όμορφα! Βεβαία… έχετε αρκετά λευκά ξέρετε…
-Ναι το ξέρω και μου αρέσουν!
–Μα ναι σας πάνε πολύ, αλλά είναι λίγα.. ίσως αν τα βοηθούσατε λίγο

Λίγα! Λέξη κλειδί. Τσιμπάς και μασώντας το αγκίστρι σα τσίχλα, ζητάς διευκρινήσεις.

Μες! Αυτό που μου χρειάζεται είναι μες! Λευκές! Θα είναι σα να έχουν ασπρίσει τα μισά μου μαλλιά! Ακριβώς αυτό που ζητάω! Γιατί να περιμένω μέχρι να ασπρίσουν μονά? Ε?
Σωστό! Γιατί να περιμένεις…

Με συνοπτικές διαδικασίες και με μότο το μια ψυχή που είναι να βγει κλπ κλπ, βρίσκομαι με το μαλλί όρθιο σε αλουμινόχαρτα, από κείνα που τυλίγουμε το ψαρί που περίσσεψε και περιμένω το θαύμα.
Και το θαύμα έρχεται…
Και δεν είναι μόνο θαύμα! Είναι και τρομακτικό! Γιατί μπορεί εσένα να σου αρέσουν τα λευκά σου και να περιμένεις πως και τι να γκριζάρεις, γιατί είχες μια θεία που τα είχε έτσι και πολύ σου άρεσαν, αλλά το να δεις ξαφνικά μέσα σε μια ώρα τον εαυτό σου ίσα και με 20 χρόνια μεγαλύτερο, είναι σοκαριστηκό!
Μπήκα μεσήλικας και βγαίνω ηλικιωμένη! Πάνε τα χρόνια μου πάνε!! Σε συνδυασμό δε με το μπουκλάκι και τη λακ της Γιώτας θα μπορούσα κάλλιστα να ακυρώσω το ημιεπίσημο και να κλείσω στο Κ.Α.Π.Η της περιφέρειας μου για λουτρά στην Αιδηψό!

Έκανα την ανάγκη φιλοτιμία (μη φανώ και εντελώς άσχετη), κραύγασα ενθουσιασμένη και πλησίασα με παρρησία το ταμείο.

-Μες κούρεμα θεραπεία χτένισμα?

-Έτσι νομίζω

-160 ευρώ παρακαλώ!

160 ευρώ.
Από μια γριούλα!
Μα είναι τρόπος αυτός να φέρονται στη τρίτη ηλικία???

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

Έκθεση ιδεών.

Θέμα: «Πως πέρασα το καλοκαίρι μου»

Εγώ δε ξέρω πως πέρασα το καλοκαίρι μου, αλλά μάλλον καλό θα ήταν, γιατί κράτησε τρεις μήνες, βοήθεια μας. Ε, και τρεις μήνες είναι πολύ να σε δέρνουν συνέχεια, αλλά βέβαια αυτό είναι προσωπικό γούστο και δε μου πέφτει λόγος.

Το καλοκαίρι είναι η εποχή που από πάντοτε πλουτίζουν τα μποστάνια! Κι επειδή εγώ είμαι και ψυχοπονιάρα, φρόντισα να μην αφήσω κανένα μποστάνι ορφανό. Τα υιοθέτησα όλα. Το τι καρπούζι φαγώθηκε φέτος δε λέγεται-φαίνεται! Άμα στα μισά του καλοκαιριού αλλάζεις νούμερο μαγιό, στο υπογραφώ πως η δίαιτα με φρούτα δε θα σου βγει σε καλό.
Επίσης αυτό το καλοκαίρι φάγαμε και πολλές πατάτες. Και στη κοιλίτσα μας και στα μούτρα μας αλλά κι αυτό, αν θέλεις, μπορείς να το δεις θετικά, γιατί όσο ξεβολευτικό κι αν είναι το ξεσκαρτάρισμα, πάντα κάνει καλό τελικά. Και στον ξεσκαρτάροντα και στον ξεσκαρτιζόμενο.
Παρά πέρα τι άλλο να πω…
Δεν είδα καθόλου τηλεόραση, με αποτέλεσμα να μάθω για τις φωτιές κατόπιν εορτής η μουλάρα, αλλά, όπως λέει και η besta μ, ο μισός κόσμος γύρω μας, μεταμφιεσμένα μουλάρια είναι, όποτε και κοινωνικώς να το δεις … διεύρυνα τους ορίζοντες μου.

Γενικά ξεκινούμε την καινούργια σχολική χρονιά με ηθικόν ακμαίο και φιλοπαίγμον και το αυτό επιθυμώ και δια υμάς.

Από το καλοκαίρι που κατέβασε αυλαία, κρατάω μια εικόνα σπάνια γι αυτό και πολύτιμη. Ένα ζευγάρι γύρω στα τριάντα με δυο μικρά παιδάκια στη παραλία, που έπαιζαν και γελούσαν και συνέχιζαν να χαμογελούν ακόμη κι όταν γυρνούσαν πλάτη.

Καλό φθινόπωρο.
The bar is now open!