Κυριακή 28 Ιουνίου 2009

Το Μαγαζάκι των Αυτοκτονιών.

Φανταστείτε μια μικρή επιχείρηση που εδώ και δέκα γενιές πουλάει ό,τι χρειάζεστε για να … αυτοκτονήσετε. Καλώς ήρθατε στο Μαγαζάκι των Αυτοκτονιών με σλόγκαν «Αποτύχατε στη ζωή σας? Με εμάς θα έχετε έναν επιτυχημένο θάνατο!»
Ο πατέρας, Μισίμα Τιβάς, με ειδικότητα στους βίαιους θανάτους, διευθύνει την επιχείρηση με πυγμή. Η μητέρα, ειδήμων στα δηλητήρια, παρασκευάζει θανατηφόρα μείγματα. Ο πρωτότοκος γιος ονειρεύεται να δημιουργήσει ένα ξεχωριστό λούνα παρκ με θέμα την αυτοκτονία. Η αδερφή του, που περνά δύσκολη εφηβεία, θα ήθελε πολύ να δώσει τέλος στην άχαρη ζωή της, αλλά οι γονείς της τη συγκρατούν υπενθυμίζοντας της διαρκώς ότι κάποιος πρέπει να κρατάει το μαγαζί. Η μοίρα όμως επιφυλάσσει ένα βαρύ πλήγμα σε τούτη τη δυστυχισμένη οικογένεια. Τη γέννηση του γιου τους Άλαν. Ο βενιαμίν της οικογένειας Τιβάς είναι καταδικασμένος με ένα φρικτό ελάττωμα : πάσχει από… χαρά της ζωής! Ο Άλαν σκορπίζει παντού το γέλιο και την αισιοδοξία και παρηγορεί τους υποψηφίους αυτόχειρες, θέτοντας σε κίνδυνο το μέλλον της οικογενειακής επιχείρησης και οδηγώντας το δύσμοιρο πατέρα στην απόγνωση…

Jean Teule.

166 σελίδες όλες κι όλες.
Λίγες, γεμάτες και αποστομωτικές!

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

Αμηχανία

"Σπουδαίο είναι το σεξ που σε κάνει πιστό"

Νόρμαν Μέιλερ

εχμ...

Τρίτη 23 Ιουνίου 2009

Χαϊλίκια

Ευχαριστώ πολύ γι αυτό



και γι αυτό



Είναι όμορφο να σκέφτομαι, πως μπορώ να επηρεάσω ευχάριστα, τη ζωή κάποιων ανθρώπων, έστω και για λίγα λεπτά.
Δε θα τα κρεμάσω. Εχω την αστήριχτη πεποίθηση πως, οτι κρεμάς στο τοίχο, χάνεται.
Θα τα περάσω όμως με τη σειρά μου
στη flonsavardu για τη φρέσκια ματιά της
στη tsaousa για τις απίστευτες θείες της
στη koptoraptou για το ιδιότυπο χιούμορ της
και last but not least στη tsouxtra γιατί μου ταιριάζει


Σάββατο 20 Ιουνίου 2009

Διότι οι άνθρωποι δε συγχωρούν αυτούς που από έρωτα εκπέσαν

Respect.
Μόνο αυτό.
Λατρεμένο απόσπασμα απο την ταινία
"Ας περιμένουν οι γυναίκες".
Όποιος δε βαρεθεί... εδώ.

http://www.youtube.com/watch?v=locmzva0wwI&feature=related

Κυριακή 14 Ιουνίου 2009

Ένα -σαν- χαστούκι.

Χρόνια τώρα το μάντρα μου ήταν «και πεινάω και βαριέμαι και διψώ και κατουριέμαι».
Κλεμμένο από μια ταινία του Θανάση Βέγγου, λεγόταν πάντα με το ανάλογο ειρωνικουποτιμητικό υφάκι της κουρασμένης, που τα έχει δει όλα στη ζωή της και τίποτα δε της κάνει πια εντύπωση.

Και πριν τρεις βδομάδες ένα –σαν- χαστούκι με ξύπνησε, την ώρα που αποκοιμισμένη στη μεσημεριανή ραστώνη, μουρμούριζα την ίδια φράση. Ανασηκώθηκα και στάθηκα αμήχανη στη μέση του δωματίου. Έδιωχνα τη σκέψη κι εκείνη ξαναρχόταν. Έκανα ζάπινγκ και της γύριζα τη πλάτη κι εκείνη πάλι μπροστά μου, ζωγραφισμένη στη φάτσα του Χατζηνικολάου, να με κοιτάζει ειρωνικά. Τα παράτησα, έφτιαξα καφέ, βγήκα στο μπαλκόνι, την έβαλα απέναντι και την άφησα να μιλάει.

Το συμπέρασμα? Χρόνια τώρα η ψυχή μου, μου μιλούσε μέσα από αυτή τη χαζή ατάκα κι εγώ έκανα πως δεν άκουγα. Μου φώναζε «γύρνα στη βάση! Αν δε γυρίσεις στη βάση δεν έχεις πουθενά να πας!» κι εγώ σφύριζα αφρικάνικους ρυθμούς.
Κι έτσι φέτος γυρίζω στη βάση της ύπαρξης μου. Πέρασα τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής μου, προσμένοντας ράθυμα το επόμενο καλύτερο.

Φέτος όμως…
Φέτος θα αφήσω τη διακριτική ησυχία του Ιανού και θα βρω τα καλοκαιρινά μου βιβλία στην έκθεση, παρέα με παιδάκια που ουρλιάζουν, πιτσιρίκες που κάνουν καμάκι και άπλυτους με μπιχλιμπίδια.
Φέτος θα πετάξω το mp3 και θα ξαπλώσω στη παραλία, να νανουριστώ με τον ήχο της ρακέτας.
Φέτος θα βρω συμπαίκτη στο τάβλι από το καφενείο κι όχι από την Ιαπωνία.
Φέτος θα ψάξω στις καρότσες για το πιο πρόστυχα κόκκινο καρπούζι ΜΕ κουκούτσια.
Φέτος θα φυτέψω νυχτολούλουδα στο κήπο.
Φέτος θα μάθω να φτιάχνω παγωτό κεράσι.

Φέτος θα ζήσω το καλοκαίρι σαν το τελευταίο μου.
Θα ξεχάσω και θα ξαναθυμηθώ.
Και θα νικήσω.

Καλό καλοκαίρι.
Φιλί μεγάλο.