ΕΚΕΙΝΟ το τζιν!

Άνοιξη λες, ήρθε, καλοκαίρι λες, έρχεται, ας ξαραχνιάσει η ντουλάπα από τα μαύρα, να ανεμίσει λευκό πουκάμισο. Και κατεβάζεις τα κουτιά και πιάνει το πρώτο και το ανοίγεις και μπαπ! είναι ΕΚΕΙΝΟ το κουτί!
Που, ΕΚΕΙΝΟ το κουτί, έχει όλα τις αναμνήσεις σε μορφή ρούχου. To μπλουζάκι του πρώτου φιλιού, το μπλουζάκι Eκείνου, το πουλόβερ της πενταήμερης, το φούτερ των πανελλαδικών, το δερμάτινο που στέρεψες το Μόρνο σε κλάμα για να στο πάρουν και φυσικά ΕΚΕΙΝΟ το τζιν!
Αν νομίζεις πως ΕΚΕΙΝΟ το τζιν είναι απλή υπόθεση, πλανάσαι πλάνην οικτρά και πολύ σε λυπάμαι.
Έπρεπε
1) να μαζέψεις λεφτά
2) να κατέβεις αγορά
3) να κάνεις τα χιλιόμετρα Θεσσαλονίκη-Αθήνα και πίσω, στα δοκιμαστήρια
4) και να το φέρεις σπίτι.

Όχι δε τελειώσαμε. Φτάνοντας σπίτι, έπρεπε να περάσεις δεκάδες εργατοώρες, με την ελαφρόπετρα και το ξυραφάκι, τρίβοντας και ξύνοντας στα κατάλληλα σημεία, ώστε να φαίνεται ακριβώς όσο πρέπει χρησιμοποιημένο, χωρίς όμως να δείχνει παλιό!

Και μετά ερχόταν η πραγματική μυσταγωγία. Το γράψιμο! ΕΚΕΙΝΟ το τζιν, ξόδευε περισσότερους Μπικ από ότι όλα τα τετράδια μαζί. Λόγια μεγάλα και σκέψεις βαθιές, γέφυρες της εφηβείας, που μας κρατούσαν τρυφερή συντροφιά στους μηρούς και το μυαλό, τις βαρετές ώρες των αρχαίων και των θρησκευτικών.
Τότε που πιστεύαμε πως θα κάναμε τη διαφορά…

Σταματήστε τη γη για να κατέβω.


Είμαστε το αρνητικό του ονείρου
για αυτό φαινόμαστε μαύροι και άσπροι.

People are strange when you’re a stranger.
Faces look ugly when you’re alone.

Για ένα πουκάμισο αδειανό.
Για μιαν Ελένη.

Θα κόψω τα δεσμά που με κρατούν στη γη
και θα καρφωθώ με το κεφάλι στα σύννεφα.

Άνθρωπος
-θρωπος
-ρωπος
-ωπος
-πος
-ος
-ς
Ανυπαρξία!

Ναι καλά. Σιγά μη φτιάξω ντουλάπα τώρα. Θα πάρω το τζιν μου αγκαλιά και θα βάλω το Paranoid των Black Sabbath στο τέρμααααααααααα! Καλή μας Άνοιξη!!

10 best ever

Ωχ παναγία μου, δε το περίμενα τόσο δύσκολο!
Βλέπεις έχω την κακή συνήθεια να ακούω τα κομμάτια κι όχι να τα βλέπω κι η βόλτα στο youtube αποδείχθηκε εξουθενωτική!
Λοιπόν. Μετά απο πρόσκληση του κακού -πολύ κακού- λύκου
αυτά είναι τα δέκα καλύτερα κομμάτια για μένα.
Μη δώσετε μεγάλη σημασία στα βιντεάκια,
τα περισσότερα έχουν τραγικό ήχο αλλά δε βρήκα καλύτερα.

Moondance By Van Morrisonhttp://www.youtube.com/watch?v=K5E8Bc9q_ok
Elvis Presley-Welcome To My Worldhttp://www.youtube.com/watch?v=6mdqjH0mtMY
Maria McKee If Love Is A Red Dresshttp://www.youtube.com/watch?v=HyA7fDF12-A

Tito & Tarantula - After Darkhttp://www.youtube.com/watch?v=cG0qv9s0VNo

James - Getting Away With Ithttp://www.youtube.com/watch?v=NBPOrDfD96c

boikot-amaneciοhttp://www.youtube.com/watch?v=LO8w--3FhR8

Jefferson Airplane - White Rabbithttp://www.youtube.com/watch?v=Quhj6PEboCU

Rory Gallagher (Moonchildhttp://www.youtube.com/watch?v=lzWswFF56Cw

Les Negresses Vertes - Voilà l'étéhttp://www.youtube.com/watch?v=Hyd7ge1zjp8

Marc Almond "MotherFist"http://www.youtube.com/watchv=EiJewG3WOxY&feature=related

Cherry Poppin' Daddies - 'Zoot Suit Riot'http://www.youtube.com/watch?v=1IqH3uliwJY&feature=PlayList&p=7060A9B2E038DF26&playnext=1&playnext_from=PL&index=31

Nick Cave - Do you Love mehttp://www.youtube.com/watch?v=UtUDvv6J1yw

Όσοι πιστοί....

Nobody is perfect!

Συχνές είναι οι ερωτήσεις των παιδιών
για το τι αισθάνονται τα ψάρια: αν κλαίνε,
αν χασμουριούνται η αν ...βήχουν!
Το βέβαιο είναι, όπως διαβάζουμε σε επιστημονικό άρθρο,
οτι δεν πνίγονται ακόμη κι αν στραβοκαταπιούν.
Σίγουρα δε κλαίνε, αφού για να συμβεί αυτό
χρειάζεται εγκέφαλος με συνδιαστικές ικανότητες
επεξεργασίας συναισθημάτων και αναμνήσεων,
ενώ σίγουρα δεν έχουν δάκρυα.
Αισθάνονται όμως ναυτία (!) όπως απέδειξε πείραμα επιστήμονα
ο οποίος θέλησε να μελετήσει την έλλειψη βαρύτητας.

real news-παράξενος κόσμος

Μου λείπουν τα χωλ.

Εκείνα τα χωλ (επιμένω στο ωμέγα παρά την αντίρρηση του ορθογραφικού έλεγχου) των παλιών σπιτιών .Τα τετράγωνα μεγάλα χωλ, που υποδεχόταν την οικογένεια και τη προετοίμαζαν για την είσοδο στο σπίτι.
Κλειδοκράτορας του χωλ ήταν το πορτ-μαντώ. Ένα επιπλάκι θαύμα της τεχνολογίας. Με θέση για παλτά, ομπρέλες, καπέλα (ω ναι!), καθρέφτη, βάση για το τηλέφωνο (το σταθερό τηλέφωνο, που βρισκόταν πάντα στο χωλ, πάνω σε κεντητό σεμεδάκι, για να ακούει όλη η οικογένεια και -αναλόγως του στεντόρειου της φωνής- όλη η πολυκατοικία, τα προσωπικά σου), συρταράκι για κατάλογο και φυσικά, ντουλάπι για τα παπούτσια. Κανένα παλιό σπίτι, που σεβόταν τον εαυτό του, δε σου επέτρεπε να περάσεις με παπούτσια. Οι παντόφλες ήταν απαραίτητες. Μη μιλήσω για τα τρομερά πατάκια! Να γυρνάμε τα γυναικόπαιδα σαν πρωταθλητές του πατινάζ μέσα στο σπίτι –με τραγικά πολλές φορές αποτελέσματα- και να γίνεται εκείνο το παρκέ, καθρέφτης για μακιγιάζ!
Από το χωλ φαινόταν πάντα δυο πόρτες. Η μια ήταν του σαλονιού. Πόρτα μαγική σα το σεντούκι με τα μυστικά. Πάντα κλειδωμένη, άνοιγε μόνο Χριστούγεννα, Πάσχα, οικογενειακές επετείους κι όταν είχε ο άντρας του σπιτιού τις χαρές του. Το σαλόνι όμως, ήταν πάντα καθαρό και ετοιμοπόλεμο, με το μπαρ γεμάτο λικέρ Κούβα, σπιτικό λικέρ βύσσινο, ουίσκι vat69 και black&white, μπολάκια γεμάτα φρουί γλασέ (όχι ζελεδάκια), μπατόν σαλέ (όχι αλμυρά) και δίσκους με γλυκά του κουταλιού και κουραμπιέδες με σατανικό περιτύλιγμα. Τόσων χρονών γυναίκα κι ακόμη δεν έχω να μάθει να ανοίγω αυτά τα πακετάκια, χωρίς να λουστώ άχνη πατόκορφα.
Η άλλη πόρτα οδηγούσε στο υπόλοιπο σπίτι. Μπάνιο, κουζίνα, δωμάτια, καθιστικό. Το καθιστικό ήταν όλη η ζωή του σπιτιού. Εκεί αποκοιμιόταν για μισή ωρίτσα πριν γυρίσει στη δουλειά ο πατέρας, με τη Μακεδονία ανοιχτή στο στήθος για σκέπασμα, εκεί βλέπαμε τηλεόραση, εκεί απλώναμε τις Barbie με τη προίκα τους, εκεί έφτιαχνε κι η μάνα μου τη δική μας προίκα.
Αυτά τα σπίτια είχαν ένα μέρος για κάθε δουλειά. Κι ένα έπιπλο για κάθε χρήση (παρεμπιπτόντως, πάντα μου αγαπούσα τα σκρίνια και ποτέ τα σύνθετα). Ξεκάθαρα πράγματα. Δεν έτρωγες στο σαλόνι και δε κοιμόσουν στο καθιστικό, για να ξυπνήσεις το πρωί σα τελικό σίγμα. Το σαλόνι για τους επισκέπτες, το καθιστικό για την οικογένεια, η κουζίνα για φαγητό και τα δωμάτια για ύπνο.
Και κάπως, σαν αυτό να έκανε τα πράγματα πιο απλά. Ίσως, αυτό που λένε, πως η έλλειψη επιλογών ξεκαθαρίζει το μυαλό από περιττές σκέψεις, να ισχύει. Ποιός ξέρει.

Κοίτα να δεις τώρα, τι με έπιασε και φιλοσοφώ. Μόνο και μόνο επειδή πέρασα για βόλτα από το πατρικό μου και είδα απλωμένα, ξένα σεντόνια…

Ευχολόγιον

….Στο κάτω κάτω, εγώ δεν έγραψα για την ανάσταση του Χριστού, για την ανάσταση τη δική μου έγραψα. Εμένα δε με είχε σταυρώσει κάνεις, μόνος μου σταυρώθηκα. Μόνος μου θάφτηκα κι όταν αναστήθηκα, δεν υπήρχε ένας μπροστά να το δει και να το μεταφέρει στους άλλους. Μόνος μου πάλι έπρεπε να τους πείσω ότι αναστήθηκα. Κι όχι με λόγια, με πράξεις. Κι αυτό κρατάει πολύ καιρό. Δέκα χρόνια έχουνε περάσει κι ακόμα δε το κατάφερα. Αυτούς που με προειδοποιούσαν δε μπόρεσα ακόμα να τους πείσω ότι Πάσχα δε σημαίνει αναγκαστικά άσπρες λαμπάδες, κόκκινα αυγά και σουβλιστό αρνί την εποχή που βγαίνουν οι παπαρούνες. Ούτε και σταυρωτά φιλιά. Παπαρούνες μπορούν να ανθίσουν και το Γενάρη. Φτάνει να το θες.
Ο καθένας μπορεί να αναστηθεί, όπου θέλει κι όποτε θέλει. Θα το καταλάβει όταν ασπαστεί τον εαυτό του. Και επειδή μόνοι μας ερχόμαστε στο κόσμο και μόνοι μας πεθαίνουμε, ε, πρέπει, αν θέλουμε να αναστηθούμε, να είμαστε κι εκεί μόνοι, ολομόναχοι.
Για να μην υπάρχουν μάρτυρες και να μη το πιστεύει κάνεις. Για να είμαστε αναγκασμένοι συνεχώς να πράττουμε και να πείθουμε τους άλλους κι όχι μόνο να μιλάμε….

Καλή ανάσταση σε όλους μας.

παραμυθένιος εφιάλτης

Στη ζωή κάθε ανθρώπου, εμφανίζεται ξαφνικά μια νεράιδα.
Καλή-κακή δε μπορώ να πω, γιατί αυτά είναι και προσωπικά σας κι εγώ αδιάκριτη δεν είμαι. Αυτή, λοιπόν, η καλή-κακή νεράιδα, έχει τη διάθεση και τη δύναμη να εκπληρώσει τρεις επιθυμίες σου.
Επειδή όμως, δεν είναι τόσο καλή-κακή όσο φαίνεται εξ αρχής, βάζει και δυο όρους.
α) οι επιθυμίες πρέπει να είναι ακριβείς και β) να εκφράζονται με τη σειρά που θέλεις να πραγματοποιηθούν
Καλό είναι οι ασαφές να αποφεύγονται. Δε φτάνει π.χ. να πεις πως θέλεις να είσαι πλούσιος, διάσημος και όμορφος. Αυτό είναι μεγάλη παγίδα και να προσέχεις!
Ασάφεια στους όρους, μπορεί να οδηγήσει στο εξής κακάσχημο. Θα μπορούσες, ας πούμε, να είσαι ένα όμορφο αγόρι των φυλάκων, που γίνεται διάσημο από μια απόπειρα αυτοκτονίας κι όταν βγεις να καταλήξεις ζαπλουτος από διακίνηση ναρκωτικών. Η ακόμη πιο χάλια, Θα μπορούσες να είσαι ένας ζαπλουτος έμπορος ναρκωτικών, που θα γίνεις διάσημος με τη σύλληψη σου και να σε βρίσκουν μετά πολύ πολύ όμορφο οι συγκρατούμενοι στον Κορυδαλλό (είδες τι σου κάνει η σειρά??).
Η νεράιδα έρχεται ξαφνικά εκεί που δε το περιμένεις, δε τη νοιάζει πως σε βρίσκει –καλά μαύρα μεσάνυχτα με θυμήθηκες?-και δεν περιμένει!

το νου σου ε?

Άγνωστες λέξεις

Ποτέ δε κατάλαβα τη λέξη διακοπές. Κάνω διακοπές.
Διακοπές από τι? Από τη ζωή μου? Δε μου αρέσει η ζωή μου γι αυτό τη διακόπτω για 15 μέρες? Διακόπτω τη ζωή μου για να ζήσω κάποια άλλη για 15 μέρες? Και μετά τις 15 θα την ξαναπιάσω από κει που την άφησα? Για να την αλλάξω ούτε λόγος?
Σχέδια επί σχεδίων μια ολόκληρη χρόνια για διακοπές. Διακοπές τα Χριστούγεννα… το Πάσχα… το καλοκαίρι…Πιο πολύ χρόνο αφιερώνουμε στο να σχεδιάζουμε τις διακοπές παρά την ίδια μας τη ζωή.
Ποτέ δε κατάλαβα και τη λέξη άδεια. Ναι καταλαβαίνω το άδεια από τη δουλειά. Αλλά βλέπω γύρω μου αλαφιασμένους στην -άδεια από τη δουλειά- να θέλουν να πάρουν και άδεια από τη ζωή τους. Ακούω συνέχεια να λένε «ουφ να πάρω άδεια να φύγω να ξεσκάσω».και κανείς σ αυτό το «να φύγω να ξεσκάσω» δεν εννοώ να μείνω σπίτι μου! Όλοι σκέφτονται ταξίδια και αποδράσεις (άλλη περίεργη λέξη) όλοι λένε «να φύγω!» Ποιος λέει «να γυρίσω!»?
Ε δε μπορεί όλοι πια να περνάμε τόσο χάλια ζωές, έτσι δεν είναι? Η, να το πω αλλιώς, πόσοι σκεφτόμαστε ότι, ίσως, αυτή τη ζωή αξίζουμε κι αυτή μας αξίζει και εν πάση περιπτώσει deal with it!
Αυτό είσαι και αυτό ζεις.

Ύμνος στην ελευθερία

Άκουγα διαπληκτισμούς χθες το βράδυ μεταξύ των κυρίων Αλαβάνου και Καρατζαφέρη, για την έννοια της λέξης βία ή βιά, στο πρώτο τετράστιχο του ύμνου στην ελευθερία ή αλλιώς του εθνικού μας ύμνου.
Συνειδητοποίησα ότι δεν τον έχω διαβάσει ποτέ ολόκληρο.
Και έκατσα και τον διάβασα.
Και σταμάτησα σε δυο τετράστιχα.
Και σήμερα τα μοιράζομαι

Λάμψιν έχει όλη φλογώδη
χείλος, μέτωπο, οφθαλμός·
φως το χέρι, φως το πόδι,
κι όλα γύρω σου είναι φως.

Το σπαθί σου αντισηκώνεις,
τρία πατήματα πατάς,
σαν τον πύργο μεγαλώνεις,
κι εις το τέταρτο κτυπάς.

Καλημέρα σε όλους σας.

Μ' ένα Άρλεκιν ξεχνιέμαι...

Αλλά πολύ μ΄αρέσουν!
Θες, που ως παιδάκι, έβλεπα τη μαμά κάθε βράδυ να ανοίγει το μαγικό βιβλιαράκι, που την έκανε να φαντάζει ως η οικογενειακή μας Αρβελέρ?
Θες, που η μεγάλη αδερφή τα κλείδωνε, για να μη τα βρω, αλλά με κείνο τον εντελώς επιδεικτικό τρόπο, που έκανε τον πατέρα , να της αγοράζει λουκετάκια κάθε εβδομάδα?
Θες, που τότε είχαν κάτι μυστικιστικό, μιας και δεν αγοράζονταν ποτέ από το περίπτερο, αλλά πήγαιναν χέρι-χέρι με σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια και διονυσιακή ανυπομονησία?
Θες που οι πρώτες μου εξετάσεις, δόθηκαν με ένα Άρλεκιν για θέμα? Η αδερφή βλέπεις, όταν τέλειωσαν τα λουκετάκια γειτονιάς και περιχώρων, βρήκε νέο σατανικό κόλπο. Με κάθιζε απέναντι και ρωτούσε με τρομακτικό ύφος.
-Τι λέει ο Ρούμπρεχτ στην Έμιλι στη σελίδα 64?????
-Ε..εεε.. της λέει πως θα την αφήσει μόνη δυο μέρες στο σπίτι κι αυτή λιποθυμά!
-Οκ! Πάρε το επόμενο.

Θες, τέλος, που είναι το τελευταίο οχυρό? Έχω δει άντρες να φοράνε φούστες εν ήδη παρεό, να φοράνε κρέμες -δε το κάνω για τις ρυτίδες, ο ήλιος είναι βλαβερός-, έχω δει άντρες με άχρωμο βερνίκι στο νύχι -που είναι το κακό δλδ στο να έχεις περιποιημένα χέρια?- Αλλά δεν έχω δει ακόμη άντρα να διαβάζει Άρλεκιν κι ελπίζω ο καλός θεός, να μη μου το δώσει να το πιω κι αυτό το πικρό ποτήρι.
Μ’ αρέσει που δε γίνεται τίποτα σε ολόκληρο το βιβλίο. Μ’ αρέσει που οι χαρακτήρες είναι μονοδιάστατοι. Μ’ αρέσει που αυτός είναι σοβαρός, αμίλητος και στιβαρός κι αυτή ένα αθώο χαμομηλάκι, που πρέπει να στραμπουλίξει τον αστράγαλο, για να λυγίσει ο βράχος και να της πει πόσο την αγαπάει!

Άρλεκιν ήταν ο λόγος που άρχισα να διαβάζω εξωσχολικά στη τρίτη δημοτικού
Άρλεκιν ο λόγος που άρχισα γαλλικά στη τετάρτη (είχε έρθει σπίτι το πρώτο ξενόγλωσσο!),
Άρλεκιν ο λόγος που γνώρισα τον Γκαίτε (είχα πέσει σε ιντελεκτουέλ ηρωίδα).
Στα Άρλεκιν οφειλόταν ο πρώτος μου έρωτας για τον συμμαθητή Γιαννάκη, που ήρθε τις αποκριές ντυμένος ιππότης -πόσο να αντέξω η φτωχή μικρή!-με γκρίζους κροτάφους!!
Στα Άρλεκιν και η πρώτη απογοήτευση, που νόμισα πως αν βάλω, σαν την ηρωίδα, δυο κιλά μάσκαρα και το καλό μου φουστάνι, θα πέσει ξερός στο πάρτι ο γόης του σχολείου.

Σε βλέπω που χαμογελάς ειρωνικά. Αλλά δε με νοιάζει.. Θα σου χαμογελάσω κι εγώ και θα ανοίξω το «στα όρια του πάθους» στη σελίδα 182 γιατί με έχει φάει η αγωνία..

Θα τη στεφανωθεί τελικά ο Σκοτ την Έβελυν ή θα κάνει την ανατροπή?????

Η ελεημοσύνη των άλλων

Ακούω.
Οι μαθητές κάποιου δημοτικού σχολειού, με τη συμπαράσταση δάσκαλων και γονέων, βάφτισαν πριν λίγες μέρες έναν αλβανό συμμαθητή τους και διοργάνωσαν μια υπέροχη γιορτή για όλους.

Σκέφτομαι.
Πόσοι από αυτούς τους γονείς –δε μιλάω για τα παιδιά, είναι τα μόνα αθώα στην ιστορία- κατάλαβαν το κακό που, μπορεί, να έκαναν σ’ αυτό το παιδί?
Δεν θα πω όλοι, για να μη θεωρηθώ απόλυτη. Θα πω πως, το 90% αυτών των γονιών πήγαν για ύπνο το βράδυ χαμογελαστοί που έκαναν μια καλή πράξη και θαυμάζοντας τους εαυτούς τους, για τα παιδιά που έχουν. Παραπέρα το κενό. Το γιατί ήθελε να βαφτιστεί αυτό το παιδί, το σκεφτήκαν? Ένα 10χρονο παιδί δε βαφτίζεται γιατί έχει διαβάσει για το χριστιανισμό, τον έχει ενστερνιστεί και θέλει να συμμετέχει ενεργά. Θέλει να βαφτιστεί για να ταιριάζει! Τόσο απλά. Θέλει να βαφτιστεί, για να είναι σαν τους άλλους,
Πέρασε, πιθανότατα, μια υπέροχη μέρα στο κέντρο του ενδιαφέροντος, που θα τη θυμάται σε όλη του τη ζωή. Πως θα τη θυμάται όμως? Σαν υπέροχη ή σαν ψεύτικη? Πόσοι από τους γονείς που πήραν μέρος, θα δέχονται αυτό το παιδί στο σπίτι τους, όπως τα άλλα, ή ακόμη χειρότερα, πόσοι από αυτούς θα αφήνουν τα παιδιά τους να πηγαίνουν στο δικό του σπίτι? Και ακόμη πιο τραγικά, πόσοι από αυτούς, στη πρώτη μπουνιά -σε πλαίσιο παιχνιδιού μαλώνουμε τα βρίσκουμε- που θα δώσει αυτό το παιδί σε κάποιο συμμαθητή, δε θα πουν «είδες το αλβανάκι? Κι εμείς θέλαμε να το κάνουμε και άνθρωπο!»

Και ρωτάω.
Αφού τα όρια μεταξύ φιλανθρωπίας και ελεημοσύνης είναι σαν μια κλωστή, γιατί μας είναι τόσο εύκολο να είμαστε ελεήμονες και τόσο, μα τόσο, δύσκολο να είμαστε φιλάνθρωποι?

Δέκα εντολές

1. Εγώ ειμί Κύριος ο Θεός σου, ουκ έσονται σοι θεοί έτεροι πλήν εμού.
Ξέρεις τι σημαίνει αυτό. Κάτι ιεχωβάδες, κάτι μουσουλμάνους, κάτι καθολικούς, άμα τους βλέπεις στο δρόμο, στρίβεις στο παράδρομο, κάνεις φτου φτου στο κόρφο σου και γυρνάς και τρεις φορές, γύρω από τον εαυτό σου. Μπορεί να περάσεις το υπόλοιπον του βίου σου στο δρομοκαΐτειο, αλλά μη σε νοιάζει . Τον παράδεισο τον έχεις στο τσεπάκι.

2. Ου ποιήσεις σεαυτώ είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα, όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γη κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης.
Οι εκκλησιές, που είναι γεμάτες εικόνες δε πιάνονται? Και μη σε δω να κολλάς στο ψυγείο τη τελευταία ζωγραφιά του παιδιού με αφιέρωση «στη μαμά μου» θα σε κακοχαρακτηρισω και δε το θέλω!

3. Ου λήψει το όνομα του Κυρίου του Θεου σου επι ματαίω.
Αυτά τα «μα τη παναγία σε λέω», για να μη πω τα χειρότερα…σε οδηγούν τσιφ στο πυρ το εξώτερον!

4. Εξ ημέρας έργα και ποιήσεις πάντα τα έργα σου. Τη δε ημέρα τη εβδόμη σάββατα Κυρίω τω Θεώ σου.
Άμα ύψιστε δε το βάλει η Φωφώ το κατσικάκι με τις πατατούλες στο φούρνο, σου ορκίζομαι πως δε θα μπει μόνο του. Θα τη βγάλει κυριακάτικο στα βρώμικα και μετά θα τη λέει ο Λάκης της ανοικοκύρευτη. Άσε που, αν το καλοσκεφτείς, μόνο σε αλλόθρησκες ταβέρνες πρέπει να πηγαίνουμε, γιατί οι δικοί μας είναι αμαρτία να δουλεύουν, όποτε θα παραβούμε τη πρώτη εντολή, όποτε έτσι κι αλλιώς αμαρτωλοί, όποτε βάλτο Φωφώ το κατσικάκι στο φούρνο και πιάσε και μια σαλατούλα, να κατέβει το ζωντανό.

5. Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, ίνα ευ σοι γένηται και ινα μακροχρόνιος γένει επι της γης.
Και τίμα τους και αγάπα τους και κάτσε και τρία τέταρτα με τη μάνα σου, στο διάδρομο με τα απορρυπαντικά, γιατί «όλα στα αγγλικά τα γραφούν οι χαμένοι» και «πω πω τόσα μαλακτικά ποιο άρωμα να διαλέξω…». Εδώ στην ερμηνεία υπάρχει και παραθυράκι! Αν δεν είναι, λέει, οι γονείς σου άνθρωποι του Θεού, τους φτύνεις κατάμουτρα άμα θέλεις και αυτουοθετήσε από τον παπά της ενορίας σου.

6. Ου μοιχεύσεις.
Χα! Πρόσεξε καλά! Μη το παίρνεις αψήφιστα! Μοιχεία στο γάμο θεωρείται και η αυτοϊκανοποίηση. Τώρα, κανονικά, εδώ θα έπρεπε να τελειώσει το πάρτι, γιατί ήδη άναψαν τα καζάνια κάτω αλλά, εγώ έχω περάσει κι αλβανικό στα μικράτα μου, όποτε δε μασάω και συνεχίζω.

7. Ου κλέψεις.
Δικαιολογίες τύπου «δεν ήξερα πως ήταν υποχρεωτικές οι αποδείξεις» και «κάπου χάθηκαν αυτά τα χαρτιά, έχω φάει τον κόσμο, να μα τη Παναγία (έχασες!) σας λέω» σε απομακρύνουν από το στόχο με ιλιγγιώδη ταχύτητα!!

8. Ου φονεύσεις.
Κάτι « μου κόρναρε με κόκκινο, κοκκίνισε το συμπάν, πήρα το σουγιά από το ντουλαπάκι και φτου ξελεφτερία» σου εξασφαλίζουν θέση ταξιθέτριας στη κόλαση

9. Ου ψευδομαρτυρήσεις κατά του πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδή.
Άμα όμως είναι αλήθεια, μπορείς να βγεις το απόγευμα στη Τατιάνα, κατά προτίμηση με το βαφτιστικό σου σταυρό στο λαιμό και να το καταστρέψεις το ανθρωπάκι, γιατί εσύ το ψέμα και την αδικία δε μπορείς να τα δεχτείς! Δεν είναι που θέλεις το κακό του «θεός φυλάξει» (χα! Έχασες!), είναι που η θρησκεία σου δε στο επιτρέπει!

10. Ουκ επιθυμήσεις πάντα όσα τω πλησίον σου εστι.
Κι άντε να σου πω καλά κάνεις, γιατί μπορεί ο πλησίον σου να είναι ντίλερ ρε φιλε ή κανένας που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, όποτε κάτσε σπίτι σου και κλείσε τις κουρτίνες. Αλλά άντε αβασάνιστα, να μας βγάζουν εισιτήριο για κάτω, επειδή δλδ πήγαμε επίσκεψη στο καινούργιο σπίτι του γείτονα και είπαμε, σαν καλύτερα να ναι εδώ μήπως να μετακομίσουμε?
Δε το θέλει κι ο Θεός! (ουπς)

Λύκοι

Πάνω σε χαλαρωτικό ζάπινγκ, αργάμιση χθες-νωρίμιση σήμερα, έπεσα σε διαφήμιση τονοποτού.
Ήταν λέει, ένας καημένος που τον κυνηγούσαν κάτι ταύροι, γελάδες, κάτι μεγάλο τελοσπάντων και έτρεχε ασθμαίνοντας και μετά ήπιε το ποτό και πήρε κουράγιο και άρχισε να τους κυνηγαει αυτός, να τους βάλει στη σούβλα.
Και σκέψη στη σκέψη –τι σου είναι το μυαλό τελικά- αναρωτήθηκα τα κάτωθι

Όταν ακολουθείς την αγέλη, γίνεσαι παρατηρητής ή ουραγός?
Φτάνει το να ακολουθείς?
Σου δίνει μια αίσθηση κινδύνου εκ του ασφαλούς?
Το να ακολουθείς την αγέλη, δε σε κάνει μέλος της?
Κι αν σε κάνει, είσαι ισότιμο ή πάντα θα είσαι αυτός που ακολουθεί?
Κι αν ξαφνικά η αγέλη κάνει στροφή 180 μοιρών, εσύ που θα βρεθείς?