Με την ΜΠΑΟΚ!

Ζηλεύω τους άντρες για λίγα πράγματα. Τα εξής τρία:

Άλφα, την άνεση να παρκάρουν το δίλιτρο παγωτό πάνω στη –γυμνή- κοιλιά τους και να τρώνε αμέριμνοι, χωρίς ίχνος ενδιαφέροντος για την αναγουλίασις που φέρνουν στο φιλοθεάμον κοινό
Βήτα, την μυϊκή τους δύναμη, που επιτρέπει εκφράσεις τύπου –για κατέβα ρε να σε δω πόσο μάγκας είσαι-στα φανάρια του βαρδάρη, τρεις τα ξημερώματα και
Γάμμα, το ποδόσφαιρο. Ψέματα. Όχι το ποδόσφαιρο. Τη μπάλα!

Τρελαίνομαι να βλέπω άντρες να παρακολουθούν μπάλα. Έτσι κι αλλιώς είμαι φαν του είδους, μα το να παρακολουθείς με άντρες, έχει άλλη φάση. Οι γυναίκες μπερδεύονται με μαλλιά και κοιλιακούς και τον Νικοπολίδη και χάνουν όλη την ουσία.
Φαντάζομαι πως πολλές θα διαφωνήσουν, αλλά μα την αλήθεια, πιστεύω πως η αντιπάθεια των γυναικών για τη μπάλα οφείλεται σε ζήλεια.
Από τη μια είναι τα απωθημένα. «Μα να αφήσει εμένα, για να πάει γήπεδο με τα παιδιά?!» Ίσα ρε φιλενάδα. Εσύ σήμερα είσαι, αύριο δεν είσαι. Η μπάλα είναι ιερό πράγμα. Άντρας που παρατάει –άλλο να μη του αρέσει- τη μπάλα για την καθεμία, υπολείπεται βασικών στοιχείων στο σώβρακο του. Είναι ή φλούφλης ή αγάμητος ολκής. Είναι σα να λέμε, γυναίκα να παρατάει το κυριακάτικο καφέ με τις κολλητές, για τον έτσι. Όνειδος!
Άσε που η φράση «σήμερα έχει μπάλα μπέμπα» κρύβει ακριβώς τη δόση τεστοστερόνης που χρειάζεται, για να πεις στις φιλενάδες «έχει κι αυτό το λίγο μπρουτάλ που με στέλνει»
Από την άλλη είναι που δεν έχουμε βρει τίποτα που να μας ενώνει τόσο απόλυτα, ηρωικά και καταλυτικά, ακόμη και κάτω και από αντίξοες συνθήκες, πράγμα που θεωρώ ελάττωμα του φύλου μας αν και ακόμη δεν έχω βρει την αιτία του. Είναι περίεργο. Δεν υπάρχει κανένα μαζικό πάθος για μας. Αγωνιζόμαστε σε έναν ανδροκρατούμενο, ακόμη, κόσμο κι όμως παλεύουμε μόνες ακόμη και στον ελεύθερο χρόνο μας.

Εν κατακλείδι…το να βλέπω άντρες να παθιάζονται με κάτι τόσο απλό φαινομενικά, όπως η μπάλα είναι για μένα μαγικό και ανακουφιστικό. Φωνάζω, γελάω, βρίζω, εκτονώνομαι και αφήνω το ρέικι για τις υπόλοιπες κυρίες, που δε θέλουν να σπάσουν το νύχι, ξύνοντας το κουτάκι της μπύρας, την ώρα που ο Μούσλι εφορμά στη μικρή περιοχή ή ο Γκαρσία εξηγεί στο Ντιόγκο όλα όσα πρέπει να ξέρει, χωρίς να πει λέξη.

Κι αν δεν ήμουν αρκετά σαφής…