Οι αλήθειες του γάμου (που πάντα μαθαίνουμε αργά)

Κάθε δεσποσύνη σε ηλικία γάμου έχει μια μάνα, μια θεία, μια νονά, που νιώθει ηθικό χρέος να τη νουθετήσει, σχετικά με τις αλήθειες του γάμου.
Να της πει, ας πούμε, πως η καρδιά του άντρα περνά από το στομάχι και το μυαλό από το πέος του. ( Τώρα το γιατί να το παντρευτεί αυτό το θαύμα της αξονικής τομογραφίας, αντί να γυρνάνε στα πανηγύρια και να τρελαθούν στο τάλιρο, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο). Θα της πει πως το στεφάνι της μπορεί, να ξενοκοιτάξει και τότε αυτή πρέπει να κάνει το σωστό, να κοιτάξει δλδ αλλού και να σφυρίξει κλέφτικα. Επίσης θα της πει πως μπορεί, ο καλός της να κοιτάζει τα παιδιά τους σα κινέζους τουρίστες και τότε αυτή θα πρέπει να γεμίσει το σπίτι με μικρές, οικογενειακές χαρές.

Μαζευτείτε και σας έχω νέα. Οι μεγάλες αλήθειες του γάμου δεν είναι αυτές. Είναι οι άλλες. Αυτές που βλέπαμε και στα πατρικά μας, αλλά για κάποιο λόγο δεν είχαν εγγραφεί στο υποσυνείδητο.

Τη πρώτη, τη καταλαβαίνεις με το που τινάζεις από πάνω σου τα άνθη λεμονιάς και κλείνεις τη πόρτα του σπιτιού. Σ’ αυτό λοιπόν το σπίτι -για του όποιου τη τραπεζαρία, το φωτιστικό του σαλονιού και το πατάκι της εξώπορτας, έχεις κάνει ομηρικούς καυγάδες κι έχεις κουρελιάσει τα νεύρα σου μήνες ολόκληρους- δεν έχεις δικό σου δωμάτιο! Ούτε ένα τοίχο να βάψεις μαύρο επειδή έτσι στη κάρφωσε, ούτε μοκέτα να ξαπλώσεις εσύ κι όλα τα βιβλία, μαζί με κάποια cd που δε θα μαζευτούν ποτέ, ούτε χώρο για να πετάς τα ρούχα σου, δημιουργώντας το κατάδικο σου εικαστικό δρώμενο. Τίποτα! Τέλος! Τις προάλλες με ξεναγούσε φίλη στο, υπέροχο πραγματικά, σπίτι της με το play room, τον ξενώνα και το βεστιάριο κι όταν τη ρώτησα «κι άμα θέλεις χαρά μου να μείνεις μονή, που πας?» με κοίταξε για λίγο αμήχανη και μετά απάντησε χαμογελώντας «στη τουαλέτα»

Η οποία τουαλέτα μας φέρνει στην επόμενη μεγάλη αλήθεια. Η τουαλέτα είναι ο καταλύτης της σχέσης. Εκεί θα μάθεις όλα τα αποθεμένα του συντρόφου σου. Το ήξερες φερ ειπείν εσύ, πως ήθελε να γίνει δύτης? Ε τώρα στο θυμίζει κάθε φορά που κάνει μπάνιο και μετά θέλεις βατραχοπέδιλα για να μπεις. Από το καλαθάκι θα μάθεις όλα όσα δεν ήθελες ποτέ να μάθεις για τον εσωτερικό του κόσμο, όπως ας πούμε το που καταλήγει το υπέροχο μεσημεριανό σας ή οι μοναχικές του βόλτες στα μεταμεσονύκτια κανάλια της Nova. Και φυσικά εκεί υπάρχει και το καλάθι των άπλυτων

Που μας φέρνει στη μεγαλύτερη αλήθεια όλων. Από τη μέρα που παντρεύεσαι, καβαλάς! Κουβαλάς ασύστολα και ασταμάτητα! Λεκάνες με άπλυτα -πλυμένα –ασιδέρωτα, σακουλές από σούπερ μάρκετ, σακουλές από μανάβη, καρότσια στη λαϊκή, μωρά στη κοιλιά -στην αγκαλιά -στο καρότσι -στον παιδικό, κουβαδάκια- στρώματα -πετσέτες στη παραλία, μέχρι που, χωρίς να το καταλάβεις, αρχίζεις με τον ίδιο τρόπο να κουβαλάς και τον εαυτό σου. Αδιάφορα και με σκυμμένο κεφάλι.

Είχα τη τύχη να μου κληροδοτηθούν από τις προηγούμενες γενιές, μεγάλες και σοφές κουβέντες όπως «ο άντρας δεν είναι για να τον βλέπεις είναι για να τον έχεις» ή «ο ανθόσπαρτος βιός δεν είναι ο έγγαμος, ο άλλος είναι».
Μ’ αυτά και με κείνα με βλέπω, αν έρθει η ώρα μου, να αφήσω για προίκα κάτι μάλλον μικρό και πεζό όπως «αν δε το αντέχει το στομάχι και η μέση σου μακριά κι αλάργα!»