ΕΚΕΙΝΟ το τζιν!

Άνοιξη λες, ήρθε, καλοκαίρι λες, έρχεται, ας ξαραχνιάσει η ντουλάπα από τα μαύρα, να ανεμίσει λευκό πουκάμισο. Και κατεβάζεις τα κουτιά και πιάνει το πρώτο και το ανοίγεις και μπαπ! είναι ΕΚΕΙΝΟ το κουτί!
Που, ΕΚΕΙΝΟ το κουτί, έχει όλα τις αναμνήσεις σε μορφή ρούχου. To μπλουζάκι του πρώτου φιλιού, το μπλουζάκι Eκείνου, το πουλόβερ της πενταήμερης, το φούτερ των πανελλαδικών, το δερμάτινο που στέρεψες το Μόρνο σε κλάμα για να στο πάρουν και φυσικά ΕΚΕΙΝΟ το τζιν!
Αν νομίζεις πως ΕΚΕΙΝΟ το τζιν είναι απλή υπόθεση, πλανάσαι πλάνην οικτρά και πολύ σε λυπάμαι.
Έπρεπε
1) να μαζέψεις λεφτά
2) να κατέβεις αγορά
3) να κάνεις τα χιλιόμετρα Θεσσαλονίκη-Αθήνα και πίσω, στα δοκιμαστήρια
4) και να το φέρεις σπίτι.

Όχι δε τελειώσαμε. Φτάνοντας σπίτι, έπρεπε να περάσεις δεκάδες εργατοώρες, με την ελαφρόπετρα και το ξυραφάκι, τρίβοντας και ξύνοντας στα κατάλληλα σημεία, ώστε να φαίνεται ακριβώς όσο πρέπει χρησιμοποιημένο, χωρίς όμως να δείχνει παλιό!

Και μετά ερχόταν η πραγματική μυσταγωγία. Το γράψιμο! ΕΚΕΙΝΟ το τζιν, ξόδευε περισσότερους Μπικ από ότι όλα τα τετράδια μαζί. Λόγια μεγάλα και σκέψεις βαθιές, γέφυρες της εφηβείας, που μας κρατούσαν τρυφερή συντροφιά στους μηρούς και το μυαλό, τις βαρετές ώρες των αρχαίων και των θρησκευτικών.
Τότε που πιστεύαμε πως θα κάναμε τη διαφορά…

Σταματήστε τη γη για να κατέβω.


Είμαστε το αρνητικό του ονείρου
για αυτό φαινόμαστε μαύροι και άσπροι.

People are strange when you’re a stranger.
Faces look ugly when you’re alone.

Για ένα πουκάμισο αδειανό.
Για μιαν Ελένη.

Θα κόψω τα δεσμά που με κρατούν στη γη
και θα καρφωθώ με το κεφάλι στα σύννεφα.

Άνθρωπος
-θρωπος
-ρωπος
-ωπος
-πος
-ος
-ς
Ανυπαρξία!

Ναι καλά. Σιγά μη φτιάξω ντουλάπα τώρα. Θα πάρω το τζιν μου αγκαλιά και θα βάλω το Paranoid των Black Sabbath στο τέρμααααααααααα! Καλή μας Άνοιξη!!