Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

Το σύνδρομο του τεντωμένου δάχτυλου

Εσείς οι γονείς φταίτε, που με περιορίζετε! Εγώ είμαι το καλύτερο παιδί του κόσμου.
Εσείς οι καθηγητές φταίτε, για την κατάντια της παιδείας ! Εγώ είμαι πάντα έτοιμος.
Εσείς οι εργοδότες φταίτε, που δε γίνεται τίποτα σωστό! Εγώ είμαι ο εργατικότερος όλων.
Εσύ ο σύντροφος μου φταις, που χάλασε η σχέση! Εγώ είμαι ότι καλύτερο σου έχει τύχει.
Εσύ το παιδί μου φταις, που είσαι ανάγωγο και κακομαθημένο! Εγώ είμαι τέλειος γονιός.
Εσύ η κοινωνία φταις, που έμεινα πίσω! Εγώ είχα μεγάλα όνειρα.

Κι αν έστω για λίγο γυρίζαμε αυτό το τεντωμένο δάχτυλο προς τον εαυτό μας?
Αν έστω για λίγο καθόμασταν να σκεφτούμε τα δικά μας λάθη?
Αν έστω και για λίγο δε σκεφτόμασταν πως εμείς είμαστε το κέντρο του κόσμου κι όλοι οι άλλοι οφείλουν να είναι ο ίσκιος μας?

Μερικές φορές σκέφτομαι πως η ζωή μας, είναι σαν το σπίτι μας . Μπορείς να τη κάνεις ότι θέλεις. Αν δε σου αρέσει αυτό το σπίτι πας σε κάποιο άλλο. Κάνεις σπίτι σου τη βάρκα, το τραίνο, το δρόμο, τον υπολογιστή. Ότι σου ταιριάζει. Κι αν δε μπορείς να το αλλάξεις, φτιάχνεις αυτό που έχεις όσο πιο όμορφο γίνεται. Το φροντίζεις και το προσέχεις Ζεις μέσα του όσο καλύτερα μπορείς.

Και φροντίζεις συχνά πυκνά να χαμογελάς που το έχεις.

Δεν υπάρχουν σχόλια: